Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

αληθεια

Πονάνε, λένε.
Υποφέρουνε.
Τραγουδάνε κι αφιερώνουνε.
Πίνουνε και φωνάζουν.
Κι εγώ τους βλέπω και γελάω.
3 χρονια.
Δεν ξερουν τι είναι.
Αυτοί έχουν ζήσει μόνο μέρες, ώρες.
Εγώ ξέρω.
Καμια φορά είναι εφιαλτης, καμια φορά όνειρο.
Κάθε μέρα πονάω, κάθε μέρα μικραίνει η ζωή μου.
Κάθε μεσημέρι ξυπνάω και ουρλιάζω μέσα μου γιατι δεν μπορώ άλλο,δεν αντέχω αυτο το κενό που γίνεται συνήθεια.
Κάθε βράδυ σου λέω καληνύχτα και σε βλέπω στον ύπνο μου.
Κάθε πρωι νομίζω θα ξυπνήσω δίπλα σου και θα είμαστε όπως πριν.
Πονάω.
Δεν ξέρεις οτι εγω τον είχα, οτι ήταν δίπλα μου και ζήσαμε μαζί. Μιλάγαμε, γελάγαμε, προβληματιζόμασταν, βοηθειόμασταν.
Μια κοινή ζωη.
Δεν ξέρεις τι είναι να είσαι εκεί καθε μέρα, δίπλα του, να είναι κομμάτι σου. Να ζεις μαζί του, να γίνεστε ένα, κάθε στιγμή.
Δεν ξέρεις, μη συγκρίνεις.
Ο καιρός γιατρεύει λένε.
Βλακείες.
Ο έρωτας με έρωτα περνάει λένε.
Χαζομάρες.
Κάθε μέρα.
Αλλα δεν το δείχνω.
Έτσι είναι αυτά.
Απλα το κουβαλάω, σαν το καβούκι μου πια.
Δεν θα το δείξω στους άλλους, δεν θα υπερηφανευτω ούτε θα ενοχληθώ.
Είναι απλά εκεί.
Μια πληγή που θα αφήσει ουλή.

Έχουμε να μιλήσουμε τόσες βδομάδες.
Δεν ήθελα να το σηκώσω. Σε μισώ.
Θέλω να σε φτύσω για τη δειλία σου.
Θέλω να σου πω πόσα κάνουν άλλοι για μένα, χωρίς να τους έχω δώσει τα μισά απο όσα έδωσα σ εσένα.
Ανθοδέσμες και κουβέρτες και αποστάσεις και λόγια.
Αλλά δε θα σε νοιάξει.
Είσαι τόσο λίγος.
Αφησες τα πάντα να περάσουν.
Τι να κανεις δίπλα μου και πως να σταθεις λοιπον;
Απλά εύχομαι να επιτρέψω γρήγορα σε κάποιον άλλο να με κερδίσει.
Σίγουρα θα μου δώσει την αξία που πρέπει.