Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

πιεσόμετρο


θα είναι μια πραγματικά μεγάλη τετάρτη

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

very cherry



Σήμερα πήρα καινούριες καραμέλες.

Διάλεξα την αγαπημένη μου, κεράσι.

Δεν πρόλαβα να τη φάω και έπεσε στο πεζοδρόμιο.

Δεν την πήρα, φαντάστηκα οτι θα χε κι άλλη.

Όλες οι άλλες γεύσεις ήταν διπλές εκτός απο αυτή.

Δεν έφαγα ποτέ κεράσι.

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

sing along




"She said, hello mister, pleased to meet you"

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

stop wasting my space



Τι άσχημο που είναι να μην αισθάνεσαι. Να μην πονάς, να μη νιώθεις την ανάγκη να κλάψεις ή να γελάσεις δυνατά, να μη χρειάζεσαι ανθρώπους γύρω σου, να μην εκτιμάς. Τι άσχημο που είναι στ'αλήθεια. Να μην παίρνεις τίποτα απο τους ανθρώπους γύρω σου, κούτσουρο να μένεις, για τον εαυτό σου και μόνο. Τι οδυνηρό που είναι να κάνεις μία ζωή μακρυά απο τους άλλους, να μην έχεις μάθει να αφουγκράζεσαι τις ανάγκες τους και να μην θες να δώσεις. Πόση ασχήμια έχει τότε η ψυχή σου. Άδεια, κουφάρι που σέρνεται στις ηπείρους δίχως νόημα κανένα, ένας στρατιώτης που απλά του μάθανε το βήμα και αυτό θα κάνει μέχρι τη λήξη. Να σε ρωτήσω γιατί ζεις ή απλά θα με κοιτάξεις με τρύπια μάτια; Δεν μπαίνω στον κόπο. Εγώ στη ζωή μου έμαθα να δίνω και να παίρνω, όχι απλά να καταπίνω δίχως να σκέφτομαι τη γεύση. Και λυπάμαι όσους δεν νιώθουν. Όσους δεν ζητούν και δεν ζουν. Όλοι αυτοί, όπως θα λεγε και ο Χρυσόστομος, είναι nothing but a waste of space.

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

baby teeth





Το αγοράκι πόναγε. Έχανε τα δόντια του. Έκλαιγε γιατί δεν ήθελε να τα χάσει, ήταν δικά του στο κάτω κάτω. Το κοριτσάκι πλησίασε το αγοράκι και το ρώτησε με αφέλεια "Γιατί κλαις;" Και το αγοράκι απάντησε " Γιατί χάνω τα δόντια μου"
"Ναι αλλά γιατί κλαις; Αυτά είναι απλά τα πρώτα σου δόντια..."

Η πρώτη φορά δεν θα πρεπε να πονάει; Και μη γελάτε, δεν μιλάω για το σεξ. Μιλάω για όλες τις άλλες οδυνηρές πρώτες φορές. Τις φορές που χάνεις κάτι, τις φορές που οι άλλοι κερδίζουν, τις φορές που απλά χάνεσαι. Μάλλον δε μετράνε αυτές οι φορές. Έτσι θα ονομάσω όσα με πονάνε, και σας επιτρέπω να κάνετε το ίδιο με τις δικές σας, προσωπικές ήττες. Ας πούμε πως η πρώτη φορά που χάνουμε κάτι δεν μετράει, γιατί πολύ απλά είναι η πρώτη. Μετά θα έρθει η κανονική. Και μη μου πείτε για θεωρίες περι μοναδικότητας και κουντερίστικα του τύπου δεν μπορείς να μάθεις απο ένα λάθος γιατί ποτέ δεν είναι το ίδιο. Μη μου πείτε τέτοια πράγματα, θα μπλέξετε το αθώο μου μυαλό.
Εγω δεν έχω χάσει Τ-Ι-Π-Ο-Τ-Α.

