Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

Μα ποιοί είμαστε τελικά;



Η αλήθεια είναι πως δεν έχω και την καλύτερη άποψη για «εμάς», την ιδιαίτερη κάστα των δημοσιογράφων.

Μας θεωρώ επαγγελματίες βρώμικους, υποχθόνιους, ένα γένος ουδέτερο, σκυμμένο πάνω από ένα γραφείο με πορτατίφ χαμηλού φωτισμού, τρίβουμε τα χέρια σε μια πετυχημένη είδηση, ή να ξεφυσάμε τόνους καπνού του εκατοστού τσιγάρου σε μια προσωπική αποτυχία αντίστοιχα.

Την άποψή μου ήρθε να ενισχύσει η ταινία «Ήρωας κατά λάθος».
Μια υπερβολικά φιλόδοξη δημοσιογραφική ομάδα, να κυνηγάει το τέλειο, από την εντυπωσιακή ρεπόρτερ μέχρι τον τελευταίο καμεραμάν.

Ο καθένας στον τομέα του, κι εμείς στον δικό μας.
Η ρεπόρτερ να προσπαθεί να αγγίξει αυτό το κάτι που θα της δώσει μια ακόμη γλυκιά σπρωξιά προς την κορυφή και θα πιάσει τους συναδέλφους της στον ύπνο. Δεν ξέρει τι ακριβώς είναι αυτό το «κάτι», αλλά θα κάνει τα πάντα για να το μάθει. Θα σκάψει βαθιά, θα γκρεμίσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια σαν πύργο από τραπουλόχαρτα, μα τι λέω, σαν πύργο από ένα…τίποτα.
Πρέπει να τα μάθει όλα, να μας τα δείξει όλα, έτσι θα βγάλει την είδηση, αυτό πιστεύει ότι θέλει το κοινό.
Θα σκαλίσει καρδιές και δεν θα διστάσει να κάνει έναν άντρα, ένα παιδί, ένα ολόκληρο έθνος να λυγίσουν και να δακρύσουν από συγκίνηση, από θλίψη, από χαρά, να δακρύσουν δίχως να ξέρουν το γιατί πολλές φορές. Αυτό είναι δημοσιογράφος;

Ανοίγω την τηλεόραση. Οι ταραχές στη Βομβάη σε αναβρασμό, απλοί πολίτες κρατούνται όμηροι, και βομβιστές αναλαμβάνουν δράση εδώ κι εκεί. Μέσα στον πανικό, μια μεγάλη φωτιά μαίνεται σε κτήριο, έτοιμη να ξεσπάσει, να παρασύρει στο διάβα της όποιον τολμήσει να την υποτιμήσει.
Και κάπου εκεί, μια ρεπόρτερ. Αναμεταδίδει το γεγονός, κάτω, στο δρόμο, σκυμμένη, μισοφοβισμένη, μα ακόμα δυνατή.
Ξέρει ότι κινδυνεύει, μα μένει εκεί, νιώθει το χρέος να μεταδώσει την είδηση, να μάθουμε εμείς, οι απλοί, ασφαλείς στα σπίτια μας. Παρακολουθούμε την είδηση, εξελίσσεται μπροστά μας, γιατί αυτή η ρεπόρτερ είναι εκεί, δεν φοβάται, πρέπει να μας τα δείξει όλα, πρέπει να τα μάθουμε όλα. Εμείς ήσυχοι, κάνουμε βόλτες με το βλέμμα πάνω στην οθόνη, αφομοιώνουμε πληροφορίες και εικόνες. Αυτή το ζει. Αυτό είναι δημοσιογράφος.

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

Κατα καρδίαν...


Καθίστε αναπαυτικά και πάρτε την κούπα με τον καφέ στο χέρι. Σταυρώστε τα πόδια, βάλτε μια χαλαρή μουσικούλα και απενοχοποιηθείτε. Τα σοβαρά θα τα πούμε αργότερα. Για την ώρα ας πούμε ένα παραμυθάκι.

Το αγόρι γνώρισε το κορίτσι όταν πηγαίνανε ακόμα σχολείο. Αυτή όμορφη, ένα μελαχροινό κοριτσάκι του μπαμπα, κι αυτός ένας μελλοντικός άντρας, γλυκομίλητος και αποφασιστικός. Ήταν έρωτας με την πρώτια ματιά. Περνάγανε χρόνο μαζί, κοιταζόντουσαν για ώρες, χασκογελάγανε χωρίς λόγο και όλα τα σχετικά. Το κοριτσάκι δεν ήξερε απο τέτοια πράγματα, έτρεξε να πει στο μπαμπά του τι της συμβαίνει, και πόσο δυνατά χτυπάει η καρδιά της για πρώτη φορά. Ο μπαμπάς ταράχτηκε, αποφάσισε πως το κοριτσάκι του είναι πολύ μικρό για αυτά τα πράγματα, και φοβήθηκε πως αυτός ο αλήτης θα την πλήγωνε ανεπανόρθωτα αργά ή γρήγορα. Πολύ πριν το κοριτσάκι δώσει εισαγωγικές εξετάσεις, ο μπαμπάς του το έστειλε σε μια μακρινή και γκρίζα χώρα να σπουδάσει. Απείλησε το αγοράκι με κάθε δυνατό μέσο, έκοψε οποιαδήποτε μεταξύ τους επαφή και πλέον κοιμόταν ήσυχος. Το αγόρι δεν είχε ανάγκη απο απειλές. Βρέθηκε κρεμασμένο στο πάρκο που είχαν δώσει το πρώτο τους φιλί με ένα σκληρό σημείωμα για τον μπαμπά και ένα ερωτικό για το κορίτσι. Το κορίτσι εξακολουθεί να βρίσκεται στην ίδια μακρινή και γκρίζα χώρα, σε μοναστήρι, αρνούμενη κάθε επαφή με την πραγματικότητα.

