Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

Άγαρμπη επιστροφή


Ναι ναι, κατηγόρησέ με. Ίσως έχω πιεί λιγάκι, ίσως είμαι λίγο κόκκινη και έχω βγάλει τη μπλούζα μου γιατί ζεσταίνομαι, ζεσταίνομαι πολύ και οι σκέψεις μου με καίνε. Αλλά θέλω να γράψω. Έχει περάσει τόσος καιρός απο την τελευταία φορά, νιώθω οτι η πένα μου έχει σκουριάσει και αναλώνεται σε τυπικές αηδίες, αντί να παραδεχθεί την καταθλιπτική της τάση και να υποκύψει, να βρωμίσει, να μαυρίσει, να πέσει πιο χαμηλά, να πει οτι όχι, ποτέ δεν θα είναι ένα χαρούμενο μηχανικό μολύβι, απο αυτά που γράφουν τα παιδάκια του δημοτικού, όχι, δεν θα είναι ένα ροζ πλαστικό μολύβι που τη γραφή του σβήνουν άτσαλα ανίκανες γόμες πολύχρωμες. Θα είναι απλά μια πένα καταθληπτική, παρορμητική, μια σκέτη πένα, θες δε θες.
Πένες. Μαλακίες. Πάω να με βρω.

Αν με ρωτήσεις που ήμουν τόσο καιρό, θα σου πω να αρπάξεις μια καρφίτσα. Πλησίασέ με, μη φοβάσαι, απλά θα σπάσεις τη ροζ φούσκα μου.

Έβαλα τον εαυτό μου να γράψει, κι αυτός απλά σημειώνει. Αύριο πάλι.

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

Μα ποιοί είμαστε τελικά;



Η αλήθεια είναι πως δεν έχω και την καλύτερη άποψη για «εμάς», την ιδιαίτερη κάστα των δημοσιογράφων.

Μας θεωρώ επαγγελματίες βρώμικους, υποχθόνιους, ένα γένος ουδέτερο, σκυμμένο πάνω από ένα γραφείο με πορτατίφ χαμηλού φωτισμού, τρίβουμε τα χέρια σε μια πετυχημένη είδηση, ή να ξεφυσάμε τόνους καπνού του εκατοστού τσιγάρου σε μια προσωπική αποτυχία αντίστοιχα.

Την άποψή μου ήρθε να ενισχύσει η ταινία «Ήρωας κατά λάθος».
Μια υπερβολικά φιλόδοξη δημοσιογραφική ομάδα, να κυνηγάει το τέλειο, από την εντυπωσιακή ρεπόρτερ μέχρι τον τελευταίο καμεραμάν.

Ο καθένας στον τομέα του, κι εμείς στον δικό μας.
Η ρεπόρτερ να προσπαθεί να αγγίξει αυτό το κάτι που θα της δώσει μια ακόμη γλυκιά σπρωξιά προς την κορυφή και θα πιάσει τους συναδέλφους της στον ύπνο. Δεν ξέρει τι ακριβώς είναι αυτό το «κάτι», αλλά θα κάνει τα πάντα για να το μάθει. Θα σκάψει βαθιά, θα γκρεμίσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια σαν πύργο από τραπουλόχαρτα, μα τι λέω, σαν πύργο από ένα…τίποτα.
Πρέπει να τα μάθει όλα, να μας τα δείξει όλα, έτσι θα βγάλει την είδηση, αυτό πιστεύει ότι θέλει το κοινό.
Θα σκαλίσει καρδιές και δεν θα διστάσει να κάνει έναν άντρα, ένα παιδί, ένα ολόκληρο έθνος να λυγίσουν και να δακρύσουν από συγκίνηση, από θλίψη, από χαρά, να δακρύσουν δίχως να ξέρουν το γιατί πολλές φορές. Αυτό είναι δημοσιογράφος;

