Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

αληθεια

Πονάνε, λένε.
Υποφέρουνε.
Τραγουδάνε κι αφιερώνουνε.
Πίνουνε και φωνάζουν.
Κι εγώ τους βλέπω και γελάω.
3 χρονια.
Δεν ξερουν τι είναι.
Αυτοί έχουν ζήσει μόνο μέρες, ώρες.
Εγώ ξέρω.
Καμια φορά είναι εφιαλτης, καμια φορά όνειρο.
Κάθε μέρα πονάω, κάθε μέρα μικραίνει η ζωή μου.
Κάθε μεσημέρι ξυπνάω και ουρλιάζω μέσα μου γιατι δεν μπορώ άλλο,δεν αντέχω αυτο το κενό που γίνεται συνήθεια.
Κάθε βράδυ σου λέω καληνύχτα και σε βλέπω στον ύπνο μου.
Κάθε πρωι νομίζω θα ξυπνήσω δίπλα σου και θα είμαστε όπως πριν.
Πονάω.
Δεν ξέρεις οτι εγω τον είχα, οτι ήταν δίπλα μου και ζήσαμε μαζί. Μιλάγαμε, γελάγαμε, προβληματιζόμασταν, βοηθειόμασταν.
Μια κοινή ζωη.
Δεν ξέρεις τι είναι να είσαι εκεί καθε μέρα, δίπλα του, να είναι κομμάτι σου. Να ζεις μαζί του, να γίνεστε ένα, κάθε στιγμή.
Δεν ξέρεις, μη συγκρίνεις.
Ο καιρός γιατρεύει λένε.
Βλακείες.
Ο έρωτας με έρωτα περνάει λένε.
Χαζομάρες.
Κάθε μέρα.
Αλλα δεν το δείχνω.
Έτσι είναι αυτά.
Απλα το κουβαλάω, σαν το καβούκι μου πια.
Δεν θα το δείξω στους άλλους, δεν θα υπερηφανευτω ούτε θα ενοχληθώ.
Είναι απλά εκεί.
Μια πληγή που θα αφήσει ουλή.

Έχουμε να μιλήσουμε τόσες βδομάδες.
Δεν ήθελα να το σηκώσω. Σε μισώ.
Θέλω να σε φτύσω για τη δειλία σου.
Θέλω να σου πω πόσα κάνουν άλλοι για μένα, χωρίς να τους έχω δώσει τα μισά απο όσα έδωσα σ εσένα.
Ανθοδέσμες και κουβέρτες και αποστάσεις και λόγια.
Αλλά δε θα σε νοιάξει.
Είσαι τόσο λίγος.
Αφησες τα πάντα να περάσουν.
Τι να κανεις δίπλα μου και πως να σταθεις λοιπον;
Απλά εύχομαι να επιτρέψω γρήγορα σε κάποιον άλλο να με κερδίσει.
Σίγουρα θα μου δώσει την αξία που πρέπει.

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

υπο κατεδαφιση

Το σπιτι ειναι κρυμμενο σε ενα τοπιο ολο σταχυα και φοινικες, και μη με ρωτησετε πως γινεται αυτο, όλα γινονται.
Σταχυα και φοινικες λοιπον.
Έχει παλιωσει πια, και ο κοσμος δε σταματα να το κοιταξει.
Καποτε μαζευε κοσμο, ερχοντουσαν να το δουν απο καθε γωνια του κοσμου, να θαυμασουν, μα τωρα πια μαλλον κανεις δε νοιαζεται για ενα τετοιο αξιοθεατο.
Ειναι αλλοι οι καιροι τωρα βλεπεις, πιο γρηγοροι, και, αν μου επιτρεπεις, πιο πεζοι.
Τα σταχυα ειναι τοσο ψηλα που πια τα σκαλια δε φαινονται, ο επιστατης εχει τη δικη του εννοια για τη λεξη συντηρηση.
Και οι φοινικες τοσο κιτρινοι που σε ξεγελανε με τον ηλιο αναμεσα τους.
Τα παραθυρα, πρασινα και σκουριασμενα, τριζουν, κανοντας παρεα στην κουνιστη πολυθρονα του μπαλκονιου.
Κατι τετοιοι ηχοι ειναι που διωχνουν και τα παιδακια απο το οικημα.
Κι αυτα φοβουνται βλεπεις.
Αν λοιπον εχεις τα κοτσια να μπεις μεσα, θα τρομαξεις κι εσυ.
Στο σπιτι αυτο, δε βλεπεις, μονο νιωθεις.
Νιωθεις ενα τρυφερο αγγιγμα, και ενα ρουφηχτο φιλι.
Νιωθεις ψιθυρους να σου χαιδευουν τα αυτια, να σου υπαγορευουν λεξεις, να σου ερμηνευουν οδηγιες.
Νιωθεις ανασες, αγγομαχητα, νιωθεις χερια να παλευουν και να αφηνονται.
Νιωθεις δακρυα να καινε τον ωμο σου και γελια να σε τρανταζουν.
Νιωθεις εναν ζεστο ηλιο να σου γεμιζει τα σωθικα και ενα τζακι που τρεμοπαζει να σε ταραζει.
Νιωθεις, βεβαια, πεταλουδες. Εκεινες που ενιωσες την πρωτη φορα και κρατησαν για καμποσο, αν και εσυ νομιζες θα κρατησουν για παντα.
Νιωθεις ενα κενο να σε παιρνει και να σε πεταει στο ξυλινο πατωμα, χτυπησες; δεν ειναι τιποτα.
Νιωθεις εναν πονο, και αγγιζεις το θωρακα, δεν ξερεις απο που ερχεται.
Νιωθεις τον αερα να φυσαει και να παιρνει τις υποσχεσεις που εδωσες, μη στεναχωριεσαι, ολοι το κανανε καποτε.

Δεν σε ακουω.
Εφυγες;
Σε παρακαλω, μεινε λιγο ακομα, ειμαι τοσο μονη εδω μεσα.
Φοβηθηκες κ εσυ ε;
Συγνωμη, το ξερω, στις εποχες μας δεν ειναι συνηθισμενο ενα μουσειο αγαπης.
Απλα νομιζα οτι μπορουσα να την κανω να κρατησει λιγακι παραπανω...

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

σπασμενο τζαμι

αποψε εισαι τοσο μακρια.
αχ και να ερχοσουν λιγο.
αχ και να ημουν εκει.
κατω απο τα σκεπασματα.

αποψε φοβαμαι να κοιμηθω μονη.
και αρνουμαι την παρεα, ειναι λιγη.
οσες και οι στιγμες.


αποψε νομιζω οτι καποιος θα μπει παρανομα στο σπιτι.
καποιος θα με λυτρωσει.


αποψε ηρθε ο χειμωνας αποτομα.


αποψε φοραω το αρωμα σου.
κοιμαμαι απτην πλευρα σου.
και περιμενω να ξημερωσει για να θυμηθω οτι δεν υπαρχει λογος να το ξανακανω.

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

χρονια μου πολλα


Ηθελα μονο να εισαι εδω να μου τα πεις.
Καταλαβε με.

Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Βαθμος δυσκολιας


Λιγα πραγματα δεν συγχωρουνται.
Λίγα πραγματα ειναι ικανα να πιασουν το μολυβι και να σχηματισουν μια ολοστρογγυλη τελεία.
Μολις βρήκα ένα απο αυτα.
Ευχομαι να μη βρειτε το δικο σας.