Στα δικά μας τώρα.

Κατά το λεξικό, εγκληματικότητα είναι ο χαρακτήρας του εγκληματία, η ροπή προς το έγκλημα. 2. το σύνολο των εγκλημάτων που διαπράττονται σε μια κοινωνία ή κοινωνική ομάδα και σε μια χρονική περίοδο (η συχνότητά τους, η αναλογία τους προς τον πληθυσμό κτλ.

Το αγόρι είναι νεκρό, το κορίτσι καταδικασμένο. Κι όμως, κανείς δεν τους ακούμπησε. Ποιός φταίει; Ποιός είναι ο εγκληματίας στην ιστορία μας; Κανένας και όλοι. Αν εξαιρέσουμε τα βιβλία, τα όρια της εγκληματικότητας είναι πολύ ρευστά.

Και εδώ, κανένας δεν μπορεί να παρέμβει, να αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη. Κανένας νόμος δεν υπάρχει γι αυτή την μικρή ιστορία και μακάρι να υπήρχε για να τον αγνοήσουμε.

Αν θέλουμε να μιλήσουμε πιο σοβαρά, ναι, υπάρχουν αρκετές υποθέσεις καταδικαστέες απο όλους μας . Κλεψιές, βιασμοί, δολοφονίες. Αλλά ποιός θα κρίνει τον εργοδότη και ποιός τον ξένο που αναγκάστηκε να κλέψει για να ζήσει αφού δουλειά δεν θα του δώσουν ποτέ; Ποιός θα μιλήσει για ψυχικά εγκλήματα, λεκτική βία, καταπίεση; Αν ζούμε σε έναν κόσμο με νόμους, υπάρχουν πολλοί ακόμα που μας διαφεύγουν.

Ναι, όλοι είμαστε εν δυνάμει εγκληματίες. Έστω και εν αγνοία μας.

Σύμφωνοι, η εγκληματικότητα στην Ελλάδα ανεβαίνει. Εγκληματικότητα απο λαθρομετανάστες, απο ανήλικους, απο αλλοδαπούς, απο ενήλικους, απο ντόπιους και απο υπεράνω πάσης υποψίας ανθρώπους. Ναι, οι καταστάσεις μας οδηγούν.

Αν κοιτάξουμε γύρω μας, αν θέλουμε πραγματικά να δούμε, θα βρούμε εκατοντάδες ατιμώρητα εγκλήματα, εγκλήματα σε σπίτια και σε βίλες, πίσω απο κλειστές πόρτες, εγκλήματα μέσα σε σκουριασμένες ψυχές, εγκλήματα σε χώρους ιερούς, σε χώρους ανείπωτους, εγκλήματα που ποτέ δεν θα φτάσουν στη δικαιοσύνη. Και αργά η γρήγορα, θα συνειδητοποιήσουμε πως ο μόνος ικανός να μας κρίνει και να μας στείλει στην κόλαση για τις αμαρτίες μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.


Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

Οι Ατρόμητοι







Ελευθερία Λόγου. Ελευθερία Πράξεων. Προσωπικά Δεδομένα. Θα έπρεπε να μπορώ να μιλήσω για όλα αυτά, να πω και εγώ την δικιά μου άποψη, να ορθώσω το ανάστημά μου, παριστάνοντας και λίγο την θιγμένη, και να ξεδιπλώσω ένα προσωπικό δράμα, έναν πύρινο λόγο έστω. Αλλά, λυπάμαι, δεν έχω. Ω ναι, σκύβω το κεφάλι ταπεινωμένη, μη χτυπάτε άλλο, το ανίδεο κοριτσάκι κλαίει και βουρκώνει μα για ελευθερία λόγου και προσωπικά δεδομένα δεν μπορεί επ ουδενί να μιλήσει. Γιατί αυτό το κοριτσάκι, μεγάλωσε σε μια οικογένεια, και ακόμα χειρότερα, σε μια κοινωνία, που τίποτα δεν του απαγορεύτηκε. Και εδώ που τα λέμε, δεν έχει και τίποτα σοβαρά δεδομένα για να παραβιαστούν.
Όλα μια χαρά μας ήρθαν, δόξα τω ...

