Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016

ένας καφές

Έχω ένα ποίημα στο μυαλό μου καρφωμένο μήνες τώρα.
Εκείνο για τον καφέ τον πρωινό,
τον καφέ που πίνουν οι περαστικοί κάθε πρωί,
σε πλαστικό,
σε χάρτινο,
τον καφέ που θα έπιναν σπίτι τους υπο συνθήκες κανονικές,
μα δεν προφταίνουν,
δεν προλαβαίνουν
να μοιραστούν έναν καφέ,
ένα φιλί,
κι αυτό βιαστικό,
σαν τον καφέ,
είτε πικρό είτε γλυκό με βιάση το σερβίρουν,
Τους βλέπω και αναρωτιέμαι,
όλοι εσείς γιατί δεν χαραμίζετε μισή ώρα ύπνου για να μοιραστείτε έναν καφέ;
Έχω ένα ποίημα στο μυαλό μου για τον καφέ που δεν μοιράζεται,
και αντί για ζάχαρη αλμύρα βάζω,
και λέω λέω λέω,
κι εσύ μου λές,
ένας καφές είναι,
ένας καφές.
Και λέω δίκιο έχεις,
δίκιο που ήρθες,
δίκιο που αδιάφορα μου είπες,
ένας καφές είναι,
ένας καφές.

Και στάσου τώρα να μοιραστούμε ένα φιλί.