Τρίτη 31 Μαΐου 2011

νερομπογιες

Να χε κι αλλα χρωματα,
κι αλλα,
κι αλλα τοσα

Και λιγο ακομα νερο.

Να τα ανακατευει τα χρωματα με το πινελο και το νερο και το οινοπνευμα
και να ανακατευονται τα ύδατά της.

Και να σκουραινουν.
Και να φωτιζουν.

Και να σκιζει τις ακουαρελες και να τις χαριζει και να τις μουτζουρωνει.

Γιατι μονο ετσι εξηγειται η ζωη πια.

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

πήδα

Στην ακρη του συμπαντος
αν τυχει και ερθεις,
εκει που το επομενο βημα δε θα χει βαρυτητα,
και οτι κι αν πουμε μετα θα χαθει
σε μια ηχω διαστημικη,
εκει αν τυχει και μ ακολουθησεις,
που οι χτυποι της καρδιας μου θα μιλανε για την πτωση πια
κ οχι για σενα,
εκει,
νομιζω,
δε θα με νοιαζει που σου κρατω το χερι.

Οχι μετα το χειλος του γκρεμου τουλαχιστον.

Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

λευκα ειδη


Για φαντασου.
Να πεσει πανω μας αυτος ο μανδυας ο κεντημενος αστερια
(τον ουρανο ζωγραφιζω)

και να μας σκεπασει.

Και να μπλεχτουνε τα χερια μας μες στα φωτακια τα πυρινα.
Και να μπλεχτουνε τα ποδια μας στις πυγολαμπιδες του στερεωματος.
Και να μπλεχτουνε τα λογια μας σε μια νυχτα φλεγομενη
και σκοτεινη, βαθια,
και απαστραπτουσα.

Κυριακή 15 Μαΐου 2011

αυτοχειρ

Κι όπως ηταν ξαπλωμενη
σ εκεινο το κρεβατι πλαι στο παραθυρο,
σ εκεινο το σεντονι,
η ίδια μυρωδια εδω και χρονια,
ανοιξε τα ματια.

Εκανε να δει τις ακρες των μαλλιων τις,
ξανθυναν αραγε με τοσο ήλιο;
Γιατι,
τοσα χρονια σ αυτο το παραθυρο ξαπλωνει.

Εκλεισε τα ματια
και συρθηκε σαν ησυχη γατα εξω απο το περβαζι.
Ξαπλωσε στα πουσια,
και σταματησε τους χτυπους της καρδιας της,
μονο για να ακουσει τα τζιτζικια να μιλανε.

Τα τζιτζικια.

Και δεν θυμηθηκε να ξυπνησει πια.

Πέμπτη 12 Μαΐου 2011

πυρ και υδωρ


O Κουμανταρέας τα ειπε καλα.
Ειμαστε τοσο κουρασμενοι ανθρωποι, πως να δεχτουμε το βαρος μιας αγκαλιας κουρασμενης και φορτωμενης θλιψη, πως να δεχτουμε το βαρος ενος μυαλου μπερδεμενου;

Ξυπναμε μονοι, περναμε λουρακι στα θελω μας, τα βγαζουμε βολτα να τα δουνε ολοι, μπορει να συγκινησουμε καποιον και να χαιδεψει το κατοικιδιο μας, αλλα μονοι θα γυρισουμε παλι σπιτι, εμεις και τα διψασμενα, λαχανιασμενα θελω μας.

Ειμαστε ανθρωποι μόνοι, που μετα απο πολλα τραγουδια και ταινιες και βιβλια γυρευουν την αγαπη.
Και περιμενουμε να αγαπηθουμε σαν σταρ του σινεμα, αχρωμοι ανθρωποι και άοσμοι.

Μα ποιος αγαπησε μια αφισα;
Ποιος ανθρωπος μυαλωμενος αφοσιωθηκε σε ενα Θεο χωρις να τον αμφισβητησει επειδη δεν τον αγγιζει;

Μονο μια στιγμη κανει την αγαπη να ερθει και να φωλιασει στα σωθικα σου.

Εκεινη η στιγμη που τα φωτα σβηνουν και η αυλαια πεφτει και τα δακρυα τρεχουν και δεχεσαι να χωθεις στην αγκαλια καποιου χωρις καμια πληροφορια και κανενα ανταλλαγμα.
Εκεινη η στιγμη που δε μιλας για να ντυσεις τη σιωπη, που δε χαμογελας για να καμουφλαρεις το κενο, που ξεβαφεσαι και λυνεσαι και μοιραζεσαι τη φωτια σου, το βαρος ολου σου του κοσμου του τοσο αβασταχτου.
Μονο εκεινη τη στιγμή τη γυμνη γινεσαι ανθρωπος με σαρκα και οστα, ετοιμος να αγαπησει και να αγαπηθει.

(Εκλαψα στα χερια σου και ενιωσα να σου δινω ολη μου την υδρογειο)

πρωτη φορα

αχ
αυτες οι μικρες λυτρωτικες στιγμες αποκαλυψης.

να σπαω το κεφαλι μου να καταλαβω
γιατι η Βαρκελωνη δε μου θυμισε τιποτα αυτη τη φορα
γιατι δεν ηθελα να κλαψω
γιατι δεν ηθελα να τους πω να παψουν.

απλα γιατι δεν ειχα αναμνησεις απο τη Βαρκελωνη.

γιαυτο.

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

γραμματικη

ψαχνω τα λογια.
δε βρισκω τα σημεια στιξης, βλεπεις.