Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

baby teeth





Το αγοράκι πόναγε. Έχανε τα δόντια του. Έκλαιγε γιατί δεν ήθελε να τα χάσει, ήταν δικά του στο κάτω κάτω. Το κοριτσάκι πλησίασε το αγοράκι και το ρώτησε με αφέλεια "Γιατί κλαις;" Και το αγοράκι απάντησε " Γιατί χάνω τα δόντια μου"
"Ναι αλλά γιατί κλαις; Αυτά είναι απλά τα πρώτα σου δόντια..."

Η πρώτη φορά δεν θα πρεπε να πονάει; Και μη γελάτε, δεν μιλάω για το σεξ. Μιλάω για όλες τις άλλες οδυνηρές πρώτες φορές. Τις φορές που χάνεις κάτι, τις φορές που οι άλλοι κερδίζουν, τις φορές που απλά χάνεσαι. Μάλλον δε μετράνε αυτές οι φορές. Έτσι θα ονομάσω όσα με πονάνε, και σας επιτρέπω να κάνετε το ίδιο με τις δικές σας, προσωπικές ήττες. Ας πούμε πως η πρώτη φορά που χάνουμε κάτι δεν μετράει, γιατί πολύ απλά είναι η πρώτη. Μετά θα έρθει η κανονική. Και μη μου πείτε για θεωρίες περι μοναδικότητας και κουντερίστικα του τύπου δεν μπορείς να μάθεις απο ένα λάθος γιατί ποτέ δεν είναι το ίδιο. Μη μου πείτε τέτοια πράγματα, θα μπλέξετε το αθώο μου μυαλό.
Εγω δεν έχω χάσει Τ-Ι-Π-Ο-Τ-Α.

1 σχόλιο:

Μικρές ανάσες είπε...

Και εγώ που έχω, δε ξέρω να σου πω αν ο πόνος είναι διαφορετικός... κάθε φορά σα πρώτη με πονάει...