Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

Ένας Χαρούμενος Κόσμος


Μετά απο τριήμερο σε εξοχικό, αποκομένη απο τα πάντα, με μοναδικό σύνδεσμο μου με τον έξω κόσμο μια ασπρόμαυρη τηλεόραση, που κι αυτή δύο κανάλια έπιανε, επέστρεψα. Επέστρεψα αγχωμένη οτι όσο λείπω θα έχω χάσω τις πιο σοβαρές εξελίξεις, οι αποχή απο τις Σαββατιάτικες εφημερίδες θα απέβαινε μοιραία, οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα θα μίλαγαν ήδη για πράγματα που θα αδυνατούσα να παρακολουθήσω. Φόρτισα το κινητό , άνοιξα τον υπολογιστή, άδειασα την τσάντα, και κάθισα για μια γρήγορη κουβέντα με τη μητέρα μου. " Τα έμαθες;" Ήμουν έτοιμη να ακούσω τα νέα και τις εξελίξεις που έχασα όσο έλειπα. " Η Δημητρίου έκανε σκηνή σε ραδιοφωνική εκπομπή, η Θώδη μπήκε στην μπανιέρα της με τις κάμερες παρέα, η Λάμπρου γιαούρτωσε τον Εθνικό Σταρ."
Ανακουφίστηκα. Έβγαλα έναν αναστεναγμό και βυθίστηκα στην καθημερινότητα που τόσο μου είχε λείψει. Ότι και να συμβεί, όσες κρίσεις κι αν περάσει αυτή η χώρα, και οποιαδήποτε άλλη ζαμανφουτίστικη χώρα σαν τη δικιά μας, όσα σκάνδαλα κι αν ξεσπάσουν και όσους κινδύνους κι αν αντιμετωπίζουμε, ο κόσμος δεν θα σταματήσει να γυρίζει. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που έχουν ως αποστολή να μας διασκεδάσουν, να μας κάνουν να ασχοληθούμε μαζί τους σαν να μην υπάρχουν πιο σοβαρά προβλήματα. Υπάρχουν, ευτυχώς. Εν αγνοίαν τους, δυστυχώς.

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008

Το Χαρτί Στο Χέρι


Σήμερα κράτησα για πρώτη φορά εφημερίδα στα χέρια μου. Όχι πως δεν έχω ξανακρατήσει. Αλλά να, σήμερα είχα κάποιον πολύ συγκεκριμένο λόγο που πήγα στο περίπτερο, αγόρασα και άνοιξα να διαβάσω μια εφημερίδα. Σήμερα ήταν η πρώτη φορά που διάβαζα εφημερίδα ως δημοσιογράφος, με σκοπό και νόημα. Την κράτησα σα να μην είχα ξανακρατήσει φυλλάδα στα χέρια μου. Ένιωσα την ύπαρξη της ολόκληρη, την ύλη της, όλα όσα κρύβει εκεί μέσα, σε κάμποσα τσακισμένα στη μέση φύλλα, να με φωνάζει. Η αφή της εφημερίδας είναι περίεργη. Είναι λίγο γρέτζα και λίγο άγρια. Μπορεί να είναι απο κανονικό, ατόφιο χαρτί, ή απο κάτι ενδιάμεσο. Μπορεί να μυρίζει, λατρεμένη μυρωδιά που σε ωθεί να οσμίζεσαι σα λαγωνικό ενώ οι γύρω σε κοιτάνε με απορία, ή μπορεί να μη μυρίζει τίποτα. Παρ' όλο που μια εφημερίδα ποτέ δεν μπορεί να είναι "άοσμη"...Μιά εφημερίδα πιάνει χώρο. Μπορεί να τη διπλώσεις στα δύο για να τη βολέψεις στην τσάντα σου, αλλά όταν φτάσει η ώρα να τη μελετήσεις σίγουρα θα πιάσεις μια ακόμα θέση στο δωμάτιο. Και, ξέρεις, απαγορεύεται να τη ανοίξεις τσιγγούνικα, με κλεφτές ματιές και μαζεμένους αγκώνες, δεν θα πείσεις κανέναν γι' αυτό που κάνεις. Θα πρέπει να την ανοίξεις διάπλατα, να την ισιώσεις τεντώνοντας τα δυό σου χέρια όπως τεντώνεις τα φρεσκοπολυμμένα σεντόνια. Εντάξει, τώρα έχεις κάνει μια αξιοπρεπή αρχή. Γι' αυτό κι εγώ, παράτησα τις αρχικές μου προσπάθειες ανάγνωσης μέσα σε λεωφορείο, και συγκράτησα τον ενθουσιασμό μου μέχρι να πάω σπίτι. Φτάνοντας σπίτι, έπιασα την καλύτερη γωνιά,ανακάλυψα τον ιδανικό φωτισμό, άπλωσα τα πόδια, απομάκρυνα το κινητό και χάθηκα. Τελικά, μέσα της βρήκα πολλά παράδοξα. Οι εφημερίδες έχουν πράγματα που ποτέ δεν θα διάβαζα σαν απλός αναγνώστης. Στις εφημερίδες γράφουν άνθρωποι με όνομα και επώνυμο, με την μοναδική ικανότητα να τους συμπαθήσεις ή και να τους βρίσεις. Οι εφημερίδες δεν έχουν πάντα "γραμμή", μα μπορείς να βρεις και μια πιό αντικειμενική σκοπιά τους. Οι εφημερίδες πάντα κρύβουν κι ένα πιο κουτσομπολίστικο πρόσωπο, προς τέρψιν όσων έιχαν αρκετή κουλτούρα για σήμερα.Επίσης ανακάλυψα πως, όσο πιο πολύ παίζεις με τις εφημερίδες, τόσο πιό πολύ λερώνεις τα χέρια σου, αποκτάς ένα μαύρο φούμο που σε κάνει να ανήκεις στην κάστα των διαβασμένων. Κι εγώ σκοπεύω να λερώσω τα χέρια μου μέχρι τις φλέβες.