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Μια καλη αρχη

Όλα ξεκινάνε απο τα χέρια. Πάντα. To νιώθεις ήδη απο το ερευνητικό βλέμμα και το μικρό τρέμουλο, μάλλον η ψυχή φτερουγίζει αλλά πως εσύ να το καταλάβεις...

Θα σε κοιτάξει και θα χαμηλώσει το βλέμμα, θα δει τα χέρια σου που στέκονται κρύα πάνω σε ένα κομμάτι ύφασμα ανευ σημασίας, πάνω σε πόδια τρεμάμενα, πάνω σε ένα τραπέζι που απλά στέκεται ανάμεσά σας, γύρω απο μια κούπα καφέ που πίνεται για να σου λύσει τον κόμπο που έχεις στο λαιμό.
Για κάποιον περίεργο λόγο, εκείνη τη στιγμή θέλει τα χέρια σου. Τον ελκύουν σαν ιστορία, σαν ένα κομμάτι τέχνης ανεξήγητο, θα μπορούσε να το κοιτάει για ώρες και να φτιάξει τις δικές του ιστορίες, χέρια που έχουνε χαιδέψει, που έχουνε παίξει, που έχουνε κυλήσει πάνω σε όμορφα υφάσματα και άγριες επιφάνειες, χέρια που έχουν γλιστρήσει σε πλήκτρα πιάνου, σε χορδές κιθάρας.
Χέρια που έχουνε γρατζουνίσει, έχουν προκαλέσει πόνο, έχουν τυλιχτεί γύρω απο μια νευρική μπούκλα, έχουν γυρίσει σελίδες και σελίδες, έχουν απλά μείνει εκεί να αναπνεόυν απο νεύρα, απο πάθος, απο ένταση, απο φόβο. Αυτά τα χέρια θέλει να πιάσει. τόσο βαριά και φορτωμένα. Στην αρχή απλά θα τους αποσπάσει την προσοχή, το ρούχο θα μείνει μόνο του χωρίς τσάκιση, τα πόδια θα χάσουν το τέμπο τους, ο καφές θα κάνει παρέα στο ενοχλητικο έπιπλο. Θα τα πιάσει και τα φέρει κοντά στα δικά του, θα τα περιεργαστεί σαν να μην έχει ξαναδει χέρια, δάχτυλα, τόσο όμορφα και εύθραστα, κανείς δεν θα μάντευε την ιστορία τους.
Μπορεί να κοιτάξει τα νύχια σου, εσύ θα νιώσεις αβολά κάνοντας πως τα κρύβεις, ή θα περηφανευτείς για το πρόσφατο μανικιούρ σου. Θα τον αφήσεις να στα χαιδέψει, ίσως πειράξει μια παρανυχίδα σου, εσύ θα πονέσεις, θα βγάλεις έναν ήχο ενόχλησης κι αυτός θα κρύψει τα δάχτυλά σου μέσα στα δικά σου για να ξεχαστείς.
Και μετά, όταν όλο αυτό έχει περάσει, όταν πιστέψει πως πλέον διάβασε ότι μπορούσε για σένα απο σένα, θα το κάνει. Θα το κάνει όπως το κάνανε τόσοι πριν απο αυτόν, όπως το έκανε εκείνος ο τύπος στην ταινία που είδες προχθές και έκλαψες, όπως το έκανε το αγόρι στο παγκάκι που πέρασες απτην πλατεία και κρυφοχαμογέλασες, όπως το έκανε ο μπαμπάς σου όταν βρήκε τη μαμά σου, όπως το έκανε ο άντρας στη γυναίκα απο την αρχή που την πρωτοείδε, που την αναγνώρισε ως το άλλο του μισό σε αυτόν τον κόσμο, κάτω απο ένα δέντρο, γυμνοί και φοβισμένοι.
Θα πιάσει τα χέρια σου και θα τα βάλει πάνω στα δικά του να δει πόσο μεγάλα είναι, πως εφαρμόζουν, πόσο εξέχουν, πόσο ταιριάζουν. Θα προσπαθήσει να τα ακουμπήσει ακριβώς πάνω στα δικά του, η παλάμη του θα γλιστρήσει επίτηδες πάνω κάτω για λίγο, λίγα δευτερόλεπτα επαφής παραπάνω, και θα μείνει εκεί.
Και ο καφές θα κρυώσει και οι τοίχοι γύρω σας θα γκρεμιστούν, και οι άνθρωποι θα αρχίσουν να μικράινουν, όσο εσείς κοιτάτε αυτό το μαγικό πράγμα να σας συμβαίνει, τα χέρια σας μια απόλυτη κόπια.

Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

ασκήσεις θάρρους


Σε "άκουσα" κουρασμένο. H φωνή σου να σέρνεται, τα υγρά σύμφωνα να χάνονται, το χαμογελο να πέφτει. Θέλησα να ανοίξω τα χέρια να το πιάσω να το ακουμπήσω στο κομοδινο να το πάρεις αύριο, μα τα χέρια μου ειναι παιδικά, δεν αντέχουν τέτοια βάρη.
Ένιωσα για λίγο να είμαι δίπλα σου, να σου ρουφάω την κούραση, να νιώθω την ανάσα σου να πέφτει ελαφριά στο μαξιλάρι, και να ξυπνάς με άλλα μάτια. Πιο καθαρά, πιο...παλιά.
Και μετά γύρισα πλευρό.
Γιατί κ εγώ κουρασμένη είμαι.

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

δεν υπηρξε

Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010

δως μου ένα λόγο



Ο μπαμπάς μου είναι έξυπνος.
Όχι επειδη τον αγαπάω, αλλά να, με καταλαβαίνει.
Και ξέρεις τι μου είπε σήμερα, μεταξύ μπύρας και διακοπών;
"Αν όσα σε ενοχλούν στον άλλον δεν είναι αρκετά για να σε κάνουν να τον ξεχάσεις, τότε κυνήγησέ το."
Κι εγώ τον μπαμπά μου τον ακούω.

Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

γεμιστά

Θα θελα να πω πολλά, αλλά λέω να κόψω τις κακές συνήθειες.
Νιώθω τόσο περίεργα.
Ανυπομονώ να φύγω και ανυπομονώ να γυρίσω.
Ανυπομονώ να περάσει ο καιρός.
Ανυπομονώ να γεμίσω εικόνες, και ο Χριστόφορος μου το υποσχέθηκε, "είναι μόνο η αρχή".
Ανυπομονώ για εκείνη τη στιγμή, καποιοι θα με καταλάβουν.
Το μόνο που θέλω ειναι χρόνος παραγεμισμένος.
Χρόνος γεμάτος, για να μη νιώθω τα λάθη.
Χρόνος γεμάτος για να μην αναζητώ.
Για να μην ξοδεύω.
Για να μην περιμένω.
Για να γίνω ψυχρή.
Χρόνος γεμάτος απο πολλά μικρα τίποτα και καμποσα κάτι, για να καταλάβω πόσο χαζή είμαι που τόσο καιρό νόμιζα οτι ζούσα κατι αληθινό ενώ τη ζωή σου στη ζητάνε επι πληρωμή, δεν την χαρίζεις.

Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

παλια τεύχη, διαχρονικες αξιες.


