Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

πετρα ψαλιδι γομα

Πάνε κάμποσες εβδομάδες τώρα
που γράφω και σβήνω
γράφω και σβήνω
πνίγομαι και θέλω να γράψω,
κι ύστερα σβήνω,
φυλάω πρόχειρα,
μουτζουρώνω αλήθειες,
γραφω και σβηνω γραφω και σβηνω,
Καταργω τις τελειες,
πολυ κρατησανε,
Αλλα εστω κι ετσι,
γραφω και σβηνω.
Πνιγομαι και πνιγω,
λεξεις και σκεψεις που κανεις δε μου απαγορευσε
αλλο περιεργο κι αυτο,
και σβηνω σβηνω σβηνω μανιωδως
τις αποριες της ζωης μου της στενης.
Aναρωτιεμαι που παει η ζωη, αναρωτιεμαι τι ειναι ερωτας τι ειναι πεταλουδες στο στομαχι τι ειναι καυλα αναρωτιεμαι γιατι τωρα, και θελω ενα διαλλειμα απ ολους και απ ολα, θελω μοναχα να ερθεις να με παρεις απ τη δουλεια να παμε στην αυλη να με μεθυσεις με κρασι κοκκινο να το ριξεις πανω μου να με λερωσεις και στα χερια να με σηκωσεις να με πας σπιτι και να με πλυνεις.
Κι υστερα θα καθαρισω.
Ετσι λεω στον εαυτο μου.
Υστερα θα θελω παλι
να επιστρεψω στη ζωη,
θα θελω παλι να περπατησω,
και δε θα με νοιαζει αλλο πια να πιω κρασι
γιατι το καθαρισες
απο πανω μου.
Ετσι λεω.
Και λεω
ποσο δραμα πια
ποσο
δε βαρεθηκες
δε μεγαλωσες,
τι ζητας.
Κι αν ηξερες; Τι θα εκανες γι αυτο;