Να μαστε λοιπόν εδώ που...περίμενα. Ποτέ στ αλήθεια δε συμβιβάζεσαι με κάτι. Τόσο καιρό έφτιαχνα στο μυαλό μου σενάρια για το πως θα μου το πεις, αν θα με προετοιμάσεις με μια ιδιαίτερη έξοδο ή απλά με μια τεράστια σιωπή.
Και χθες απλά μου το πες, σαν να ταν το πιο απλά πράγμα του κόσμου.
"Και μια Σόφι στο μυαλό σου"
Θυμήθηκα την Ισπανία.
Πήρα 2 μπύρες και ένα πακέτο τσιγάρα, θέλησα να μείνω μόνη.
Να μείνω μόνη να μετρηθούμε.
Να ρουφήξω τ αστέρια και να φυσήξω τη θάλασσα, μ ένα άγχος να κάνει πέρα, μ έναν αναστεναγμό να με πνίξει.
Άραγε ο κόσμος θα σταματήσει να γυρίζει;
Θέλω να σου πω να φύγεις.
Να σε σπρώξω δυνατά και να σε εξαφανίσω.
Θέλω να σου ρίξω στα μούτρα εκατομμύρια βρώμικες μερίδες παέγια, και κάπου εκεί να εξαφανιστείς, να γίνεις κι εσύ απλά μια γαρίδα που ποτέ δε θα φάω.
1 σχόλιο:
Στη ζωή Σοφάκι, όλα λένε πως περνούν, απλώς το καθετι θέλει τον δικό του χρόνο και χώρο για να να καταφέρει να γίνει εντέλει μια απλή (και μόνον)ανάμνηση.
Υ.Γ. Δεν θα γίνουμε ούτε αλκοολικές ούτε καπνίστριες, επειδή πονάει η καρδιά. Μας υπενθυμίζει ότι είμαστε ακόμη ζωντανοί στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα κι είναι στο χέρι μας να μας αντέξει το σκοινί ως το χειροκρότημα.
Δημοσίευση σχολίου