Σήμερα κατάλαβα οτι είμαι ελαφρώς ανώμαλη, όπως όλοι μας κατά βάθος. Σήμερα διαπίστωσα πως οι μαλάκες και τα κωλόπαιδα με τραβάνε μακράν περισσότερο απο τους νορμάλ. Ποιός καθορίζει το νορμάλ θα μου πεις. Σωστά. Εν πάσει περιπτώσει, χθες κατάλαβα πως θέλω να είναι ο άντρας που θα έχω δίπλα μου. Τον άντρα που θα είναι μαζί μου, θα τον γνωρίσω σε ροκ συναυλία και τα μάτια μας θα αστράψουν ανάμεσα σε δεκάδες κεφάλια που θα κουνιούνται. Ο άντρας που θα μείνει μαζί μου θα είναι αντιδραστικός και θα μου τη λέει συνέχεια όπως θα κάνω κ εγώ άλλωστε. Ο άντρας που θέλω, θα μου πιάνει το χέρι σφιχτά και άμα λάχει θα με δαγκώνει για να έρθω στα ίσα μου. Τον άντρα μου εγώ τον θέλω να με βλέπει να καθαρίζω και να μου τσιμπάει τον κώλο, να ρέβεται και να μη λέει και ''σόρρυ''. Με τον άντρα των ονείρων μου θα καθόμαστε σ' ένα σπίτι, θα πλακωνώμαστε, θα πηδιόμαστε, θα παίζουμε Playstation, θα διαβάζουμε κόμικς, θα τρώμε πίτσα, θα βλέπουμε Star Trek και θα κοιμόμαστε σε μια ασφυκτική αγκαλιά μέχρι το πρωί. Ο άντρας της ζωής μου δεν θα χαρίζει κάστανα, αλλά θα με κοιτάει και τα μάτια θα ''φωνάζουν''. Ο άντρας που θα μείνει ως το τέλος θα έχει ατσάλινα νεύρα και χιούμορ πρόστυχο και έξυπνο. Ο άντρας ο ιδανικός θα έχει πάρει χαμπάρι απο πολύ νωρίς οτι έχει να κάνει με ένα παιδί και θα την βρίσκει.


Αυτό γράφτηκε το 2007.
Και είναι ένας καλός λόγος να συνεχίσω αυτό που άφησα.

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Εν τελει

Μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση το σημερινό.
Ίσως φταίνε οι τελείες που βάζω απανωτά, και σήμερα δεν ήθελα να τη βάλω.
Μπορεί αύριο να αλλάξω γνώμη, αλλά σήμερα ήθελα να μείνω.
Ήθελα να χωθώ, να χαθώ.
Δεν έχει σημασία, αύριο φτιάχνω τη βαλίτσα μου.

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

mute

Με πλησίασες με τον γνωστό τρόπο, μπαίνοντας στο πλάνο μου ενώ είμαι ήρεμη.
Διάβαζα το βιβλίο μου και δεν θα σήκωνα το βλέμμα για κανέναν λόγο.
Αλλά επειδή ήξερα οτι είσαι εσύ, πάλι με έπιασες απροετοίμαστη.
Κάτι μουρμούρισες. Όπως πάντα.
Μπήκαμε μαζί στο βαγόνι, απαντώντας σε ερωτήσεις ηλίθιες, που ποτέ δεν περίμενα να κάνουμε ο ένας στον άλλο.
Δεν είμασταν τέτοιοι, το ξέρεις.
Είχα τόσες ερωτήσεις να σου κάνω, αλλά ξέρεις πόσο εγωίστρια είμαι, ήθελα να σε πληγώσω με τη σιωπή μου.

Με πήγες πίσω, πέρσι τέτοια εποχή που σου έστειλα εκείνο το μειλ, που σε έκανε να κλάψεις, γίγαντα.
Δεν το παίρνω πίσω, ακόμα θα ήθελα να κάνουμε τη ζωή που σου περιέγραψα.
Αν δεν ήσουν άλλος άνθρωπος πια.
Ξέρεις, είμαι ένα βήμα πιο κοντά σε όλα αυτά τώρα.
Αλλά εσύ που είσαι;
Εσύ που δεν μπορούσες να χωρέσεις άλλον στη ζωή μας, και όταν μπήκαν οι άλλοι γύρισες την πλάτη.
Δε θα στο συγχωρέσω.
Μου λείπεις. Είσαι το σκοτεινότερο σημείο μου, που κανεις δε θα καταλάβει.
Δε με νοιάζει, ποτέ δε με ένοιαζε, αρκει να μπορούσες να ανακατέψεις λίγο την καρδιά σου.

Έσκυψες και μου ψυθίρισες στο αυτι.
Δεν σου απάντησα γιατι αντ αυτού ήθελα να σου δώσω ένα χαστούκι και να σε πάρω αγκαλιά και να πάμε πίσω στο χρόνο.
Αν ήξερα θα σε βοηθούσα.

Ξαναανοιξα το βιβλίο και έμεινα να κοιτάζω το χαρτί. Έμεινα να προσπαθώ να συνηθίσω τη σιωπή.

Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

πειράζει;



Έχω ένα μισοσπασμένο δόντι. Την πλάτη μου κοσμεί ένα παιδικό τατουάζ και τα πόδια μου είναι πάντα βρώμικα.
Μπορώ να γίνω πολύ σπαστική και γκρινιάρα, μπορώ να γίνω σνομπ και αγενής.
Φοβάμαι να κοιμάμαι μόνη μου αλλά παρ όλα αυτά, αδυνατώ να μοιραστώ το σεντόνι μου.
Το χιούμορ μου μπορεί να σου φανει προκλητικό ή να σε προσβάλλει.
Είμαι εγωίστρια και αν δεν μου δώσεις δε θα σου δώσω.
Βαριέμαι εύκολα και δεν μπορώ να μένω σε ένα μέρος για πολύ.
Κάνω πολλά σχέδια που τελικά απαξιώ να πραγματοποιήσω.
Τρελαίνομαι για σεξ και μου αρέσουν οι προκλήσεις.
Τρώω πολύ και δεν προσέχω το σώμα μου.
Ώρες ωρές είμαι τόσο υπερκινητική και ενθουσιώδης που θα θες να με χτυπήσεις.
Και, δε σου πα, είμαι υπερβολικά κυκλοθυμική.
Αν αγαπήσω έναν άνθρωπο κάνω τα πάντα.
Όταν έχω όρεξη, μπορείς να πεις οτι έχω και χιούμορ.
Μ αρέσουν τα μύδια και αν με κεράσεις μια κατσαρόλα με έχεις κερδίσει.
Δεν κάνω υστερίες με την εμφάνιση μου και αν αέρας μου παίρνει τα μαλλιά δε θα μουτρώσω.
Χρειάζομαι λίγα για να είμαι χαρούμενη.
Μ αρέσει να κοιτάζω τ αστέρια και να ακούω τους γρύλους.
Περνάω ώρες ψάχνοντας βιβλία.
Θα θελα να ζήσω στην Αφρική, και όλη μου η ζωή να είναι καλοκαίρι.
Μου αρέσουν τα λουνα παρκ και δεν ξέρω τι θέλω να κάνω "όταν μεγαλώσω".
Ξέρω ποιο τραγούδι θέλω να χορέψω στο γάμο μου.
Τα μαλλιά μου με το θαλασσινό νερό δείχνουν πιο ωραία.
Δεν ανήκω πουθενά, δεν διαμαρτύρομαι σε πορείες και είμαι περήφανη γι αυτό.
Παράσιτο. Κανένα πρόβλημα αρκεί να περνάω καλά.
Το μεγαλύτερο μου όνειρο είναι να βρω τον έρωτα της ζωής μου, και πάντα κλαίω στην ταινια " Μεγαλες Προσδοκίες".

