Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

υπο κατεδαφιση

Το σπιτι ειναι κρυμμενο σε ενα τοπιο ολο σταχυα και φοινικες, και μη με ρωτησετε πως γινεται αυτο, όλα γινονται.
Σταχυα και φοινικες λοιπον.
Έχει παλιωσει πια, και ο κοσμος δε σταματα να το κοιταξει.
Καποτε μαζευε κοσμο, ερχοντουσαν να το δουν απο καθε γωνια του κοσμου, να θαυμασουν, μα τωρα πια μαλλον κανεις δε νοιαζεται για ενα τετοιο αξιοθεατο.
Ειναι αλλοι οι καιροι τωρα βλεπεις, πιο γρηγοροι, και, αν μου επιτρεπεις, πιο πεζοι.
Τα σταχυα ειναι τοσο ψηλα που πια τα σκαλια δε φαινονται, ο επιστατης εχει τη δικη του εννοια για τη λεξη συντηρηση.
Και οι φοινικες τοσο κιτρινοι που σε ξεγελανε με τον ηλιο αναμεσα τους.
Τα παραθυρα, πρασινα και σκουριασμενα, τριζουν, κανοντας παρεα στην κουνιστη πολυθρονα του μπαλκονιου.
Κατι τετοιοι ηχοι ειναι που διωχνουν και τα παιδακια απο το οικημα.
Κι αυτα φοβουνται βλεπεις.
Αν λοιπον εχεις τα κοτσια να μπεις μεσα, θα τρομαξεις κι εσυ.
Στο σπιτι αυτο, δε βλεπεις, μονο νιωθεις.
Νιωθεις ενα τρυφερο αγγιγμα, και ενα ρουφηχτο φιλι.
Νιωθεις ψιθυρους να σου χαιδευουν τα αυτια, να σου υπαγορευουν λεξεις, να σου ερμηνευουν οδηγιες.
Νιωθεις ανασες, αγγομαχητα, νιωθεις χερια να παλευουν και να αφηνονται.
Νιωθεις δακρυα να καινε τον ωμο σου και γελια να σε τρανταζουν.
Νιωθεις εναν ζεστο ηλιο να σου γεμιζει τα σωθικα και ενα τζακι που τρεμοπαζει να σε ταραζει.
Νιωθεις, βεβαια, πεταλουδες. Εκεινες που ενιωσες την πρωτη φορα και κρατησαν για καμποσο, αν και εσυ νομιζες θα κρατησουν για παντα.
Νιωθεις ενα κενο να σε παιρνει και να σε πεταει στο ξυλινο πατωμα, χτυπησες; δεν ειναι τιποτα.
Νιωθεις εναν πονο, και αγγιζεις το θωρακα, δεν ξερεις απο που ερχεται.
Νιωθεις τον αερα να φυσαει και να παιρνει τις υποσχεσεις που εδωσες, μη στεναχωριεσαι, ολοι το κανανε καποτε.

Δεν σε ακουω.
Εφυγες;
Σε παρακαλω, μεινε λιγο ακομα, ειμαι τοσο μονη εδω μεσα.
Φοβηθηκες κ εσυ ε;
Συγνωμη, το ξερω, στις εποχες μας δεν ειναι συνηθισμενο ενα μουσειο αγαπης.
Απλα νομιζα οτι μπορουσα να την κανω να κρατησει λιγακι παραπανω...

2 σχόλια:

Παναγιώτα Κ. είπε...

Τώρα τί να πω, πολύ φτωχά τα λόγια γι' αυτή την κατάθεση συναισθημάτων με τόσο όμορφο και συγκινητικό τρόπο...
Μόνο: Δεν είναι φόβος, είναι που εσύ δεν αντέχεις ν' ανοίξεις την πόρτα για το φως. Μάλλον, που δεν μπορείς να κλείσεις το μουσείο αγάπης και να κάνεις ανακαίνιση. Θα'ρθει ο καιρός, όμως.

Γιάννης Πλιώτας είπε...

Ωραίο Σοφία.
Πού είσαι;
Περιμένουμε ν' ανεβάσεις κάτι ακόμα.