Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

επτανησα

Κι ήταν εκεινο, το τελευταιο καλοκαιρι.
Κι οδηγουσες. Και τα ματια σου δεν τα εβλεπα. Εφτιαχνα απο τοτε το χρωμα τους στο παιδικο μυαλο μου.
Και παλι ηλιοβασιλεμα επεφτε.
Ποτε δε σταματαει φαινεται.
Και στο ειχα πει, θα μας καταπιει το καλοκαιρι και θα μας ξερασει ο χειμωνας.
Κι ετσι κι εγινε.
Κι ερχετε κι αλλο καλοκαιρι, θεε μου, βοηθησε μας.

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

ενα παραμυθι

Την σχεση της γοργονας με το μεγα Αλεξανδρο εγω ποτε δεν την καταλαβα.
Δεν ξερω καν αν υπηρξαν, και δεν ξερω αν αυτος τη θυμοταν στα ταξιδια του και τις κατακτησεις του.

Δεν ξερω αν αυτη ειχε λεπια, και παρ ολα αυτα δεν καταφερε να κολυμπησει μεχρι τις ακτες που εκεινος κερδισε.
Μπορει και να εφτασε και να μην τον βρηκε, ή μπορει να τον βρηκε κι εκεινος να την εδιωξε κακην κακως "δεν ειναι για σενα οι πολεμοι".
Κι αυτη θα εβγαλε την περικεφαλαια της και μην εχοντας τι αλλο να κανει, επιασε φιλιες με τους ναυτες.

Δεν ξερω αν ητανε καλη μαζι τους ή απλα τους ρωταγε και εφευγε.
Μηπως τους κερναγε λιγη αλμυρα απο τις πηγες τις δεν ξερω.

Δεν θα μαθω ουτε εγω ουτε κανενας αν ο Αλεξανδρος εβαζε στο αυτι του κοχυλια απο τις ακτες που κυριευε, για να ακουει τη θαλασσα, για να ακουει τον υπνο της με φυκια μπλεγμενο.

Και ισως ειναι ψεμα το οτι αυτη τα βραδια δεν κοιμοτανε μα μοναχα εκλαιγε με τα βλεφαρα κλειστα ακουγοντας τις ιαχες του πολεμου και τα χλιμιντρισματα του Βουκεφαλα.

Αλλα η γοργονα του παραμυθιου, επειδη σε παραμυθι ζει, δεν μπορει, θα τον αγαπαει τον Αλεξανδρο της. Δεν εξηγειται αλλιως ολο αυτο το κυμα.

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

σοου για δυο

Κι επειδη είσαι μάγος,
με μια σμαραγδενια θαλασσα για σκηνη,
κ εβαλες τα κυματα να μου κρυψουν τον ηλιο,
και μετα μου τον ξαναεμφανισες,
γι αυτο.

Κυριακή 10 Ιουλίου 2011

αδελφοι ραιτ


Και νομιζεις,
(παντα ετσι λανθασμενα προχωράς,
γι αυτο σε λενε ανθρωπο,
γι αυτο αποκαλεισαι ρομαντικος)
νομιζεις,
πως δεν θα ξανααγαπησεις.
Και
ω,
το πραγματικο,

αυτουσιο,

γυμνο,

μεγαλειο της ανθρωπινης ύλης και σκονης και εποχης,
η καρδια ειναι πιο μεγαλη απ οτι νομιζες.
Γδύνεται μπροστα σου,
σαν ενα παιδι που αγνοει τη γυμνια του,
η καρδια,
μια αγουρη ομορφια,
σου δινει ολα της τα φρουτα,
καθε φορα πρωτη φορα,
καθε φορα η πρωτη μερα του καλοκαιριου,

σου δινει πισω το φως σου,
για να ξαναδεις
καθε χρωμα που αμελησες
μεσα κι εξω της,
οταν την εντυνες στα χρωματα της γης.

Γιατι η καρδια
δεν ειναι γη, δεν ειναι
χωμα, δεν ειναι
βηματα αμμουδινα που πατας και σβηνεις,
εσυ, ή καποια τρικυμια που γνωρισες.

Η καρδια δεν ειναι γη.

Ειναι ουρανος,
Και συννεφα.
Και αερηδες.
Κι αν σου επετρεψε να την εξισωσεις με τη γη,
για λιγο,
ειναι για να τη στειλεις σπιτι της ξανα,
ενω σε μαθαινει να πετας.

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

σκοταδι ομορφο

Τα αστερια.
Σπιτια που καποιος δεν εκλεισε το φως και εφυγε.
Ξεχασε να το κλεισει.
Και θα πληρωσει.
Ή θα πληρωσουν οι αλλοι.
Παντως το αστερι εχει πεσει πια, μη σε γελα η λαμψη του.

Αυτα σκεφτομουν εκει, κατω απο εναν ουρανο,
τον πιο ομορφο της ζωης μου.
Και ημουν τοσο προστατευμενη
που ακομα και το φως να μου ζηταγαν να κλεισω,
θα σηκωνομουν να το κανω.