Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

ζωές



Μπορεί να βρεθήκαμε σε μια άλλη ζωή, όλοι μαζί,
εμεις οι ποιητές, οι αυτοκαταστροφικοί και ζαλισμένοι.
Μπορεί να περπατήσαμε στα ίδια δάση και να είδαμε τους ίδιους ήλιους,
να γευτήκαμε τις ίδιες ηδονές και να μεθύσαμε με τους ίδιους καρπούς.
Μπορεί να ζήσαμε παρέα σε μια άλλη εποχή, μια πιο ποιητική και πιο θλιμμένη,
μια εποχή γεμάτη χρώματα και αντανακλάσεις.
Μπορεί τα δάκρυα μας να λέρωσαν το ίδιο πάτωμα,
και μπορεί το μυαλό μας να ξεχάστηκε στους ίδιους τοίχους και τα ίδια σύννεφα.

Θυμάσαι που χαθήκαμε στους ήρωες του Καραγάτση, τρέξαμε στο νησί της Γλαύκης,
περπατήσαμε στα σοκάκια τα μπλε και τα άσπρα;
Ή τοτε που χυθήκαμε σε γρασίδι σέπια, και ζωγραφίζαμε τις νότες των πουλιών;
Και τότε που διαβάζαμε με ένα τσιγάρο σε ενα τρεμάμενο χέρι;

Όταν τα τραγούδια είχαν φωνή,
και τα λόγια δύναμη,
και οι μπογιές χρώμα,
και το καθε βήμα έμπνευση.

Ίσως να ζήσαμε σε κάποια άλλη εποχή,
και πάντα θα θρηνούμε την απουσία της.

Εμεις οι ονειροπαρμένοι δεν ανήκουμε εδώ καμιά φορα, απλοι παρατηρητές γινόμαστε.

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

σιδερα

κι ειναι τοσο βαριες οι λεξεις.
εχεις δει ποτε τα σκυμμενα σωματα που κουβαλανε μεσα τους;

Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

επαναληψη

εχω ακουσει τοσα πολλα,
που πια δεν ξερω αν πρεπει να πιστεψω ή όχι τα λόγια σου.
τι καλο θα μου κανει άλλωστε, ενα ακομη ψεμα;
και πόσο κακο μπορει να είναι ενα ακομη ψεμα;
κι αν πιστεψω;
θα με αφησεις για παντα εκει, στη χωρα της ουτοπιας και των δακρυων;
ή θα με παρεις μαζι σου να δουμε τον κοσμο να ξημερωνει;

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

δεη

Ενας ήλιος χύθηκε στα ποδια μου με το που ανοιξα την πόρτα.
Νομιζα οτι είχα αφησει ανοιχτα τα φώτα.
Και έτσι απλά, είπα να αγκαλιάσω τη μερα.

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

ακουαρελα

αλλη μια γραμμενη σελιδα δε θα σε αφησω να γινεις. θα εισαι η τελευταια μου,
η παντα λευκη.
θα ανοιξω τα χερια να σε χωρεσω σε καθε σου διασταση, κι οτι γινει.

θ αφησω τη μπορα να μας αγγιξει, τη λασπη να μας λερωσει, τον ηλιο να μας τυφλωσει και τα αστερια να μας ζαλισουν με το μαυρο τους πανοφορι.

κι οταν θα κουραστω ν αλλαζω εποχες, παρε με αγκαλια και κοιμησε με, να ξημερωσει
και να σ αγαπω και παλι όπως καθε πρωινο.

δωσε στη μερα μου ενα λογο να υπάρχει, μη με αφηνεις χωρις λογο.

καθρεφτακι

Καμια φορα
εισαι απλα μια κουκιδα
που κινειται
σα να εχει στοχο
καπου να φτασει.
Αλλα, λυπάμαι,
εισαι απλα μια κουκιδα
που κινειται
χωρις να εχει στοχο.

Το νοημα ειναι να μην ψαχνεις το νοημα.

Και να λες και ψεματα που και που.

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

κραση/κρασι


Πιστευετε στη μοιρα;

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

καμια φορα

On me dit que nos vies ne valent pas grand chose,
Elles passent en un instant comme fanent les roses.
On me dit que le temps qui glisse est un salaud que de nos chagrins il s'en fait des manteaux pourtant quelqu'un m'a dit...


Que tu m'aimais encore,
C'est quelqu'un qui m'a dit que tu m'aimais encore.
Serais ce possible alors ?

On me dit que le destin se moque bien de nous
Qu'il ne nous donne rien et qu'il nous promet tout
Parais qu'le bonheur est à portée de main,
Alors on tend la main et on se retrouve fou
Pourtant quelqu'un m'a dit ...


Mais qui est ce qui m'a dit que toujours tu m'aimais?
Je ne me souviens plus c'était tard dans la nuit,
J'entend encore la voix, mais je ne vois plus les traits
"Il vous aime, c'est secret, lui dites pas que j'vous l'ai dit"
Tu vois quelqu'un m'a dit...

Que tu m'aimais encore, me l'a t'on vraiment dit...
Que tu m'aimais encore, serais ce possible alors ?

On me dit que nos vies ne valent pas grand chose,
Elles passent en un instant comme fanent les roses
On me dit que le temps qui glisse est un salaud
Que de nos tristesses il s'en fait des manteaux,
Pourtant quelqu'un m'a dit que...

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

αλμανακ

επειδή ποτέ δεν, και επειδη ουτε θα.
επειδη έτσι κι αλλιως, και όχι απλα επειδη εγω.
επειδη ξερω οτι, και επειδη δε θελω να.
επειδη τωρα πια δεν, και επειδη μαλλον όχι ουτως ή άλλως.
για όλα αυτά, το εννοώ, ο χρόνος ειναι σοφία, γιατρικό, πείραμα με αποτελεσμα.