Και όσο υπάρχουν άνθρωποι, που με θέλουν για ακριβώς αυτό που είμαι, όσο υπάρχουν αγοράκια και κοριτσάκια που θέλουν να μου ξυπνήσουν ακριβώς όλα όσα κάνουν εμένα, ε, εγώ δεν τα παρατάω.

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

σε ενδιαφέρουσα



Δεν ήθελα να γινω μητέρα, σας το ορκίζομαι.
Δεν μου άρεσε το σπορ, με εκνεύριζαν τα παιδιά και τα ζήλευα.
Ήθελα να μη δινω λόγο ούτε να φροντίζω κανέναν εκτός απο τον εαυτό μου.
Και τελικά, χωρίς να το καταλάβω, έγινα γονιός και εγώ.

Οι ερωτευμενοι είναι γονείς, για να εξηγούμαστε.
Έχουν δίπλα τους ένα κουτσούβελο, που ποτέ δεν ξέρουν πότε να του πουν όχι, και πάλι καταλήγουν να του κάνουν όλα τα χατίρια.
Έχουν ένα παιδί που μετά απο όλα όσα έκαναν θα τους γυρίσει την πλάτη, αλλά και πάλι, γονείς είναι, θα το αγαπάνε για πάντα.
Ένα παιδί να τα κάνει λίμπα στο σπιτι, να περνάει εφηβεία και να αντιδρά, έναν έφηβο που θέλει να φεύγει και δεν το κρατάει τίποτα πια, έναν άνθρωπο που έγινε απο σένα, αλλά ποτέ δε θα γίνει δικό σου.
Εσύ απλά θα μείνεις να κοιτάς το χρόνο να φεύγει, πότε πότε θα πηγαίνεις στο δωμάτιο του και θα κοιτάς τα παλιά του παιχνίδια, που τόσο τα αγαπούσε κάποτε, και θα κρύβεις ένα λυγμό γιατί ποτέ δεν θα καταλάβεις που πήγε αυτο το παιδί που κάποτε κρυβόταν στα φουστανια σου και περίμενε να το ταίσεις.
Αυτά έχει η μητρότητα.
Δεν θα σηκώσεις χέρι πάνω του, ούτε θα το διώξεις απ το σπίτι.
Απλά θα του δίνεις ότι έχεις, και απο μιά θλιμμένη γωνία θα περιμένεις να γυρίσει να σου χαρίσει ένα χαμόγελο. Ούτε καν τη ζωή του.
Και ξέρεις, έσυ ότι και να κάνεις, θα είσαι γονιός μέχρι να πεθάνεις.

επρεπε


Σημερα εφαγα τα πιο νοστιμα κερασια της ζωης μου

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Γαιδούρι


Παραλίγο να σου απαντήσω στο μήνυμα.
Αλλα προτιμώ να στα πω απο εδώ. Επειδη ξέρω οτι δε θα απαντήσεις. Αλλα ξέρω οτι είσαι εδώ.
Λοιπόν, στο λέω για χιλιοστή φορά.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΠΑΙΝΟΒΓΑΙΝΕΙΣ ΣΤΙΣ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
Κι αν άλλοι στο επιτρέπουνε, εγώ στο απαγορεύω.
Αν θες κάτι απο μένα, πες το μου, αλλιώς για τ ονομα του θεού, μη μου στέλνεις μηνυματα λες και δεν πέρασε μια μέρα. Έχει περάσει παραπάνω απο μέρα. Έχει περάσει ένας ωκεανός.
Χαίρομαι που νιώθεις τόσο οικεία μαζί μου, σέβομαι την ανάγκη σου για κάτι γνώριμο, την έχω κι εγώ και δεν είναι λίγες οι φορές που σπάω τους όρκους μου. Αλλά όσο σέβομαι εγώ τις επιλογές σου, σεβάσου και εσύ τις γαμημένες μέρες που έχω περάσει κλαίγοντας γιατί δεν αντέχω άλλο μακρυά σου, σεβάσου το πόσους γκόμενους έχω διώξει, όχι γιατί δε μου κάνανε, αλλά γιατί απλά δεν μπορώ. Σεβάσου το οτι κατέβασα όλες σου τις φωτογραφίες, αλλά το συρτάρι σου δεν σκοπεύω να το αδειάσω σύντομα.
Σεβάσου εμένα.
Μην παίζεις μαζί μου, σπάω.

Υ.Γ. Πολύ θα ήθελα να φάω την καρδιά του καρπουζιού σου, αρκεί να ήσουν εδώ. Τώρα.

Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

στα θρανια


Καμιά φορά, ξέρεις οτι απλά έχεις κάνει αρκετά.
Ξέρεις οτι δεν μπορείς να πέσεις πιο χαμηλά, και όσο Λέων και να είσαι την περηφάνια σου την δοκίμασες υπέρ του δέοντος.
Καμιά φορά βγαίνεις κ απτο σπίτι, κι όταν λεω βγαίνεις δεν εννοώ απλά να σέρνεις το κουφάρι σου, τα ξέρουμε αυτά.
Εννοώ να είσαι εκεί ολόκληρος.
Και όταν βγαίνεις ολόκληρος λοιπόν, αυτές τις κάποιες φορές, περνάς ωραία ρε γαμώτο.
Ε, κάπου εκεί νιώθεις οτι το έκανες το ταξίδι σου, πήγες μέχρι εκεί που μπορούσες, μπορεί και πιο πέρα.
Αλλά η απόσταση πρέπει να μοιράζεται, ξερεις.
Για αυτό ακριβώς, σταματάς να προχωράς.
Ανοίγεις τα μάτια, και το παλεύεις.
Ίαως κάποια πράγματα να τα υπερεκτίμησες σου λέω.
Και ίσως κάποια άλλα να τα υποτίμησες χωρίς λόγο, πρόσεξε.
Δεν θα σε αφήσω να ξανακάνεις τέτοια λάθη.
Θα σε πιέσω, θα γίνω ο δάσκαλός σου.
Θα σε χτυπάω με τη βέργα όταν κάνεις λάθη, να με φοβάσαι.
Μόνο τη μοναξιά μη φοβάσαι.
Μην είσαι κουτή.
Το ξέρεις οτι δεν είσαι μόνη σου.
Μονη σου θα μείνεις αν συνεχίσεις να κλαψουρίζεις για τελειωμένα πάθη που μάλλον της φαντασίας σου ήτανε κ αυτά. Όλα θέλουν δύο, σκέψου το.
Δε θέλω χαζομάρες, στο ξαναλέω.
Αν νομίζεις οτι μπορείς να περπατήσεις κι άλλο, κάντο.
Αλλά μη γυρίσεις κλαίγοντας.
Τα θελες και τα παθες.
Έλα, πιάσε το χέρι μου και στηρίξου.
Δεν θα σου πω οτι είναι εύκολο.
Αλλά τα δύσκολα τα ξέρεις. Δεν περιμενεις εμένα να στα πω. Πες απλά το ναι.

Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

θαύματα

Τους είδα να γερνάνε σε μια μέρα.
Να κάθονται σιωπηλοί, ο ένας δίπλα στον άλλο, σα να ταν απο πάντα πλάι πλάι.
Αμίλητοι και κουρασμένοι, δίχως ίχνος προσπάθειας.
Παραδομένοι.
Τους φαντάζομαι εκείνη τη μέρα.
Κρατάνε ο ένας το χέρι του άλλου σφιχτά, με παγωμένο χαμόγελο, και κάνουν το βήμα.
Κι οι δύο με το δεξί, μπαίνουν με αφέλεια και αβεβαιότητα στη μηχανή του χρόνου.
Η μέρα που παντρέυτηκαν.