Ανοίγω την τηλεόραση. Οι ταραχές στη Βομβάη σε αναβρασμό, απλοί πολίτες κρατούνται όμηροι, και βομβιστές αναλαμβάνουν δράση εδώ κι εκεί. Μέσα στον πανικό, μια μεγάλη φωτιά μαίνεται σε κτήριο, έτοιμη να ξεσπάσει, να παρασύρει στο διάβα της όποιον τολμήσει να την υποτιμήσει.
Και κάπου εκεί, μια ρεπόρτερ. Αναμεταδίδει το γεγονός, κάτω, στο δρόμο, σκυμμένη, μισοφοβισμένη, μα ακόμα δυνατή.
Ξέρει ότι κινδυνεύει, μα μένει εκεί, νιώθει το χρέος να μεταδώσει την είδηση, να μάθουμε εμείς, οι απλοί, ασφαλείς στα σπίτια μας. Παρακολουθούμε την είδηση, εξελίσσεται μπροστά μας, γιατί αυτή η ρεπόρτερ είναι εκεί, δεν φοβάται, πρέπει να μας τα δείξει όλα, πρέπει να τα μάθουμε όλα. Εμείς ήσυχοι, κάνουμε βόλτες με το βλέμμα πάνω στην οθόνη, αφομοιώνουμε πληροφορίες και εικόνες. Αυτή το ζει. Αυτό είναι δημοσιογράφος.

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

Κατα καρδίαν...


Καθίστε αναπαυτικά και πάρτε την κούπα με τον καφέ στο χέρι. Σταυρώστε τα πόδια, βάλτε μια χαλαρή μουσικούλα και απενοχοποιηθείτε. Τα σοβαρά θα τα πούμε αργότερα. Για την ώρα ας πούμε ένα παραμυθάκι.

Το αγόρι γνώρισε το κορίτσι όταν πηγαίνανε ακόμα σχολείο. Αυτή όμορφη, ένα μελαχροινό κοριτσάκι του μπαμπα, κι αυτός ένας μελλοντικός άντρας, γλυκομίλητος και αποφασιστικός. Ήταν έρωτας με την πρώτια ματιά. Περνάγανε χρόνο μαζί, κοιταζόντουσαν για ώρες, χασκογελάγανε χωρίς λόγο και όλα τα σχετικά. Το κοριτσάκι δεν ήξερε απο τέτοια πράγματα, έτρεξε να πει στο μπαμπά του τι της συμβαίνει, και πόσο δυνατά χτυπάει η καρδιά της για πρώτη φορά. Ο μπαμπάς ταράχτηκε, αποφάσισε πως το κοριτσάκι του είναι πολύ μικρό για αυτά τα πράγματα, και φοβήθηκε πως αυτός ο αλήτης θα την πλήγωνε ανεπανόρθωτα αργά ή γρήγορα. Πολύ πριν το κοριτσάκι δώσει εισαγωγικές εξετάσεις, ο μπαμπάς του το έστειλε σε μια μακρινή και γκρίζα χώρα να σπουδάσει. Απείλησε το αγοράκι με κάθε δυνατό μέσο, έκοψε οποιαδήποτε μεταξύ τους επαφή και πλέον κοιμόταν ήσυχος. Το αγόρι δεν είχε ανάγκη απο απειλές. Βρέθηκε κρεμασμένο στο πάρκο που είχαν δώσει το πρώτο τους φιλί με ένα σκληρό σημείωμα για τον μπαμπά και ένα ερωτικό για το κορίτσι. Το κορίτσι εξακολουθεί να βρίσκεται στην ίδια μακρινή και γκρίζα χώρα, σε μοναστήρι, αρνούμενη κάθε επαφή με την πραγματικότητα.

Στα δικά μας τώρα.

Κατά το λεξικό, εγκληματικότητα είναι ο χαρακτήρας του εγκληματία, η ροπή προς το έγκλημα. 2. το σύνολο των εγκλημάτων που διαπράττονται σε μια κοινωνία ή κοινωνική ομάδα και σε μια χρονική περίοδο (η συχνότητά τους, η αναλογία τους προς τον πληθυσμό κτλ.

Το αγόρι είναι νεκρό, το κορίτσι καταδικασμένο. Κι όμως, κανείς δεν τους ακούμπησε. Ποιός φταίει; Ποιός είναι ο εγκληματίας στην ιστορία μας; Κανένας και όλοι. Αν εξαιρέσουμε τα βιβλία, τα όρια της εγκληματικότητας είναι πολύ ρευστά.

