Τρίτη 26 Απριλίου 2011

παραναλωμα


Και μου ζητάς να σου πω
για τα απογευματα εκεινα
που μου μουδιαζουν τα δάκρυα
Για τις ώρες της φωτιας
Αφου όλα τοτε γινονται
τι να σου πω άλλο
Αφου είναι οι ώρες που
τα τζιτζίκια σιωπούν
και τα βλέφαρα βάφονται πορτοκαλί
και τα ρολόγια σταματάνε.
Και η ψυχη μου ενα απεραντο νεκροταφειο.
Οι ώρες που ενα φιλι γλυκαινει και εχει ηδη λιωσει
Οι ωρες που αλλοι φευγουν κι αλλοι μενουν πίσω
Οι ώρες που η θαλασσα σαν κατι να θελει να σου πει
πριν παρει μεσα της τον ηλιο για παντα
να τον τυλιξει για να καουνε σε μια πυρκαγια
με αντανακλασεις ενος μοναχικου φεγγαριου που θα κλαιει.
Οι ωρες που ολα χανονται ειναι αυτες.
Γιατι τα ομορφα δεν ξαναγενιουνται, καλε μου.

Και οι ήρωες στο ηλιοβασιλεμα μαχαιρωνονται.

Σάββατο 16 Απριλίου 2011

νοστος

Μπηκα στο λεοφορειο κλαιγοντας. Θα με επαιρνε μακρια απο όλα. Εκλαιγα σε όλη τη διαδρομη. Τη μισησα με την πρωτη ματια.
Αθήνα.
18, με λιγο μυαλο, οχι πως τωρα αλλαξε κατι, με αλλα θελω, και αλλα ρουχα.
Την πρωτη φορα που πηγα να παρω ψωμι με μια παλια φορμα στη γειτονια χωρις να με νοιαζουν οι γυρω μου, θυμαμαι έλαμπε ο ήλιος και φοραγα τα γυαλιά μου, εκεινη ακριβως τη μερα ερωτευτηκα τα Εξαρχεια.

Aρχισε να μου αποκαλυπτεται σιγα σιγα.
Μαζι με μια σκια για φιλο ειδαμε τα βραδυα να ξημερωνουν, το ουζο να τελειωνει, οι δρομοι να μεγαλωνουν και να στενευουν.
Μαζι με ενα συννεφο για συντροφο ειδα τις μερες να μεγαλωνουν, τα τραπεζια να γεμιζουν, τα αμαξια να κορναρουν, ο θολος να επεκτεινεται.
Μαζι με τρια μικρα κοριτσακια μαθαμε τα σοκακια και τους αναστεναγμους.

Θελησα να παιξω κρυφτο μαζι της.
Εβγαινα μονη μου αργα το βραδυ και νωρις το πρωι, εγω κι αυτη να με ψαχνει και να τη χανω και να αναστεναζω και να κρυφογελαω.

Σιγα σιγα τα δακρυα ξεραθηκαν στο καθισμα του λεοφορειου.
Η ζωη μου εγινε ενα σπίτι. Εζησε μισο εδω μισο εκει, περασμενα μεγαλεια μιας μοιρασμενης ζωης.

Και μετα βγηκε απο τη χειμερια ναρκη. Η ζωή μου.

Σαν καποιος να της εβαλε φωτια. Αναψε ολα της τα φωτα, για μενα μονο.
Ξερασε μια λαβα καυτη απο ονοματα δρομων και ανθρωπων. Και αυτα με τη σειρα τους κρατησαν τη φωτια αναμενη.

Η σκια μου ειπε οτι την αγαπω την Αθήνα. Τον κοιταξα αγριεμενη. "Εγω κι αυτη δεν θα ειμαστε ποτε μαζι" του ειπα. Δε με ειρωνευτηκε. Δεν το συνηθιζε. Απλα με ρωτησε αν θα εφευγα.

Σαν τον εραστη που δεν πρεπει να εχεις, κι ομως πώς τον ποθεις...
Σαν το τελευταιο ποτηρι κρασι που δισταζεις να πιεις γιατι ξερεις οτι δε θα σου βγει σε καλο.

Μια μερα μαζι της. Να τη δω, να την αγγίξω, να τη μυρισω.
Να μπω στο σπιτι μου που τίποτα πια δε μου θυμιζει και ολα ειναι εκει, δικα μου, μου διηγουνται ιστοριες που πια νιωθω στα κοκαλα μου.
Να ετοιμαστω μπροστα απο τον καθρεφτη που καποτε μου εδειχνε εσενα.
Να χορεψω και να αργησω γιατι δεν ξερω τι να βαλω, δεν εχω ρουχα σου λεω.
Να χαιρετησω και να περπατησω, να αισθανθω.
Να νιωσω οτι ανηκω. Και παλι να την μισησω. Και να την αγαπησω ξανα απ την αρχη.

Μια μερα στην Αθήνα.
Μια ζωη στην Αθήνα.

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

αναιτια


ειναι περιεργη η ζωη, σου λεω.
ειναι περιεργα ομορφη, καμια φορα και ασχημη, δεν πειραζει.
γινεται ασχημη επιτηδες, για να σε θαμπωνει με την ομορφια της που και που.

ετσι ειναι η ζωη.

γκριζα, βροχερη, λιγο θλιμμενη, λιγο αυτοκαταστροφικη.
παιρνει τη μορφη ενος ανεκπληρωτου έρωτα, μιας βαρετης δουλειάς, μιας κακης ταινιας ή ενος τρύπιου ρούχου.
συνηθως ειναι ενα μονιμο ντεζαβου η ζωη μας.
πραγματα που ειχαμε και δεν εχουμε, πραγματα που νομιζαμε οτι ειχαμε και ποτε δεν αποκτησαμε, πραγματα που παντα θα ξεχναμε.
ειναι η εικονα σου καμια φορα, που με γεμιζει θλίψη και δεν ξερω πως να τη διώξω και μόνο να τρώω και να ψωνίζω ξέρω.

μα η ζωή, ειναι φορες που ξεπερναει τον καλυτερο της εαυτο.

γινεται μια πραγματικη κυρια.

μιλαει γαλλικα και σε παιρνει απ το χερι να πατε βολτα.
γινεται ποταμος και γεφυρα, πουα βιτρινες και ακριβα κρασια.
γινεται ηλιος εκτυφλωτικος και εισιτηριο χωρις επιστροφη.
γινεται ενα πρωινο τεμπελικο.
γινεται αμυγδαλιες ανθισμενες και βιβλια κιτρινισμενα.
γινεται λογια και αγκαλιες, φωτογραφιες κρεμασμενες στο λαιμο σου.
γινεται θεατρα και καμπαρε και μουσικες και φωτα που σε ζαλιζουν και και βηματα που σε στροβιλιζουν και σε στροβιλιζουν και σε στροβιλιζουν και σε στροβιλιζουν...

γιατι ειμαι εδω. χωρις να ξερω το γιατι, κι ας εχω ξεχασει πια, κι ας εχω μπερδευτει. και ανακαλυπτω την ομορφια απ την αρχη.