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

εν είδη ευχής




Πέντε αισθήσεις και κάτι

Αν δεν είχες γεννηθεί, απλά θα ήταν ένας άλλος κόσμος. Χειρότερος.
Κάθε φορά που έβγαινα στο δρόμο, δεν θα είχα να σε ψάξω, δεν θα μπέρδευα τη μορφή σου με άλλη καμία, όλα τα ξανθά μαλλιά θα ήταν τα ίδια. Και ξέρεις, δεν μου αρέσουν τα ξανθά.

Αν δεν είχες γεννηθεί, δεν θα είχα λόγο στην έννοια «έρωτας».
Στις συζητήσεις δεν θα μπορούσα να πω τι σημαίνει, και η καρδιά μου θα έχανε το προνόμιο να ανεβάζει τους χτύπους της στη θύμησή σου. Να θέλει να σε σκεφτεί κι ας χτυπήσει άσχημα.

Αν δεν είχες γεννηθεί, το σπίτι μου θα ήταν άδειο. Σε καμία γωνιά δεν θα σε έβλεπα, στο κρεβάτι θα κοιμόμουν ακόμα διαγώνια, εγωιστικά. Δεν θα με ένοιαζε να αφήσω το ψυγείο ανοιχτό και να αφήσω όλο το ψύχος να πλάσει την ψυχή μου.

Αν δεν είχες γεννηθεί, εγώ δεν θα είχα ταξιδέψει πουθενά σου λέω. Το μυαλό μου ποτέ δεν θα είχε φανταστεί να πάει εδώ κι εκεί, δεν θα είχε ποτέ ονειρευτεί πράσινες θάλασσες και γεμάτες βαλίτσες. Και ποτέ δεν θα παρατούσα τα δροσερά φορέματα που τόσο αγαπώ για να ντυθώ ζεστά και να ρθω να σε βρω.

Αν δεν είχες γεννηθεί, γεύση δεν θα είχα. Δεν θα είχα φανταστεί ποτέ μου τη ζωή χωρίς αλάτι και ποτέ δεν θα αγαπούσα τα μπερδέματα. Ποτέ δεν θα ήξερα τι σημαίνει να γεύεσαι τη σάρκα, να αφιερώνεις τα χείλη σου σε διαδρομές που θυμίζουν σαπούνι και αγάπη. Χωρίς τη μυρωδιά σου, κρίνα θα φάνταζαν τα στάχυα κι εγώ κήπο ποτέ μου δεν θα έφτιαχνα.

Αν δεν είχες γεννηθεί, μάλλον χωρίς ακοή θα ήμουν. Δεν θα γνώριζα τι σημαίνει θλιμμένος τόνος και τι ρυθμός. Τα γαλλικά μου θα ήταν ακόμα σκονισμένα. Φωνές δεν θα ξεχώριζα, και δεν θα σχηματιζόταν χαμόγελο στα χείλη μου με τη χροιά σου.

Αν δεν είχες γεννηθεί, θα έπιανα χωρίς να νιώθω. Γιατί, τι να θέλω να νιώθω, αν δε νιώθω εσένα. Αν δεν έχω το δικό σου σώμα να ακουμπήσω, αν δεν έχω τα δικά σου χείλη να φιλήσω και να πάρω πνοή. Γιατί να θέλω να νιώθω, αν δεν είναι δικά σου τα χέρια που με κρατάνε, και δικά σου τα μαλλιά που θα χαϊδέψω. Πως μπορώ να ζητάω τη σπατάλη μιας αίσθησης αλλιώς;

Αν δεν είχες γεννηθεί, τώρα δε θα έγραφα. Κενή θα ήταν η ψυχή μου από λέξεις, θα ήξερα μόνο το αλφάβητο χωρίς να θέλω να το ενώσω. Αγράμματη δηλαδή. Γιατί, τι άλλο να θέλω να πω, πέρα από το «σ΄αγαπώ». Αξίζει αλλιώς να ξοδεύω τα γράμματα που με τόσο κόπο φτιάχτηκαν;

Αν δεν είχες γεννηθεί, εγώ «θέλω» δεν θα είχα. Δεν θα ζητούσα ποτέ τις εκδρομές και ποτέ δεν θα περίμενα να μου χρησιμεύσουν οι αριθμοί οι ασύρματοι. Ποτέ δεν θα έπλαθα κόσμους που να απαιτούν άλλον έναν, και πάντα κοριτσάκι θα έμενα, σκέψεις γυναικείες δεν θα έκανα.