Και εδώ, κανένας δεν μπορεί να παρέμβει, να αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη. Κανένας νόμος δεν υπάρχει γι αυτή την μικρή ιστορία και μακάρι να υπήρχε για να τον αγνοήσουμε.

Αν θέλουμε να μιλήσουμε πιο σοβαρά, ναι, υπάρχουν αρκετές υποθέσεις καταδικαστέες απο όλους μας . Κλεψιές, βιασμοί, δολοφονίες. Αλλά ποιός θα κρίνει τον εργοδότη και ποιός τον ξένο που αναγκάστηκε να κλέψει για να ζήσει αφού δουλειά δεν θα του δώσουν ποτέ; Ποιός θα μιλήσει για ψυχικά εγκλήματα, λεκτική βία, καταπίεση; Αν ζούμε σε έναν κόσμο με νόμους, υπάρχουν πολλοί ακόμα που μας διαφεύγουν.

Ναι, όλοι είμαστε εν δυνάμει εγκληματίες. Έστω και εν αγνοία μας.

Σύμφωνοι, η εγκληματικότητα στην Ελλάδα ανεβαίνει. Εγκληματικότητα απο λαθρομετανάστες, απο ανήλικους, απο αλλοδαπούς, απο ενήλικους, απο ντόπιους και απο υπεράνω πάσης υποψίας ανθρώπους. Ναι, οι καταστάσεις μας οδηγούν.

Αν κοιτάξουμε γύρω μας, αν θέλουμε πραγματικά να δούμε, θα βρούμε εκατοντάδες ατιμώρητα εγκλήματα, εγκλήματα σε σπίτια και σε βίλες, πίσω απο κλειστές πόρτες, εγκλήματα μέσα σε σκουριασμένες ψυχές, εγκλήματα σε χώρους ιερούς, σε χώρους ανείπωτους, εγκλήματα που ποτέ δεν θα φτάσουν στη δικαιοσύνη. Και αργά η γρήγορα, θα συνειδητοποιήσουμε πως ο μόνος ικανός να μας κρίνει και να μας στείλει στην κόλαση για τις αμαρτίες μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.


Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

Οι Ατρόμητοι







Ελευθερία Λόγου. Ελευθερία Πράξεων. Προσωπικά Δεδομένα. Θα έπρεπε να μπορώ να μιλήσω για όλα αυτά, να πω και εγώ την δικιά μου άποψη, να ορθώσω το ανάστημά μου, παριστάνοντας και λίγο την θιγμένη, και να ξεδιπλώσω ένα προσωπικό δράμα, έναν πύρινο λόγο έστω. Αλλά, λυπάμαι, δεν έχω. Ω ναι, σκύβω το κεφάλι ταπεινωμένη, μη χτυπάτε άλλο, το ανίδεο κοριτσάκι κλαίει και βουρκώνει μα για ελευθερία λόγου και προσωπικά δεδομένα δεν μπορεί επ ουδενί να μιλήσει. Γιατί αυτό το κοριτσάκι, μεγάλωσε σε μια οικογένεια, και ακόμα χειρότερα, σε μια κοινωνία, που τίποτα δεν του απαγορεύτηκε. Και εδώ που τα λέμε, δεν έχει και τίποτα σοβαρά δεδομένα για να παραβιαστούν.
Όλα μια χαρά μας ήρθαν, δόξα τω ...

Σαν παιδιά, και τις βλακείες μας τις είπαμε, και τις μικροεπαναστάσεις μας τις κάναμε, ε, κι αν μας μείνει και ένα μικρό απωθημένο που τελικά δεν βρίσαμε εκείνο τον καθηγητή ή δεν πολέμήσαμε πιό σθεναρά για το δίκιο μας απέναντι στους γονείς μας, ε, δεν πάθαμε και τίποτα.

Ναι, ναι, καταλαβαίνω, μιλάω πολύ γενικά και κάποιοι ίσως να μη συμφωνούν. Συγνώμη κυρίες μου και κύριοι, θα μιλήσω όσο πιο συγκεκριμένα και προσωπικά μπορώ.