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

πάλι βράδυ

Αυτή του είπε:τέρμα με αυτά τα δηλητήρια. Θα σε μάθω να κοιμάσαι, μαζί μου.
Αυτός κουλουριάστηκε στην αγκαλιά της και έμαθε να συνηθίζει.
Αυτή του είπε : χαίρομαι που έμαθες να κοιμάσαι.
Αυτός είπε στην καρδιά του να μη χτυπάει τόσο δυνατά γιατί τον τρομάζει.
Αυτή ξέχασε να του πει: Θα σε μάθω να κοιμάσαι κι ας μην είσαι δίπλα μου.

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

νιωθω

ευαλωτη

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

εκτός εποχής



Μια σακουλα στο ψυγείο αρκεί.
Την έχω εκεί, γιατί κανείς δεν μπορεί να μου δώσει τα κεράσια όπως τα θέλω.
Εκεί θα μείνουν, θα μαυρίσουν και θα σαπίσουν και εγώ ακόμα δεν θα έχω φάει.
Και δεν θέλω να τα φάω.
Γιατί θα είναι βρώμικα. Γιατί δεν θα μου τα έχεις πλύνει ένα ένα.

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

παλια αρχεια μέρος 2ο



Να μαστε λοιπόν εδώ που...περίμενα. Ποτέ στ αλήθεια δε συμβιβάζεσαι με κάτι. Τόσο καιρό έφτιαχνα στο μυαλό μου σενάρια για το πως θα μου το πεις, αν θα με προετοιμάσεις με μια ιδιαίτερη έξοδο ή απλά με μια τεράστια σιωπή.
Και χθες απλά μου το πες, σαν να ταν το πιο απλά πράγμα του κόσμου.
"Και μια Σόφι στο μυαλό σου"
Θυμήθηκα την Ισπανία.
Πήρα 2 μπύρες και ένα πακέτο τσιγάρα, θέλησα να μείνω μόνη.
Να μείνω μόνη να μετρηθούμε.
Να ρουφήξω τ αστέρια και να φυσήξω τη θάλασσα, μ ένα άγχος να κάνει πέρα, μ έναν αναστεναγμό να με πνίξει.
Άραγε ο κόσμος θα σταματήσει να γυρίζει;
Θέλω να σου πω να φύγεις.
Να σε σπρώξω δυνατά και να σε εξαφανίσω.
Θέλω να σου ρίξω στα μούτρα εκατομμύρια βρώμικες μερίδες παέγια, και κάπου εκεί να εξαφανιστείς, να γίνεις κι εσύ απλά μια γαρίδα που ποτέ δε θα φάω.

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

περιμενα

και περιμενα και περιμενα και περιμενα...αλλα πουυυυ

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

notice that

"I make mistakes, I am out of control and at times hard to handle. But if you can't handle me at my worst, then you sure as hell don't deserve me at my best." — Marilyn Monroe

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω



Σα να ξύνεις μια βαθιά πληγή
Σα να χάνεις το πορτοφόλι με το μισθό σου
Σα να πεθαίνει ο σκύλος σου
Σα να χάνεις το τελευταίο λεοφωρείο
Σα να σπας το πόδι σου στις διακοπές
Σα να σου καίγεται το φαγητό που ετοίμαζες όλη μέρα
Σα να λερώνεται το μόνο πλυμένο ρούχο σου
Σα να σκίζεται το γράμμα που σου είχε αφήσει η μαμά σου πριν πεθάνει
Σα να χαλάει μια όμορφη φωτογραφία
Σα να νυστάζεις και να μην μπορείς να κοιμηθείς
Σα να χάνεις το παιδί σου πριν το γεννήσεις
Σα να αποκαλύπτονται όλα σου τα ψέμματα
Σα να μαθαίνεις οτι όλα είναι ένα ψέμμα
Σα να χαλάει η κασέτα της παιδικής σου ηλικίας
Σα να πεθαίνει ο ήρωας χωρίς να του αξίζει
Σα να δίνεις την καρδιά σου και να σου λένε οτι δεν είναι συμβατή
Σα να περιμένεις το φιλί της ζωής και να σου δίνουν ένα χαστούκι

Έτσι κάπως είναι να περιμένεις απο τον άνθρωπό σου να σου πει οτι του λείπεις, οτι θα πάρει το πρώτο αεροπλάνο να ρθει να σε βρει, και αντ'αυτού να σε ρωτάει τι να μαγειρέψει σήμερα

Τρίτη 13 Απριλίου 2010

Μέλλοντας


Θα σ'αγαπώ
Θα σε σκέφτομαι και θα μου λείπεις κάθε στιγμή
Θα σε ζητώ σε όσα σε έχασα και σε όσα δεν θα φύγουν ποτέ απο πάνω μου
Θα νιώθω την παρουσία σου όταν πίνω κάτι παραπάνω, να είσαι εκεί για να μου πεις για ηρέμησε
Θα βλέπω το χαμόγελο σου κάθε που θα φοράω τα γυαλιά μου
Θα είσαι ο αέρας που μπλέκεται στα πόδια μου κάθε που θα ανεμίζει ένα φόρεμά μου
Θα είσαι το χαρτομάντηλό μου, μη γελάς
Θα είσαι στις κατσαρόλες ο ατμός και στα σεντόνια οι ζάρες
Θα σ'ακούω στις φράουλες και τα κεράσια και το κρασί μου
Θα είσαι δίπλα μου όταν πέφτω και όταν ονειρεύομαι σε γλώσσες κωδικές
Θα είσαι πάντα η έκτη αίσθηση, αυτό που ένιωσα χωρίς ν'αγγίξω
Το άπιαστο
'Ετσι θα μείνεις
Θα είσαι πάντα όλα όσα ονειρεύονται οι ιππότες για τις δεσποσύνες τους
Όλα όσα κάποιος άντρας θα ήθελε να είναι για κάποια γυναίκα
Κάτι άλλο δεν έχω να σου δώσω
Γι'αυτό τώρα μπορείς να φύγεις
Σε αφήνω
Άσε με
Γειά

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Σήμερα

Δεν αξίζει.

Κυριακή 11 Απριλίου 2010

φύσα ντε




Θα γίνω μονότονη αν επαναλάβω οτι για να κρατήσεις κάποιον υπάρχουν τα χέρια;

Θα γίνω αινιγματική αν πω οτι τελευταία γυμνάζομαι;

Θα γίνω ρομαντική αν δηλώσω Φλορεντίνο Αρίσα γένους θυληκού;

Θα καταντήσω κουραστική αν επισημοποιήσω την αγάπη μου για φευγιό;

Θα καταλήξω μουτζουρωμένη αν στην ερώτηση είσαι έτοιμη απαντήσω γεννήθηκα έτοιμη;

Θα χάσω ή θα κερδίσω;

Τόσα φορέματα ποιός αέρας θα τα πάρει;

Τι φρούτα θα τρώω το καλοκαίρι;

Και οι εφημερίες;

Και το μωρό;

Και η Άνδρος;

Με σκόρπισες ξανά στους πέντε ανέμους
και τώρα πια μ' αυτούς θα ταξιδεύω.

