Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

κλέφτες

Ιπτάμενα φιλιά
στο μετρό,
βιαστικά,
να προλάβουν λίγη αγάπη και το τρένο για τη δουλειά,
στον αέρα ξεκλέβεις κι εσύ κανα δυο αν τύχει να περάσεις ανάμεσά τους έγκαιρα.
Ιπτάμενα φιλιά
στο μετρό,
στις στάσεις,
στα κτελ,
φιλιά ιδρωμένα,
φιλιά αλμυρά
και φιλιά αχόρταγα,
η ώρα του αποχωρισμού πάντα αίνιγμα,
και βλέμματα σαστισμένα,
ξεροκαταπίνεις βουβά
και δίνεις κι εσύ ένα φιλί απ αυτά.
Φιλιά ιπτάμενα,
στο μάγουλο,
στα χείλη,
φιλιά που ντροπιάζουν το φιλί,
φιλιά παγωμένα,
φιλιά τυπικά,
φιλιά που δε φτάνουν τον προορισμό τους,
προτού ακουμπήσουν έχεις κιόλας γυρίσει την πλάτη,
και ένα φιλί εξατμισμένο μπορεί να πέσει στα πόδια ενός τυχαίου περαστικού
ψυχορραγώντας.
Φιλιά ιπτάμενα που γεμίζουν τις αίθουσες κάθε μέρα,
φιλιά ηχηρά,
φιλιά δειλά,
φιλιά τα πρώτα
φιλιά όπως τόσα φιλιά που δώσανε άλλοι πριν απο μας,
κι εγώ χοροπηδάω στον αέρα,
να αιχμαλωτίσω ένα φιλί
που κάπου κάποτε,
δε μπορεί,
έδωσες κι εσύ,
και ακόμα ίπταται.

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

τζοκινγνκ

Ήλιος και βροχή και ένας αέρας που μόνο να χαλάει τα μαλλιά ξέρει και ένας καφές που είναι ζεστός ενώ θα έπρεπε να είναι κρύος.
Μια ατμόσφαιρα που δε μυρίζει τίποτα συγκεκριμένο, ούτε ιώδιο ούτε χώμα ούτε νυχτολούλουδο,
εκτός από κάποιες κρυμμένες γειτονιές, αλλά που να τρέχεις τώρα να τις ξετρυπώσεις,
που να τρέχεις τώρα γενικώς,
κι αφήνεις μόνο τη ζωή να τρέχει για σένα κι εσύ να παραπονιέσαι ξοπίσω της
για τις εποχές που δε σου κάνουν τη χάρη.




Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014

εκει

Ήταν μια ακόμη μέρα στο Φάληρο.
Μια ακόμη μέρα σε ένα παράλληλο σύμπαν
όπου
οι γάτες λιάζονται σε πλαστικές καρέκλες ξεβαμμένες
οι βάρκες λικνίζονται από συνήθεια
κι ο ήλιος μάλλον ποτέ δεν πέφτει.
Σύμπαν παράλληλο.
Δέρματα μαυρισμένα
κ εσύ να λες
μα πότε πέρασε το καλοκαίρι,
κιάλια για τους περίεργους,
μαγιό ξεχειλωμένα φλουό ολόσωμα
και φοίνικες που τη σκιά τους κανείς δεν αποζητά.
Μια μυρωδιά να αιωρείται στο τριγύρω,
ιώδιο μπλεγμένο με σουβλάκια,
κι απόηχος από ρακέτες νωχελικές.
Κίτρινο μπλε και άμμος,
τα χρώματα είναι αλλιώς εδώ,
λευκό ξεπλυμένο από τα καλοκαίρια,
τραπέζια άτακτα βαλμένα στο πουθενά,
σκουριά χυμένη στο τοπίο,
λες και η πλάση γεννήθηκε οξειδωμένη.
Μια μέρα σαν όλες τις άλλες ήταν στο Φάληρο,
χωρίς ρολόγια κι εποχές,
εκεί που το φεγγάρι δεν ανήκει
και πιάνουν των ταξιδιάρικων γλάρων οι ευχές.





Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

θόλος

Θα δεις τη σκιά της
να τρέμει στον τοίχο
καθώς χάνεται μέσα στο άπειρο.
Η μαύρη της γούνα σεντόνι που ντύνει τη νύχτα
και γλύφει τους τοίχους τους στρογγυλούς.
Περνάει αθόρυβα
και ποτέ δεν θα δείξει πως ξέρει πολλά,
ποτέ δεν θα μάθεις τι κάνει τα βράδια,
όταν μονάχη μένει με τους θεούς.
Τα φώτα όταν σβήνουν
σαν κλέφτης στα σκαλιά ακροπατά.
Γλιστράει απ’ το άνοιγμα και μπαίνει στο θόλο,
κοιτάει αριστερά δεξιά.
Βεβαία πως όλο το σύμπαν της ανήκει ολοκληρωτικά
το ξύλινο πάτωμα κάνει μια βόλτα
και στέκεται εμπρός στα κουμπιά.
Μαύρες πατούσες χαϊδεύουν με πείσμα τις εντολές,
και ξάφνου ο κόσμος ανοίγεται εμπρός της,
μια φλούδα ουρανός.
Το τηλεσκόπιο κατεβαίνει στα μέτρα της
και τα πράσινα μάτια της
γουρλώνουν,
διαστέλλονται οι κόρες,
σμίγουν τα φρύδια,
καθώς από μπροστά της περνάνε αστέρια με ουρές,
και γαλαξίες,
και ήλιοι,
και δαχτυλίδια πασπαλισμένα με αστερόσκονη,
και μαίνονται μάχες στο μαγεμένο στερέωμα,
γιατί τ΄ άστρα ζηλεύουν το σμαράγδι των ματιών της κρυφά
και  σβήνουν και χάνονται,
και αυτή νιαουρίζει εκστατικά
στη θέα του μπλε του γαλάζιου του μοβ και του ροζ.
Κι όταν αποκαμωμένη από τη δράση
χάσει το ενδιαφέρον της,
ακροβατεί στη γωνία που η σελήνη τρυπώνει,
και λούζεται με φεγγαρόφωτο.
Και κάπως έτσι την παίρνει το ξημέρωμα
με μάτια μισοκλεισμένα ηδονικά
καθ΄ ότι το στερέωμα όλο φωτίζει γι΄ αυτήν,
με πόδια τεντωμένα κομψά,
μουστάκια κεραίες που μιλάνε με το διάστημα,
κ η υγρή της μύτη ροζ πέρλα περιστρεφόμενη σε τροχιά. 
Το πρωί δεν θα βρεις ούτε δείγμα,
πως κάποιος δάμασε τους  γαλαξίες. 







Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014

αληθεια

Με ξυπνάς με έναν ήλιο στον τόνο,
σαν να ακούστηκαν κιόλας τα πρώτα τζιτζίκια.
Κλείνω λίγο τα μάτια και λέω
άραγε ένα χαμόγελο στ' αλήθεια σκοτώνει;

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014

μπλε γραμμή

Η μέρα ξεκινάει με τόνους,
γιατί σήμερα και από σήμερα όλα τονίζονται,
γιατί όλα φαίνονται και τίποτα δεν κρύβεται,
γιατί προτιμώ τους τόνους από τα ερωτηματικά
γιατί τα θαυμαστικά πρέπει να κάνουν θαύματα από μόνα τους
και όχι να τα ψάχνεις.
Η μέρα ξεκινάει με ένα μετρό που παίρνω κάθε πρωί
και πλέον πάντα θα τονίζεται γιατί είναι μπλε
γιατί το μπλε είναι το αγαπημένο μου χρώμα
γιατί ακόμα κι αν δεν ήταν μόλις έγινε.
Η μέρα ξεκινάει με γραμμές που σχεδιάζονται στο μυαλό μου και περνάνε από χίλια δυο κύματα,
κάνουν κύκλους,
μεγάλους,
και τελικά με βγάζουν εκεί που θέλω.
Η μέρα ξεκινάει όπως εγώ τη θέλω,
και μην τολμήσεις να σκεφτείς πως τη θέλεις λάθος.
Η μέρα είναι δική σου,
κάνε την δική σου,
πιες λίγο καφέ απ τον καφέ μου
και έλα να ταξιδέψουμε στις γραμμές επάνω.