Για μένα, ελευθερία λόγου είναι να μπορώ να λέω ότι μου κατεβαίνει. Και πιστέψτε με, μου κατεβαίνουν πολλά. Και τις περισσότερες φορές τα λέω. Δεν θα φοβηθώ έναν φίλο, έναν καθηγητή, έναν γκόμενο, έναν συμμαθητή, γιατί ότι και να πω το λέω και το πιστεύω, και έχω κι αυτό το ηλίθιο σύνδρομο δικαιοσύνης, που με κάνει ώρες ώρες να πνίγομαι και να σου φτύσω όλα όσα έχω στο κεφάλι μου, ακόμα κι αν αυτά σε λερώσουν.

Τώρα, το αν υπάρχουν και κάποιες άλλες λέξεις που ποτέ δεν θα πω, είναι γιατί πολύ απλά φοβάμαι. Ναι, το παραδέχομαι, είμαι κι εγώ τρομοκρατημένη απο το βίαιο αυτό καθεστώς, που μας υποχρεώνει να κλείνουμε το στοματάκι μας σε οτιδήποτε δύσμορφο, δύσπεπτο και δυσλειτουργικό. Και τι καταπίεση ε; Μα γιατί να μη μας αφήνουν να τα κάνουμε όλα μπάχαλο, να πετάμε απόψεις σαν απασφαλισμένες χειροβομβίδες, να πολεμάμε καθημερινά και να χανόμαστε σε μια δίνη απο λόγια, λόγια, λόγια, ανούσια λόγια, λόγια που συνήθως μοναδικό λόγο ύπαρξή τους έχουν την αντίδραση. Μα τι κρίμα να μας βάζουν ένα φρένο...Για να μην καταλήξουμε όλοι ένα μεγάλο, παγκόσμιο φρενοκομείο. Μα το μεγαλύτερο κρίμα ξέρετε ποιό είναι; Το φρένο κανείς δεν μας το βάζει. Ε, ψιτ, σ' εσένα μιλάω μικρέ επαναστάτη. Έχουμε βολευτεί ντε, αυτό συμβαίνει! Μόνο εμείς ξέρουμε να τα κάνουμε αυτά στον εαυτό μας, για να έχουμε μετά να λέμε οτι μας κλείσανε το στόμα αλλιώς εμείς...

Αλλιώς εμείς θα μεγαλουργούσαμε. Θα φέρναμε τα πάνω κάτω σπέρνοντας το δίκαιο και στο τέλος θα υπογράφαμε και με το σπαθί μας!

Το παρακάναμε με τα κρύα αστεία.

Όσο για τα προσωπικά δεδομένα, αν δεν κοιτάς το κινητό μου και αν δεν μου στέλνεις πορνογραφικά emails, που για άλλους μπορεί να μην είναι ούτε αυτό πρόβλημα, τότε μια χαρά ήρεμη θα κοιμηθώ.

Να κρύψω τί; Την ηλικία μου, το σχολείο μου, τους φίλους μου; Τί απο όλα αυτά θα με τραυματίσει; Όσο για τους εγκληματίες πάσης φύσεως, μικροκλέφτες, μεγαλοεμπόρους και τα συναφή, ποσώς με ενδιαφέρει. Ας μην κυκλοφορείτε βρε παιδιά, και προς Θεού, όχι, μην κάνετε λογαριασμό στο Facebook, θα μπουκάρουν στο σπίτι σας σε χρόνο ντε τε.

Λαμόγια φυλαχτείτε. Οι υπόλοιποι μπορούμε και να ηρεμήσουμε.

Ναι, μπορεί και να έχω επιδεικτικά άναρχο μυαλό. Αλλά γιατί να δείχνω τρομαγμένη, απο τη στιγμή που τίποτα απο όλα αυτά δε με φοβίζει; Δέχομαι τον αντίλογο, ίσως και να νιώσω φόβο δικαιολογημένα αν μάθω κάποια κρυμμένη αλήθεια. Για την ώρα όμως, αφήστε με να λεω όσα θέλω, να δίνω όσα θέλω, κι αν αργότερα το μετανιώσω, κακό του κεφαλιού μου τέλος πάντων.