Σαν παιδιά, και τις βλακείες μας τις είπαμε, και τις μικροεπαναστάσεις μας τις κάναμε, ε, κι αν μας μείνει και ένα μικρό απωθημένο που τελικά δεν βρίσαμε εκείνο τον καθηγητή ή δεν πολέμήσαμε πιό σθεναρά για το δίκιο μας απέναντι στους γονείς μας, ε, δεν πάθαμε και τίποτα.

Ναι, ναι, καταλαβαίνω, μιλάω πολύ γενικά και κάποιοι ίσως να μη συμφωνούν. Συγνώμη κυρίες μου και κύριοι, θα μιλήσω όσο πιο συγκεκριμένα και προσωπικά μπορώ.

Για μένα, ελευθερία λόγου είναι να μπορώ να λέω ότι μου κατεβαίνει. Και πιστέψτε με, μου κατεβαίνουν πολλά. Και τις περισσότερες φορές τα λέω. Δεν θα φοβηθώ έναν φίλο, έναν καθηγητή, έναν γκόμενο, έναν συμμαθητή, γιατί ότι και να πω το λέω και το πιστεύω, και έχω κι αυτό το ηλίθιο σύνδρομο δικαιοσύνης, που με κάνει ώρες ώρες να πνίγομαι και να σου φτύσω όλα όσα έχω στο κεφάλι μου, ακόμα κι αν αυτά σε λερώσουν.

Τώρα, το αν υπάρχουν και κάποιες άλλες λέξεις που ποτέ δεν θα πω, είναι γιατί πολύ απλά φοβάμαι. Ναι, το παραδέχομαι, είμαι κι εγώ τρομοκρατημένη απο το βίαιο αυτό καθεστώς, που μας υποχρεώνει να κλείνουμε το στοματάκι μας σε οτιδήποτε δύσμορφο, δύσπεπτο και δυσλειτουργικό. Και τι καταπίεση ε; Μα γιατί να μη μας αφήνουν να τα κάνουμε όλα μπάχαλο, να πετάμε απόψεις σαν απασφαλισμένες χειροβομβίδες, να πολεμάμε καθημερινά και να χανόμαστε σε μια δίνη απο λόγια, λόγια, λόγια, ανούσια λόγια, λόγια που συνήθως μοναδικό λόγο ύπαρξή τους έχουν την αντίδραση. Μα τι κρίμα να μας βάζουν ένα φρένο...Για να μην καταλήξουμε όλοι ένα μεγάλο, παγκόσμιο φρενοκομείο. Μα το μεγαλύτερο κρίμα ξέρετε ποιό είναι; Το φρένο κανείς δεν μας το βάζει. Ε, ψιτ, σ' εσένα μιλάω μικρέ επαναστάτη. Έχουμε βολευτεί ντε, αυτό συμβαίνει! Μόνο εμείς ξέρουμε να τα κάνουμε αυτά στον εαυτό μας, για να έχουμε μετά να λέμε οτι μας κλείσανε το στόμα αλλιώς εμείς...

Αλλιώς εμείς θα μεγαλουργούσαμε. Θα φέρναμε τα πάνω κάτω σπέρνοντας το δίκαιο και στο τέλος θα υπογράφαμε και με το σπαθί μας!

Το παρακάναμε με τα κρύα αστεία.

Όσο για τα προσωπικά δεδομένα, αν δεν κοιτάς το κινητό μου και αν δεν μου στέλνεις πορνογραφικά emails, που για άλλους μπορεί να μην είναι ούτε αυτό πρόβλημα, τότε μια χαρά ήρεμη θα κοιμηθώ.

Να κρύψω τί; Την ηλικία μου, το σχολείο μου, τους φίλους μου; Τί απο όλα αυτά θα με τραυματίσει; Όσο για τους εγκληματίες πάσης φύσεως, μικροκλέφτες, μεγαλοεμπόρους και τα συναφή, ποσώς με ενδιαφέρει. Ας μην κυκλοφορείτε βρε παιδιά, και προς Θεού, όχι, μην κάνετε λογαριασμό στο Facebook, θα μπουκάρουν στο σπίτι σας σε χρόνο ντε τε.

Λαμόγια φυλαχτείτε. Οι υπόλοιποι μπορούμε και να ηρεμήσουμε.

Ναι, μπορεί και να έχω επιδεικτικά άναρχο μυαλό. Αλλά γιατί να δείχνω τρομαγμένη, απο τη στιγμή που τίποτα απο όλα αυτά δε με φοβίζει; Δέχομαι τον αντίλογο, ίσως και να νιώσω φόβο δικαιολογημένα αν μάθω κάποια κρυμμένη αλήθεια. Για την ώρα όμως, αφήστε με να λεω όσα θέλω, να δίνω όσα θέλω, κι αν αργότερα το μετανιώσω, κακό του κεφαλιού μου τέλος πάντων.