Σάββατο 10 Απριλίου 2010

ελαφρά τη ευθύνη



Θα μπορούσα να σου φερθώ άσχημα. Να σου πω πόσο με απογοητεύεις και πόσο λυπάμαι. Θα μπορούσα να σε βρίσω και να σου πω πως δεν θέλω να σε ξέρω. Ίσως έτσι να αντιδρούσες. Αλλά δεν με νοιάζει πια. Το παίρνω σαν μια παράλληλη ανάσα τώρα.
Έλα μαζί μου για λίγο.

Κάτσε δίπλα μου.

Είμαστε στον καναπέ, η τηλεόραση κλειστή και σου χω βάλει μια ακόμη περίεργη μουσική. Πάντα ήθελα να σου μάθω...
Είναι απόγευμα. Πάλι φάγαμε πολύ και μόλις ξυπνήσαμε απο το μεσημεριανό ύπνο. Πάλι δεν ήθελα να κοιμηθώ αλλά οι οριζόντιες στιγμές μαζί σου ειναι κάτι που δεν αναπληρώνεται.

Στον καναπέ λοιπόν.

Φοράω την πυτζάμα με τις γαλάζιες ρίγες και εσύ τη φόρμα σου. Φοράμε κ οι δύο τα γυαλάκια μας. Και δεν φοράω μολύβι. Μόνο το όστρακο έχω πάνω μου. Και τον ήλιο πια.
Με παίρνεις μια αγκαλιά που μυρίζει ηρεμία, θυμίζει το παιδάκι με την αγαπημένη του κούκλα. Εκεί, σφιχτά, για κανέναν άλλον.

Μου δίνεις ένα φιλί. Στο μάγουλο.

Σκύβεις στο αυτί μου και μου λες "..."

Λυπάμαι, δεν θα σου πω τι μου λες. Είναι για δυνατούς λύτες.

Το μόνο που ξέρω είναι οτι σε φιλάω ρουφηχτά και μένω κρεμασμένη απ'το λαιμό σου, να σε μυρίζω. Χαμογελάω τόσο που νομίζω οτι θα σπάσουν τα γυαλιά μου. Κρακ.

Ντούκου ντούκου.

Ποτέ δεν θα καταλάβεις τη μαγική στιγμή που τα λίγα γίνονται πολλά και το 1 μένει πίσω απ' το 2.

Ποτέ δε θα μάθεις την ομορφιά του λάθους.

Ποτέ δε θα νιώσεις το γλυκό βάρος των υπέροχων ευθυνών.

Λυπάμαι για σένα.

Αλλά εγώ είμαι ακόμα εδώ, να κάνω λάθη και να χτυπάω το κεφάλι μου. Και να μ'αρέσει. Εσύ αν θες φύγε, λάθη υπάρχουν παντού. Δεν θα με γλιτώσεις απ'αυτά, μη χαίρεσαι.

Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

πιεσόμετρο


θα είναι μια πραγματικά μεγάλη τετάρτη

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

very cherry



Σήμερα πήρα καινούριες καραμέλες.

Διάλεξα την αγαπημένη μου, κεράσι.

Δεν πρόλαβα να τη φάω και έπεσε στο πεζοδρόμιο.

Δεν την πήρα, φαντάστηκα οτι θα χε κι άλλη.

Όλες οι άλλες γεύσεις ήταν διπλές εκτός απο αυτή.

Δεν έφαγα ποτέ κεράσι.

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

sing along




"She said, hello mister, pleased to meet you"

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

stop wasting my space



Τι άσχημο που είναι να μην αισθάνεσαι. Να μην πονάς, να μη νιώθεις την ανάγκη να κλάψεις ή να γελάσεις δυνατά, να μη χρειάζεσαι ανθρώπους γύρω σου, να μην εκτιμάς. Τι άσχημο που είναι στ'αλήθεια. Να μην παίρνεις τίποτα απο τους ανθρώπους γύρω σου, κούτσουρο να μένεις, για τον εαυτό σου και μόνο. Τι οδυνηρό που είναι να κάνεις μία ζωή μακρυά απο τους άλλους, να μην έχεις μάθει να αφουγκράζεσαι τις ανάγκες τους και να μην θες να δώσεις. Πόση ασχήμια έχει τότε η ψυχή σου. Άδεια, κουφάρι που σέρνεται στις ηπείρους δίχως νόημα κανένα, ένας στρατιώτης που απλά του μάθανε το βήμα και αυτό θα κάνει μέχρι τη λήξη. Να σε ρωτήσω γιατί ζεις ή απλά θα με κοιτάξεις με τρύπια μάτια; Δεν μπαίνω στον κόπο. Εγώ στη ζωή μου έμαθα να δίνω και να παίρνω, όχι απλά να καταπίνω δίχως να σκέφτομαι τη γεύση. Και λυπάμαι όσους δεν νιώθουν. Όσους δεν ζητούν και δεν ζουν. Όλοι αυτοί, όπως θα λεγε και ο Χρυσόστομος, είναι nothing but a waste of space.

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

baby teeth





Το αγοράκι πόναγε. Έχανε τα δόντια του. Έκλαιγε γιατί δεν ήθελε να τα χάσει, ήταν δικά του στο κάτω κάτω. Το κοριτσάκι πλησίασε το αγοράκι και το ρώτησε με αφέλεια "Γιατί κλαις;" Και το αγοράκι απάντησε " Γιατί χάνω τα δόντια μου"
"Ναι αλλά γιατί κλαις; Αυτά είναι απλά τα πρώτα σου δόντια..."

Η πρώτη φορά δεν θα πρεπε να πονάει; Και μη γελάτε, δεν μιλάω για το σεξ. Μιλάω για όλες τις άλλες οδυνηρές πρώτες φορές. Τις φορές που χάνεις κάτι, τις φορές που οι άλλοι κερδίζουν, τις φορές που απλά χάνεσαι. Μάλλον δε μετράνε αυτές οι φορές. Έτσι θα ονομάσω όσα με πονάνε, και σας επιτρέπω να κάνετε το ίδιο με τις δικές σας, προσωπικές ήττες. Ας πούμε πως η πρώτη φορά που χάνουμε κάτι δεν μετράει, γιατί πολύ απλά είναι η πρώτη. Μετά θα έρθει η κανονική. Και μη μου πείτε για θεωρίες περι μοναδικότητας και κουντερίστικα του τύπου δεν μπορείς να μάθεις απο ένα λάθος γιατί ποτέ δεν είναι το ίδιο. Μη μου πείτε τέτοια πράγματα, θα μπλέξετε το αθώο μου μυαλό.
Εγω δεν έχω χάσει Τ-Ι-Π-Ο-Τ-Α.

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

εν είδη ευχής




Πέντε αισθήσεις και κάτι

Αν δεν είχες γεννηθεί, απλά θα ήταν ένας άλλος κόσμος. Χειρότερος.
Κάθε φορά που έβγαινα στο δρόμο, δεν θα είχα να σε ψάξω, δεν θα μπέρδευα τη μορφή σου με άλλη καμία, όλα τα ξανθά μαλλιά θα ήταν τα ίδια. Και ξέρεις, δεν μου αρέσουν τα ξανθά.

Αν δεν είχες γεννηθεί, δεν θα είχα λόγο στην έννοια «έρωτας».
Στις συζητήσεις δεν θα μπορούσα να πω τι σημαίνει, και η καρδιά μου θα έχανε το προνόμιο να ανεβάζει τους χτύπους της στη θύμησή σου. Να θέλει να σε σκεφτεί κι ας χτυπήσει άσχημα.