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

Ένας Χαρούμενος Κόσμος


Μετά απο τριήμερο σε εξοχικό, αποκομένη απο τα πάντα, με μοναδικό σύνδεσμο μου με τον έξω κόσμο μια ασπρόμαυρη τηλεόραση, που κι αυτή δύο κανάλια έπιανε, επέστρεψα. Επέστρεψα αγχωμένη οτι όσο λείπω θα έχω χάσω τις πιο σοβαρές εξελίξεις, οι αποχή απο τις Σαββατιάτικες εφημερίδες θα απέβαινε μοιραία, οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα θα μίλαγαν ήδη για πράγματα που θα αδυνατούσα να παρακολουθήσω. Φόρτισα το κινητό , άνοιξα τον υπολογιστή, άδειασα την τσάντα, και κάθισα για μια γρήγορη κουβέντα με τη μητέρα μου. " Τα έμαθες;" Ήμουν έτοιμη να ακούσω τα νέα και τις εξελίξεις που έχασα όσο έλειπα. " Η Δημητρίου έκανε σκηνή σε ραδιοφωνική εκπομπή, η Θώδη μπήκε στην μπανιέρα της με τις κάμερες παρέα, η Λάμπρου γιαούρτωσε τον Εθνικό Σταρ."
Ανακουφίστηκα. Έβγαλα έναν αναστεναγμό και βυθίστηκα στην καθημερινότητα που τόσο μου είχε λείψει. Ότι και να συμβεί, όσες κρίσεις κι αν περάσει αυτή η χώρα, και οποιαδήποτε άλλη ζαμανφουτίστικη χώρα σαν τη δικιά μας, όσα σκάνδαλα κι αν ξεσπάσουν και όσους κινδύνους κι αν αντιμετωπίζουμε, ο κόσμος δεν θα σταματήσει να γυρίζει. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που έχουν ως αποστολή να μας διασκεδάσουν, να μας κάνουν να ασχοληθούμε μαζί τους σαν να μην υπάρχουν πιο σοβαρά προβλήματα. Υπάρχουν, ευτυχώς. Εν αγνοίαν τους, δυστυχώς.

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008

Το Χαρτί Στο Χέρι


Σήμερα κράτησα για πρώτη φορά εφημερίδα στα χέρια μου. Όχι πως δεν έχω ξανακρατήσει. Αλλά να, σήμερα είχα κάποιον πολύ συγκεκριμένο λόγο που πήγα στο περίπτερο, αγόρασα και άνοιξα να διαβάσω μια εφημερίδα. Σήμερα ήταν η πρώτη φορά που διάβαζα εφημερίδα ως δημοσιογράφος, με σκοπό και νόημα. Την κράτησα σα να μην είχα ξανακρατήσει φυλλάδα στα χέρια μου. Ένιωσα την ύπαρξη της ολόκληρη, την ύλη της, όλα όσα κρύβει εκεί μέσα, σε κάμποσα τσακισμένα στη μέση φύλλα, να με φωνάζει. Η αφή της εφημερίδας είναι περίεργη. Είναι λίγο γρέτζα και λίγο άγρια. Μπορεί να είναι απο κανονικό, ατόφιο χαρτί, ή απο κάτι ενδιάμεσο. Μπορεί να μυρίζει, λατρεμένη μυρωδιά που σε ωθεί να οσμίζεσαι σα λαγωνικό ενώ οι γύρω σε κοιτάνε με απορία, ή μπορεί να μη μυρίζει τίποτα. Παρ' όλο που μια εφημερίδα ποτέ δεν μπορεί να είναι "άοσμη"...Μιά εφημερίδα πιάνει χώρο. Μπορεί να τη διπλώσεις στα δύο για να τη βολέψεις στην τσάντα σου, αλλά όταν φτάσει η ώρα να τη μελετήσεις σίγουρα θα πιάσεις μια ακόμα θέση στο δωμάτιο. Και, ξέρεις, απαγορεύεται να τη ανοίξεις τσιγγούνικα, με κλεφτές ματιές και μαζεμένους αγκώνες, δεν θα πείσεις κανέναν γι' αυτό που κάνεις. Θα πρέπει να την ανοίξεις διάπλατα, να την ισιώσεις τεντώνοντας τα δυό σου χέρια όπως τεντώνεις τα φρεσκοπολυμμένα σεντόνια. Εντάξει, τώρα έχεις κάνει μια αξιοπρεπή αρχή. Γι' αυτό κι εγώ, παράτησα τις αρχικές μου προσπάθειες ανάγνωσης μέσα σε λεωφορείο, και συγκράτησα τον ενθουσιασμό μου μέχρι να πάω σπίτι. Φτάνοντας σπίτι, έπιασα την καλύτερη γωνιά,ανακάλυψα τον ιδανικό φωτισμό, άπλωσα τα πόδια, απομάκρυνα το κινητό και χάθηκα. Τελικά, μέσα της βρήκα πολλά παράδοξα. Οι εφημερίδες έχουν πράγματα που ποτέ δεν θα διάβαζα σαν απλός αναγνώστης. Στις εφημερίδες γράφουν άνθρωποι με όνομα και επώνυμο, με την μοναδική ικανότητα να τους συμπαθήσεις ή και να τους βρίσεις. Οι εφημερίδες δεν έχουν πάντα "γραμμή", μα μπορείς να βρεις και μια πιό αντικειμενική σκοπιά τους. Οι εφημερίδες πάντα κρύβουν κι ένα πιο κουτσομπολίστικο πρόσωπο, προς τέρψιν όσων έιχαν αρκετή κουλτούρα για σήμερα.Επίσης ανακάλυψα πως, όσο πιο πολύ παίζεις με τις εφημερίδες, τόσο πιό πολύ λερώνεις τα χέρια σου, αποκτάς ένα μαύρο φούμο που σε κάνει να ανήκεις στην κάστα των διαβασμένων. Κι εγώ σκοπεύω να λερώσω τα χέρια μου μέχρι τις φλέβες.

