Παρασκευή 19 Ιουνίου 2015

τουκανος

Περνάς τα σύννεφα με τα μάτια κλειστά και μουσική στα αυτιά.
Άραγε τι μουσική να ακους;
Σ' ένα στενό κάθισμα προσπαθείς να βολέψεις τα πόδια σου, νούμερο 46 πολύ μεγάλο για εκονομι, και παραγγέλνεις ρούμι στην αεροσυνοδό. 
Ξαπλώνεις το κάθισμα, είσαι νομίζω απο αυτούς, και κλείνεις τα μάτια και κοιμάσαι. Και δεν σε νοιάζει να ξυπνήσεις γιατί στο πρωινό έχει γιαούρτι κι εσύ αυτό δεν το θες. 
Με ένα πολύχρωμο πουκάμισο με τσέπη στην καρδιά, σαν να μπήκες σε λάθος πτήση, σαν εξωτικό πουλί σε κλουβί, αλλά και πάλι δεν σε νοιάζει. Δεν σε νοιάζει αν σε κοιτάνε, δεν σε νοιάζει που μπήκες σε λάθος πτήση, δεν σε νοιάζει το εδώ και το τώρα που δεν είναι σωστό.
Δεν ξέρω τι σε νοιάζει. 
Πλέκω εικόνες δανικές για να μην στις ζητήσω.
Αλλά δεν ξέρω τι σε νοιάζει. 
Χαζεύεις τα σύννεφα; Φοβάσαι τις αναταράξεις; Σκέφτεσαι τι ώρα να είναι τώρα στην Πλάκα;
Δεν ξέρω τι σε νοιάζει. Το μόνο που ξέρω είναι οτι σου αρέσει η ανατολή. 
Και ίσως μια μέρα που ο ήλιος θα φτάνει στο τέρμα, ίσως και να μου πεις τι σε νοιάζει.

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2015

νωρις

Kαι ύστερα μαθαίνεις.
Μαθαίνεις αργά,
σκληρός τρόπος το αργά γενικώς,
αλλά να, όλα τα ωραία και τα άσχημα αργά πατάνε πάνω σου κι αφήνουνε σημάδια.
Μαθαίνεις λοιπόν.
Μαθαίνεις να θωρακίζεσαι, να κλείνεσαι, να μην πιστεύεις,
κι ασε να σου λένε το μεγαλύτερο ψέμα, ποτέ μην το πιστέψεις,
ποτέ,
πάντα κάποιος θα σε αγαπήσει παραπάνω.
Αλλά κι αυτό,
να,
ψέμα είναι.
Η αλήθεια που πάντα αργεί είναι οτι αγάπη δεν υπάρχει.
Ένα τσακ είναι, δεν υπάρχει.
Θα μάθεις.
Πάντα μαθαίνεις.
Και πάντα,
πάντα,
πάντα,
στον έρωτα ξεχνάς όλα όσα τόσο άργησες να μάθεις.