Είχα τόσο καιρό να σου μιλήσω. Και αλήθεια, δεν ήθελα.
Αλλά, όταν άρχισε να κυλάει η κουβέντα, όταν μου είπες ότι μου είπες, και όταν θυμήθηκα πως μόνο εμείς καταλαβαινόμαστε με τη γλώσσα που έχουμε φτιάξει, σα να έσκασα ένα χαμόγελο.
Όταν μου ήρθε στο μυαλό το πρόσωπό σου, και όταν σε κάθε σου πρόταση ήξερα τις εκφράσεις σου, ένιωσα σαν στο σπίτι.
Και όταν απλά κατάλαβα πως είσαι ακόμα εκεί, υπομονετικός και ήρεμος, να μας προστατεύεις και τους δύο απο τη δική μου καταιγίδα και απο τη δική μου λάβα, ηρέμησα.
Και δεν ξέρω για δύο, ένας άνθρωπος πάντως σίγουρα κοιμήθηκε πιο χαρούμενος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου