Σάββατο 10 Απριλίου 2010

ελαφρά τη ευθύνη



Θα μπορούσα να σου φερθώ άσχημα. Να σου πω πόσο με απογοητεύεις και πόσο λυπάμαι. Θα μπορούσα να σε βρίσω και να σου πω πως δεν θέλω να σε ξέρω. Ίσως έτσι να αντιδρούσες. Αλλά δεν με νοιάζει πια. Το παίρνω σαν μια παράλληλη ανάσα τώρα.
Έλα μαζί μου για λίγο.

Κάτσε δίπλα μου.

Είμαστε στον καναπέ, η τηλεόραση κλειστή και σου χω βάλει μια ακόμη περίεργη μουσική. Πάντα ήθελα να σου μάθω...
Είναι απόγευμα. Πάλι φάγαμε πολύ και μόλις ξυπνήσαμε απο το μεσημεριανό ύπνο. Πάλι δεν ήθελα να κοιμηθώ αλλά οι οριζόντιες στιγμές μαζί σου ειναι κάτι που δεν αναπληρώνεται.

Στον καναπέ λοιπόν.

Φοράω την πυτζάμα με τις γαλάζιες ρίγες και εσύ τη φόρμα σου. Φοράμε κ οι δύο τα γυαλάκια μας. Και δεν φοράω μολύβι. Μόνο το όστρακο έχω πάνω μου. Και τον ήλιο πια.
Με παίρνεις μια αγκαλιά που μυρίζει ηρεμία, θυμίζει το παιδάκι με την αγαπημένη του κούκλα. Εκεί, σφιχτά, για κανέναν άλλον.

Μου δίνεις ένα φιλί. Στο μάγουλο.

Σκύβεις στο αυτί μου και μου λες "..."

Λυπάμαι, δεν θα σου πω τι μου λες. Είναι για δυνατούς λύτες.

Το μόνο που ξέρω είναι οτι σε φιλάω ρουφηχτά και μένω κρεμασμένη απ'το λαιμό σου, να σε μυρίζω. Χαμογελάω τόσο που νομίζω οτι θα σπάσουν τα γυαλιά μου. Κρακ.

Ντούκου ντούκου.

Ποτέ δεν θα καταλάβεις τη μαγική στιγμή που τα λίγα γίνονται πολλά και το 1 μένει πίσω απ' το 2.

Ποτέ δε θα μάθεις την ομορφιά του λάθους.

Ποτέ δε θα νιώσεις το γλυκό βάρος των υπέροχων ευθυνών.

Λυπάμαι για σένα.

Αλλά εγώ είμαι ακόμα εδώ, να κάνω λάθη και να χτυπάω το κεφάλι μου. Και να μ'αρέσει. Εσύ αν θες φύγε, λάθη υπάρχουν παντού. Δεν θα με γλιτώσεις απ'αυτά, μη χαίρεσαι.

2 σχόλια:

Παναγιώτα Κ. είπε...

Βρε αγάπη μου,πάλι χώμα μας έκανες...

Nalia είπε...

afou se xalaei ti to kanis hahaha