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008

Πρώτη Μέρα Στο Σχολείο


Τετάρτη. Μια απλή, συνηθισμένη Τετάρτη, Οκτώβρη μήνα, όταν όλα τα σχολεία έχουν κάνει αγιασμό και όταν όλα τα βιβλία έχουν μοιραστεί. Κι όμως, για κάποιους ήταν σήμερα η πρώτη μέρα στο σχολείο, τρόπον τινά. Επίδοξοι δημοσιογράφοι και δημοσιογραφίνες, μια μικροσκοπική αίθουσα να ασφυκτιά απο εξίσου μικρούς Κακαουνάκηδες, Πανούτσους, μικρές Όλγες και μικρές Μάρες. Ακόμα και μια μικρή Μενεγάκη εντόπισα. Φοιτητές στην πρώτη τους μέρα της μετουσίωσης μιας φαντασίωσης σε κάτι πιο απτό. Φοιτητές να προσπαθούν να εντυπωσιάσουν, να κάνουν επίδειξη γνώσεων ή απλά να προσπαθούν να τους πάρει με καλό μάτι ο καθηγητής, ο δάσκαλος. Φοιτητές έτοιμοι να κατακτήσουν μια θέση στο πάνθεον των καναλιών, των ρεπορτάζ, έστω και των πάνελ. Κι εγώ κάπου εκεί, να κοιτάζω συγκεντρωμένη, προσπαθώντας να αφουγκραστώ το παλλόμενο περιβάλλον, αφού εγώ καμία θέση δεν έχω εκεί μέσα, ίσως να τους πιάνω και μια καρέκλα τζάμπα. Χωρίς το άγχος των υπολοίπων, ένιωσα και εγώ σαν την πρώτη μου μέρα στο σχολείο, πιάνοντας κάτι πρωτόγνωρο, κάτι που πάντα σνόμπαρα. Νιώθω μικρή, ακούω πράγματα που με ξεπερνάνε, με κάνουν και αναρωτιέμαι, ίσως και να κλείνω τα αυτιά καμιά φορά. Σημειώνω πράγματα, θέλω να τα θυμηθώ, μπορεί αύριο να τα έχω ξεχάσει, μουτζουρώνω το χαρτί μου. Συγκεντρώνομαι, αφαιρούμαι. Κι όμως, είμαι εδώ, και αυτό που διαβάζεις είναι η πρώτη μου εργασία για τον κύριο μας. Και για να την κάνω πάει να πει ότι, μπορεί να μας λείπουν οι κιμωλίες, οι χάρακες, τα πράσινα θρανία, μπορεί στα διαλείματα να μην παίζουμε κυνηγητό, αλλά εγώ την νεά μου αρχή θα την κάνω.