Αν δεν είχες γεννηθεί, θα γινόντουσαν περίεργα πράγματα στον κόσμο, μα την αλήθεια. Το μέλλον θα ήταν ήδη εδώ, γιατί διαφορά με το παρόν δεν θα είχε, και το παρελθόν που τόσο θέλω να θυμάμαι δεν θα είχε ποτέ φτιαχτεί.

Αν δεν είχες γεννηθεί, τα άστρα δεν θα είχαν συνωμοτήσει, οι θεοί δεν θα είχαν χτυπήσει τα σκήπτρα τους επιτακτικά για μια νέα γέννηση. Αν δεν είχες γεννηθεί, δύο άνθρωποι δεν θα είχαν ενωθεί ποτέ για να κάνουν εμένα πράξη.
Αν δεν είχες γεννηθεί, αγέννητη θα ήμουν.
Σίγουρα.

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

σοβαροί και αστείοι


Είχα τόσο καιρό να σου μιλήσω. Και αλήθεια, δεν ήθελα.

Αλλά, όταν άρχισε να κυλάει η κουβέντα, όταν μου είπες ότι μου είπες, και όταν θυμήθηκα πως μόνο εμείς καταλαβαινόμαστε με τη γλώσσα που έχουμε φτιάξει, σα να έσκασα ένα χαμόγελο.
Όταν μου ήρθε στο μυαλό το πρόσωπό σου, και όταν σε κάθε σου πρόταση ήξερα τις εκφράσεις σου, ένιωσα σαν στο σπίτι.

Και όταν απλά κατάλαβα πως είσαι ακόμα εκεί, υπομονετικός και ήρεμος, να μας προστατεύεις και τους δύο απο τη δική μου καταιγίδα και απο τη δική μου λάβα, ηρέμησα.

Και δεν ξέρω για δύο, ένας άνθρωπος πάντως σίγουρα κοιμήθηκε πιο χαρούμενος.

Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

"Shaken, not stirred"


Πάλι εδώ. Κάθε βράδυ σε βλέπω στον ύπνο μου, δεν ξέρω αν έρχεσαι επειδή το θέλεις ή αν απλά σου έχουν μείνει κάποιες παλιές πτήσεις. Δεν προσπαθώ να σε ξεχάσω, δεν προσπαθώ να ξεχάσω οτι σε ένα μήνα θα περιμένω να χτυπήσει το κουδούνι. Δεν προσπαθώ τίποτα. Απλά γίνεται μόνο του. Συγχώρεσε με όμως που ακόμα σε συνδυάζω με ότι πικρό διαβάζω.

" Η ζωή είναι τόσο άσχημη και δύσκολη. Πως μπορεί κανείς να θέλει να κρατήσει έναν άνθρωπο με λόγια; Για να τον κρατήσει υπάρχουν τα χέρια"
Γράμματα στη Φελίτσε- Φραντς Κάφκα

"Χαθήκαμε την ώρα που οι δρόμοι γίνηκαν θάλασσα,
την ώρα που δεν όριζε πια κανένας τη ζωή του,
και χρειαζότανε φωτιά και σίδερο,
και δεν είχαμε παρά καρδιά και αίμα.

Όμως θα ξαναβρεθούμε μια μέρα."
Ν.Καρύδης

Η Ποίηση υπάρχει για να μας κάνει να ελπίζουμε και να απελπιζόμαστε.
Ή ίσως απλά υπάρχει για να μας ψιθυρίζει τα μεγάλα λόγια που τόσο χρειαζόμαστε και ποτέ δεν θα ακούσουμε παρά μόνο απο στόματα παγωμένα.