Αν δεν είχες γεννηθεί, το σπίτι μου θα ήταν άδειο. Σε καμία γωνιά δεν θα σε έβλεπα, στο κρεβάτι θα κοιμόμουν ακόμα διαγώνια, εγωιστικά. Δεν θα με ένοιαζε να αφήσω το ψυγείο ανοιχτό και να αφήσω όλο το ψύχος να πλάσει την ψυχή μου.

Αν δεν είχες γεννηθεί, εγώ δεν θα είχα ταξιδέψει πουθενά σου λέω. Το μυαλό μου ποτέ δεν θα είχε φανταστεί να πάει εδώ κι εκεί, δεν θα είχε ποτέ ονειρευτεί πράσινες θάλασσες και γεμάτες βαλίτσες. Και ποτέ δεν θα παρατούσα τα δροσερά φορέματα που τόσο αγαπώ για να ντυθώ ζεστά και να ρθω να σε βρω.

Αν δεν είχες γεννηθεί, γεύση δεν θα είχα. Δεν θα είχα φανταστεί ποτέ μου τη ζωή χωρίς αλάτι και ποτέ δεν θα αγαπούσα τα μπερδέματα. Ποτέ δεν θα ήξερα τι σημαίνει να γεύεσαι τη σάρκα, να αφιερώνεις τα χείλη σου σε διαδρομές που θυμίζουν σαπούνι και αγάπη. Χωρίς τη μυρωδιά σου, κρίνα θα φάνταζαν τα στάχυα κι εγώ κήπο ποτέ μου δεν θα έφτιαχνα.

Αν δεν είχες γεννηθεί, μάλλον χωρίς ακοή θα ήμουν. Δεν θα γνώριζα τι σημαίνει θλιμμένος τόνος και τι ρυθμός. Τα γαλλικά μου θα ήταν ακόμα σκονισμένα. Φωνές δεν θα ξεχώριζα, και δεν θα σχηματιζόταν χαμόγελο στα χείλη μου με τη χροιά σου.

Αν δεν είχες γεννηθεί, θα έπιανα χωρίς να νιώθω. Γιατί, τι να θέλω να νιώθω, αν δε νιώθω εσένα. Αν δεν έχω το δικό σου σώμα να ακουμπήσω, αν δεν έχω τα δικά σου χείλη να φιλήσω και να πάρω πνοή. Γιατί να θέλω να νιώθω, αν δεν είναι δικά σου τα χέρια που με κρατάνε, και δικά σου τα μαλλιά που θα χαϊδέψω. Πως μπορώ να ζητάω τη σπατάλη μιας αίσθησης αλλιώς;

Αν δεν είχες γεννηθεί, τώρα δε θα έγραφα. Κενή θα ήταν η ψυχή μου από λέξεις, θα ήξερα μόνο το αλφάβητο χωρίς να θέλω να το ενώσω. Αγράμματη δηλαδή. Γιατί, τι άλλο να θέλω να πω, πέρα από το «σ΄αγαπώ». Αξίζει αλλιώς να ξοδεύω τα γράμματα που με τόσο κόπο φτιάχτηκαν;

Αν δεν είχες γεννηθεί, εγώ «θέλω» δεν θα είχα. Δεν θα ζητούσα ποτέ τις εκδρομές και ποτέ δεν θα περίμενα να μου χρησιμεύσουν οι αριθμοί οι ασύρματοι. Ποτέ δεν θα έπλαθα κόσμους που να απαιτούν άλλον έναν, και πάντα κοριτσάκι θα έμενα, σκέψεις γυναικείες δεν θα έκανα.

Αν δεν είχες γεννηθεί, θα γινόντουσαν περίεργα πράγματα στον κόσμο, μα την αλήθεια. Το μέλλον θα ήταν ήδη εδώ, γιατί διαφορά με το παρόν δεν θα είχε, και το παρελθόν που τόσο θέλω να θυμάμαι δεν θα είχε ποτέ φτιαχτεί.

Αν δεν είχες γεννηθεί, τα άστρα δεν θα είχαν συνωμοτήσει, οι θεοί δεν θα είχαν χτυπήσει τα σκήπτρα τους επιτακτικά για μια νέα γέννηση. Αν δεν είχες γεννηθεί, δύο άνθρωποι δεν θα είχαν ενωθεί ποτέ για να κάνουν εμένα πράξη.
Αν δεν είχες γεννηθεί, αγέννητη θα ήμουν.
Σίγουρα.

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

σοβαροί και αστείοι


Είχα τόσο καιρό να σου μιλήσω. Και αλήθεια, δεν ήθελα.

Αλλά, όταν άρχισε να κυλάει η κουβέντα, όταν μου είπες ότι μου είπες, και όταν θυμήθηκα πως μόνο εμείς καταλαβαινόμαστε με τη γλώσσα που έχουμε φτιάξει, σα να έσκασα ένα χαμόγελο.
Όταν μου ήρθε στο μυαλό το πρόσωπό σου, και όταν σε κάθε σου πρόταση ήξερα τις εκφράσεις σου, ένιωσα σαν στο σπίτι.

Και όταν απλά κατάλαβα πως είσαι ακόμα εκεί, υπομονετικός και ήρεμος, να μας προστατεύεις και τους δύο απο τη δική μου καταιγίδα και απο τη δική μου λάβα, ηρέμησα.

Και δεν ξέρω για δύο, ένας άνθρωπος πάντως σίγουρα κοιμήθηκε πιο χαρούμενος.

Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

"Shaken, not stirred"


Πάλι εδώ. Κάθε βράδυ σε βλέπω στον ύπνο μου, δεν ξέρω αν έρχεσαι επειδή το θέλεις ή αν απλά σου έχουν μείνει κάποιες παλιές πτήσεις. Δεν προσπαθώ να σε ξεχάσω, δεν προσπαθώ να ξεχάσω οτι σε ένα μήνα θα περιμένω να χτυπήσει το κουδούνι. Δεν προσπαθώ τίποτα. Απλά γίνεται μόνο του. Συγχώρεσε με όμως που ακόμα σε συνδυάζω με ότι πικρό διαβάζω.

" Η ζωή είναι τόσο άσχημη και δύσκολη. Πως μπορεί κανείς να θέλει να κρατήσει έναν άνθρωπο με λόγια; Για να τον κρατήσει υπάρχουν τα χέρια"
Γράμματα στη Φελίτσε- Φραντς Κάφκα

"Χαθήκαμε την ώρα που οι δρόμοι γίνηκαν θάλασσα,
την ώρα που δεν όριζε πια κανένας τη ζωή του,
και χρειαζότανε φωτιά και σίδερο,
και δεν είχαμε παρά καρδιά και αίμα.

Όμως θα ξαναβρεθούμε μια μέρα."
Ν.Καρύδης

Η Ποίηση υπάρχει για να μας κάνει να ελπίζουμε και να απελπιζόμαστε.
Ή ίσως απλά υπάρχει για να μας ψιθυρίζει τα μεγάλα λόγια που τόσο χρειαζόμαστε και ποτέ δεν θα ακούσουμε παρά μόνο απο στόματα παγωμένα.

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

λευκά ψέμματα μαύρες αλήθειες


- μη μου λες πως δε μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα
- μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. απλά δεν θέλω.