βασικά

Σημερα έκανα μια μεγάλη ανακαλυψη.
Κατάλαβα επιτέλους τι μας κάνει να αναπνέουμε και να έχουμε παλμό.
Οχι βέβαια, μη μου το παίζετε έξυπνοι. Δεν είναι το οξυγόνο και η καρδιά. Α πα πα, πράγματα πεζά κάτι τέτοια, μά το Θεο.

Σκεφτείτε λίγο.
Ζούμε για το παρόν; Σπανια.
Ζούμε για το παρελθόν; Ποτε. Ίσως απλα καμια φορα ζούμε μαζί του.
Ζουμε για το μελλον; Μα ναι!
Ζούμε για αυτό που περιμενουμε, για το ομορφο, το αναπαντεχο, το φανταστικο, το ονειρικο, μόνο για αυτο ζούμε.
Ζούμε με όνειρα δηλαδη.
Τα πλάθουμε, και τα προσφερουμε στους αλλους, περιμενουμε να τα κρατησουν στα χερια τους, να τα περιεργαστουν και να τα ζησουν μαζι μας.
Ζουμε επειδη ονειρευόμαστε, επειδη παντα κατι θα περιμενουμε, και παντα κατι παραπανω θα νομιζουμε οτι θα ομορφυνει τις γηινες στιγμες μας.
Πλασματα εγωιστικα και απεγνωσμενα, διψασμενα για επαφη, ζουμε για να μοιραζόμαστε τα ονειρα μας, ζουμε για να μας πει καποιος οτι αυτο το όνειρο θελουν να γίνει και δικο τους όνειρο, αν τους το επιτρεπουμε φυσικα...

Τα όνειρα ειναι σαν μικρά παιδια.
Παιζουν μόνα τους, ενα φανταστικό παιχνίδι που φοβουνται να αποκαλυψουν στους άλλους, μην τυχει και τους κοροιδεψουν.
Κλεισμένα στο δωματιο, παίζουν για ώρες, βρισκουν δικους τους κανόνες και δικα τους πιονια, στηνουν κοσμους που κινδυνευουν να μη χωρανε σε ενα υπνοδωματιο.

Μπορεί να είναι ένα παιχνίδι μοναδικό, αλλα αμα παίζεις συνέχεια μόνος σου, θα τα παρατήσεις, και ποτέ δε θα μάθεις αν θα κέρδιζες τελικά ή όχι.
Και καμια φορα, κοιτα να δεις πως τα φερνει η ζωη, δυο παιδακια γνωρίζονται και εμπιστευονται το ένα το αλλο.
Χωρίς καποια ιδιαιτερη αφορμη. Πες το εκτη αίσθηση.
Και γίνονται φίλοι.
Και μια μερα, αποφασίζουν να ξεδιπλωσουν τα παιχνίδια της φαντασίας τους το ένα στο άλλο.
Δεν ξερω αν μπορείτε να θυμηθείτε, ή έστω να φανταστείτε τη μαγεία μιας τέτοιας στιγμης.
Ξαφνικά όλα αποκτουν νόημα, δεν είστε μονοι πια.
Θα παίζετε παρεά.
Ότι παιχνίδι κι αν είναι αυτο.
Όσο ανόητο κι αν είναι.

Στο προαυλιο θα σας δειχνουνε και θα γελανε, θα ψιθυρίζουν πραγματα χαζα, αυτοι δεν ξερουν.

Καποιος δέχθηκε τους κανόνες σας, τον κόσμο σας, κι ακομα κι αν τελικά καταλαβετε οτι το παιχνίδι σας δεν εχει ενδιαφερον, ή του λειπουν τα ζάρια, οι κανόνες, τα πιόνια, δεν έχει σημασία.
Το μαγαζί δεν κλείνει, παιχνίδια θα βρείτε.
Σημασία έχει οτι τωρα πια έχετε τους παίκτες.

Αλλα μαλλον μιλαω πολυ και ακομα δεν εχω φτασει στο ζουμι.
Απλα, να, είναι που σημερα καταλαβα οτι για να σε κερδισει καποιος, φτανει να σε κανει να ονειρευεσαι.

Να σε αφηνει να ονειρευεσαι.

Να δινει τροφή στα όνειρα σου.

Να του λες "εχω μια φοβερη ιδεα, ας κοιταξουμε το ταβανι σημερα." Και να εχει ηδη παρει θεση δίπλα σου. Αυτό φτάνει.

Οχι, όχι και παλι δεν ειπα αυτο που ηθελα.

Σημερα οι σκεψεις τρεχουν τόσο, δε θα με καταλαβετε.
Απλα ευχομαι να με νιωσετε.

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

τα λίγα



Θα πάρει μια βαρκούλα, μου είπε.
Θα βγούμε στ'ανοιχτά, μου είπε.
Μου το υποσχέθηκε, μια βολτα μεσα σε θάλασσες και δέντρα που κρύβουν τον ήλιο και ο ήλιος φωτίζει το πρόσωπο απο τις χαραμάδες.
Θα φάμε φρούτα μου είπε.
Θα κανουμε έρωτα πάνω σ ενα πάπλωμα απο πολυχρωμα εξωτικά φτερά.
Και θα με πάει βόλτα με ποταμόπλοιο στο Μισσισιπή, μου το υποσχέθηκε.
Ορκίστηκε να ακούει τις μουσικές μου, να βλέπει τις εικόνες μου, να διαβάζει τις γραμμές μου, και τα κενά μου καμια φορά, ναι, ναι.
Κι εγώ χαμογέλασα. Δεν τον πίστεψα, όχι πολύ.
Γιατί εγώ, θέλω απλά να είναι δίπλα μου.