Δευτέρα 19 Μαρτίου 2018

κλειδαρότρυπα


Χθες βράδυ έπεσαν τα κλειδιά μου μέσα στο φρεάτιο.
Καλλιδρομίου και Τρικούπη γωνία,
12 χρόνια άνοιξε - κλείσε εξαφανίστηκαν με μια φούρλα θεαματική,
πήγαν και στρώθηκαν πλάι σε ένα χρυσό σκισμένο περιτύλιγμα σοκοφρέτας.
Εκεί κατέληξαν. 
Κάποιος μου λέει "γι αυτό υπάρχουν τα μπρελόκ".
Τι να του πω για τα αχρείαστα τα βάρη;
Περιμένοντας τον κλειδαρά αφήνω την εξώπορτα ανοιχτή να μπαίνει η άνοιξη,
βολεύω τα πόδια μου όπως όπως στα σκαλιά κι ούτε που νοιάζομαι για το κοντό πράσινο φόρεμα που σίγουρα θα σε εξόργιζε.
Κι εμένα με εξοργίζουνε οι Κυριακές μα δε στο λέω.
Άμα δεν έφευγες τις Κυριακές θα είχες κλειδιά,
δε θα μου έπαιρνε 30 ευρώ ένα κρεβάτι.
Κοιτάω την άνοιξη και τη ζυγίζω.
Μάλλον κοστίζει παραπάνω.
Ο γείτονας περνώντας μου γελάει "μοναξιές;"
Κι αν έλεγα ναι;
Ένα αεράκι με χαϊδεύει εκεί που εσύ σκορπάς φιλιά τα Σάββατα.
Δεν κατεβάζω το φουστάνι.
Σε ένα τέταρτο θα έχει έρθει ο κλειδαράς, θα έχω μπει μέσα στο σπίτι και θα έχω ξεχάσει ότι 
φυλάς τις Κυριακές σου μες στην τσέπη αντί για τα κλειδιά μου.

Έξω έχει άνοιξη άλλωστε,
τι είναι τριάντα ευρώ μπροστά στη δροσιά των μαρμαρένιων σκαλοπατιών;