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008

Πρώτη Μέρα Στο Σχολείο


Τετάρτη. Μια απλή, συνηθισμένη Τετάρτη, Οκτώβρη μήνα, όταν όλα τα σχολεία έχουν κάνει αγιασμό και όταν όλα τα βιβλία έχουν μοιραστεί. Κι όμως, για κάποιους ήταν σήμερα η πρώτη μέρα στο σχολείο, τρόπον τινά. Επίδοξοι δημοσιογράφοι και δημοσιογραφίνες, μια μικροσκοπική αίθουσα να ασφυκτιά απο εξίσου μικρούς Κακαουνάκηδες, Πανούτσους, μικρές Όλγες και μικρές Μάρες. Ακόμα και μια μικρή Μενεγάκη εντόπισα. Φοιτητές στην πρώτη τους μέρα της μετουσίωσης μιας φαντασίωσης σε κάτι πιο απτό. Φοιτητές να προσπαθούν να εντυπωσιάσουν, να κάνουν επίδειξη γνώσεων ή απλά να προσπαθούν να τους πάρει με καλό μάτι ο καθηγητής, ο δάσκαλος. Φοιτητές έτοιμοι να κατακτήσουν μια θέση στο πάνθεον των καναλιών, των ρεπορτάζ, έστω και των πάνελ. Κι εγώ κάπου εκεί, να κοιτάζω συγκεντρωμένη, προσπαθώντας να αφουγκραστώ το παλλόμενο περιβάλλον, αφού εγώ καμία θέση δεν έχω εκεί μέσα, ίσως να τους πιάνω και μια καρέκλα τζάμπα. Χωρίς το άγχος των υπολοίπων, ένιωσα και εγώ σαν την πρώτη μου μέρα στο σχολείο, πιάνοντας κάτι πρωτόγνωρο, κάτι που πάντα σνόμπαρα. Νιώθω μικρή, ακούω πράγματα που με ξεπερνάνε, με κάνουν και αναρωτιέμαι, ίσως και να κλείνω τα αυτιά καμιά φορά. Σημειώνω πράγματα, θέλω να τα θυμηθώ, μπορεί αύριο να τα έχω ξεχάσει, μουτζουρώνω το χαρτί μου. Συγκεντρώνομαι, αφαιρούμαι. Κι όμως, είμαι εδώ, και αυτό που διαβάζεις είναι η πρώτη μου εργασία για τον κύριο μας. Και για να την κάνω πάει να πει ότι, μπορεί να μας λείπουν οι κιμωλίες, οι χάρακες, τα πράσινα θρανία, μπορεί στα διαλείματα να μην παίζουμε κυνηγητό, αλλά εγώ την νεά μου αρχή θα την κάνω.