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

χωρίς ζάχαρη

ουτε φωτογραφιες βαζω ουτε τονους ουτε παραγραφους αλλαζω ουτε τιποτα δεν κανω θελω πληρη απουσια των παντων αντε γιατι πολυ ασχοληθηκαμε και πολυ παμπλο μη φυγεις διαβασαμε και πολυ κουντερα μοιρασμενος υπνος απομνημονευσαμε και πολυ τα κρατησαμε τα σεντονια οποιος θελει προχωραει κ οποιος θελει μενει πισω σα μαλακας με το κιτρινισμενο μαντιλι ανα χειρας πηρα το μεριδιο της ευθυνης μου τιμωρηθηκα για ολες τις αμαρτιες μου και τωρα παω να βαφτω γιατι με περιμενει η φαιη

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

Παλιές σημειώσεις

  1. Πριν δυο μέρες, που ενώ πήγες και κοιμήθηκες στο μονό, ξυπνησαμε αγκαλιά
  2. Όταν μου πήρες τα Rayban
  3. Το 1ο μας ραντεβού, σχεδόν 7 ώρες μαζί
  4. Τότε που ταξινομούσαμε τα Times
  5. Τότε που χτύπησες τον πατέρα μου στον ώμο " Τα λέμε"
  6. Τότε που μέθυσα και με άντεξες
  7. Όταν διπλώναμε τα σεντόνια μαζί
  8. Όταν βλέπαμε Lost και κοιταζόμασταν με απορία
  9. Που δεν καταφέραμε να δούμε το Βαβέλ
  10. Όταν διαλέγαμε την τέλεια ποσότητα στα εστιατόρια
  11. Όταν έπλενες τα δόντια σου στο παλιό σπίτι και σε κοίταζα απ΄τον καθρέφτη
  12. Όταν με παρακάλαγες να ξεβαφτώ
  13. Όταν σε περίμενα αιώνες να κάνεις ντους
  14. Όταν είδαμε το μικρό δωμάτι οστην Αγγλία
  15. Που πάντα κέρδιζες στην κρεμάλα
  16. Τότε που δε νυστάζαμε και παίζαμε Need for Speed
  17. Που στα Odeon δίναμε τις καρτούλες μας
  18. Τις διακοπές στην Ερμιόνη με Σταυρόπουλο και Εύα
  19. Που πρώτη ταινία που είδαμε μαζί στο σινεμά ήταν το Bonnie and Clyde
Δεν θυμάμαι τι σημαίνουν πλέον. Αλλά και πάλι όμορφα είναι.

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010

γλυκόπικρη σοκολάτα


Με ρωτάς να σου πω τι είναι σχέση. Τι σημαίνει για μένα. Κι εγώ σκύβω το κεφάλι.


Έχω απέναντι μου ένα ακόμη ποτήρι κρασί. Πίνω κρασί, πολύ, λευκό, διάφανο, φρουτώδες. Κρατώ το ποτήρι ψηλά, στο ύψος του κροτάφου και σκέφτομαι ώρες.


Τώρα που με κοιτάς δε σκέφτομαι.


Είμαι σίγουρη.


Ο όρος Σχέση δεν υπάρχει. Έχω κουραστεί να ταξινομώ το σύμπαν και τους όρους του παιχνιδιού του. Σχέση θα πω εγώ οτι έχω όταν το νιώσω. Όταν με ρωτήσεις τι είναι σχέση και σου πω σχέση είναι αυτό που έχουμε τώρα.


Γι αυτό μη με ρωτάς γιατί απάντηση που θέλεις δε θα πάρεις.


Σχέση μπορεί να έχω και μόνη μου και να μην το ξέρει κανένας άλλος εκτός εμού. Αλλά εγώ θα είμαι χαρούμενη με την ανακάλυψή μου.


Αν αποζητάς απελπισμένα απάντηση, είναι αυτή που σου έδωσα χθες βράδυ. Να μη νιώθω την ανάγκη να κάνω πίσω για τίποτα.


Σε τρομάζει που θέλω να κρατήσω όλες μου τις ελευθερίες.
Όπως έστρωσα θα κοιμηθώ γι αυτό και παύω να ζητάω.


Τη σχέση δε θα τη βάλω σε καλούπια και δεν θα την ονομάσω. Θα την κρατήσω για μένα ή όχι, κι αν θες φεύγεις.


Αν θες να ξέρεις τι είναι σχέση, είναι κάτι τρομαχτικό. Είναι να δίνεις όλο σου το είναι.
Σου δίνω κάτι; Ζύγιασέ το.


Τρομαχτικό πράγμα η σχέση. Σου ξεσκίζει σάρκα και μυαλό, αφήνει το νου σου να λιώνει στο πάτωμα και στο μαξιλάρι, να στάζει εδώ κι εκεί και να έχει στεγνώσει κιόλας.


Ή μήπως μιλάω για τον έρωτα;


Σχέση είναι πάνω απ όλα η αγκαλιά το βράδυ. Αγκαλιά δυνατή. Αγκαλιά μπλεγμένη. Να γίνεσαι ένα.


Πήρα μια απόφαση και θέλω να ακολουθήσουν κι άλλοι το καραβάνι. Τίποτα δεν είναι σίγουρο. Τίποτα δεν είναι προσδιορίσιμο, τίποτα δεν είναι συγκρίσιμο και τίποτα δεν είναι αμετάβλητο. Γι αυτό και δεν αξίζει να κουράζομαι. Θα το αφήσω όπως είναι, και αυτό και όλα τα άλλα. Εκτός κι αν βρω το νόημα της ζωής.
Μέχρι τότε, μέχρι όποτε, θα αναζητώ σοκολάτες στο διπλανό μαξιλάρι.


Υ.Γ. Κάποτε, ξαπλωμένη δίπλα του, είχα πει οτι αν είχα ουρα θα την κουνούσα απο χαρά. Αυτό είναι σχέση.

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

τρέξε λόλα τρέξε

Ο χρόνος είναι τόσο σχετικός.

Έχω τόσα ρολόγια στο συρτάρι, στην κουζίνα, στον τοίχο του χολ. Και ποιό να πιστέψω για πες μου. Ο χρόνος τρέχει σαν τρελός.
Τρέχει όταν είμαι στη δουλειά, τρέχει όταν βγάζω φωτογραφίες, τρέχει όταν χάνομαι σε παριζιάνικες νύχτες, τρέχει όταν πάω σε πάρτυ και όταν φεύγω για διήμερο. Ο χρόνος χάνεται κάπου μέσα σε όλα όσα κάνω, και πριν καν το καταλάβω με έχει φτάσει κ με έχει περάσει ήδη χίλιες φορές. Ο χρόνος καμιά φορά τρέχει εις βάρος μου, μα κάποιες άλλες με συμφέρει. Πλησιάζουν οι ζεστές μέρες. Ξέρεις, μέρες που δε σκέφτομαι, απλά νιώθω τον ήλιο πάνω μου και μου είναι αρκετό.

Έχω ένα παράπονο όμως. Δεν ξέρω αν πρέπει να αλλάξω σπίτι ή απλά μυαλό. Σίγουρα κάτι δεν πάει καλά σου λέω. Ίσως φταίνε οι φωτογραφίες που κατέβασα, ή τα έπιπλα που έβαψα για καμουφλαζ. Αλλά το σπίτι όλο είναι τόσο άδικο μαζί μου.

Ο χρόνος στο σπίτι μου σταματάει.

Κοιμάμαι πάντα απτην πλευρά σου.

Κι αν το σπίτι σε ήξερε λίγο καλύτερα, θα ήξερε οτι δεν αξίζει.

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

Αφαίρεση


Δεν ξέρω αν είναι δίπλα στο συκώτι, κάτω απτα πνευμόνια ή κάτι τέτοιο, αλλά σίγουρα η ψυχή είναι κάτι το απτό. Δεν εξηγείται διαφορετικά ο πόνος.