mute

Με πλησίασες με τον γνωστό τρόπο, μπαίνοντας στο πλάνο μου ενώ είμαι ήρεμη.
Διάβαζα το βιβλίο μου και δεν θα σήκωνα το βλέμμα για κανέναν λόγο.
Αλλά επειδή ήξερα οτι είσαι εσύ, πάλι με έπιασες απροετοίμαστη.
Κάτι μουρμούρισες. Όπως πάντα.
Μπήκαμε μαζί στο βαγόνι, απαντώντας σε ερωτήσεις ηλίθιες, που ποτέ δεν περίμενα να κάνουμε ο ένας στον άλλο.
Δεν είμασταν τέτοιοι, το ξέρεις.
Είχα τόσες ερωτήσεις να σου κάνω, αλλά ξέρεις πόσο εγωίστρια είμαι, ήθελα να σε πληγώσω με τη σιωπή μου.

Με πήγες πίσω, πέρσι τέτοια εποχή που σου έστειλα εκείνο το μειλ, που σε έκανε να κλάψεις, γίγαντα.
Δεν το παίρνω πίσω, ακόμα θα ήθελα να κάνουμε τη ζωή που σου περιέγραψα.
Αν δεν ήσουν άλλος άνθρωπος πια.
Ξέρεις, είμαι ένα βήμα πιο κοντά σε όλα αυτά τώρα.
Αλλά εσύ που είσαι;
Εσύ που δεν μπορούσες να χωρέσεις άλλον στη ζωή μας, και όταν μπήκαν οι άλλοι γύρισες την πλάτη.
Δε θα στο συγχωρέσω.
Μου λείπεις. Είσαι το σκοτεινότερο σημείο μου, που κανεις δε θα καταλάβει.
Δε με νοιάζει, ποτέ δε με ένοιαζε, αρκει να μπορούσες να ανακατέψεις λίγο την καρδιά σου.

Έσκυψες και μου ψυθίρισες στο αυτι.
Δεν σου απάντησα γιατι αντ αυτού ήθελα να σου δώσω ένα χαστούκι και να σε πάρω αγκαλιά και να πάμε πίσω στο χρόνο.
Αν ήξερα θα σε βοηθούσα.

Ξαναανοιξα το βιβλίο και έμεινα να κοιτάζω το χαρτί. Έμεινα να προσπαθώ να συνηθίσω τη σιωπή.