Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

λευκά ψέμματα μαύρες αλήθειες


- μη μου λες πως δε μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα
- μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. απλά δεν θέλω.

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

χωρίς ζάχαρη

ουτε φωτογραφιες βαζω ουτε τονους ουτε παραγραφους αλλαζω ουτε τιποτα δεν κανω θελω πληρη απουσια των παντων αντε γιατι πολυ ασχοληθηκαμε και πολυ παμπλο μη φυγεις διαβασαμε και πολυ κουντερα μοιρασμενος υπνος απομνημονευσαμε και πολυ τα κρατησαμε τα σεντονια οποιος θελει προχωραει κ οποιος θελει μενει πισω σα μαλακας με το κιτρινισμενο μαντιλι ανα χειρας πηρα το μεριδιο της ευθυνης μου τιμωρηθηκα για ολες τις αμαρτιες μου και τωρα παω να βαφτω γιατι με περιμενει η φαιη

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

Παλιές σημειώσεις

  1. Πριν δυο μέρες, που ενώ πήγες και κοιμήθηκες στο μονό, ξυπνησαμε αγκαλιά
  2. Όταν μου πήρες τα Rayban
  3. Το 1ο μας ραντεβού, σχεδόν 7 ώρες μαζί
  4. Τότε που ταξινομούσαμε τα Times
  5. Τότε που χτύπησες τον πατέρα μου στον ώμο " Τα λέμε"
  6. Τότε που μέθυσα και με άντεξες
  7. Όταν διπλώναμε τα σεντόνια μαζί
  8. Όταν βλέπαμε Lost και κοιταζόμασταν με απορία
  9. Που δεν καταφέραμε να δούμε το Βαβέλ
  10. Όταν διαλέγαμε την τέλεια ποσότητα στα εστιατόρια
  11. Όταν έπλενες τα δόντια σου στο παλιό σπίτι και σε κοίταζα απ΄τον καθρέφτη
  12. Όταν με παρακάλαγες να ξεβαφτώ
  13. Όταν σε περίμενα αιώνες να κάνεις ντους
  14. Όταν είδαμε το μικρό δωμάτι οστην Αγγλία
  15. Που πάντα κέρδιζες στην κρεμάλα
  16. Τότε που δε νυστάζαμε και παίζαμε Need for Speed
  17. Που στα Odeon δίναμε τις καρτούλες μας
  18. Τις διακοπές στην Ερμιόνη με Σταυρόπουλο και Εύα
  19. Που πρώτη ταινία που είδαμε μαζί στο σινεμά ήταν το Bonnie and Clyde
Δεν θυμάμαι τι σημαίνουν πλέον. Αλλά και πάλι όμορφα είναι.

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010

γλυκόπικρη σοκολάτα


Με ρωτάς να σου πω τι είναι σχέση. Τι σημαίνει για μένα. Κι εγώ σκύβω το κεφάλι.


Έχω απέναντι μου ένα ακόμη ποτήρι κρασί. Πίνω κρασί, πολύ, λευκό, διάφανο, φρουτώδες. Κρατώ το ποτήρι ψηλά, στο ύψος του κροτάφου και σκέφτομαι ώρες.


Τώρα που με κοιτάς δε σκέφτομαι.


Είμαι σίγουρη.


Ο όρος Σχέση δεν υπάρχει. Έχω κουραστεί να ταξινομώ το σύμπαν και τους όρους του παιχνιδιού του. Σχέση θα πω εγώ οτι έχω όταν το νιώσω. Όταν με ρωτήσεις τι είναι σχέση και σου πω σχέση είναι αυτό που έχουμε τώρα.


Γι αυτό μη με ρωτάς γιατί απάντηση που θέλεις δε θα πάρεις.


Σχέση μπορεί να έχω και μόνη μου και να μην το ξέρει κανένας άλλος εκτός εμού. Αλλά εγώ θα είμαι χαρούμενη με την ανακάλυψή μου.


Αν αποζητάς απελπισμένα απάντηση, είναι αυτή που σου έδωσα χθες βράδυ. Να μη νιώθω την ανάγκη να κάνω πίσω για τίποτα.


Σε τρομάζει που θέλω να κρατήσω όλες μου τις ελευθερίες.
Όπως έστρωσα θα κοιμηθώ γι αυτό και παύω να ζητάω.


Τη σχέση δε θα τη βάλω σε καλούπια και δεν θα την ονομάσω. Θα την κρατήσω για μένα ή όχι, κι αν θες φεύγεις.


Αν θες να ξέρεις τι είναι σχέση, είναι κάτι τρομαχτικό. Είναι να δίνεις όλο σου το είναι.
Σου δίνω κάτι; Ζύγιασέ το.


Τρομαχτικό πράγμα η σχέση. Σου ξεσκίζει σάρκα και μυαλό, αφήνει το νου σου να λιώνει στο πάτωμα και στο μαξιλάρι, να στάζει εδώ κι εκεί και να έχει στεγνώσει κιόλας.


Ή μήπως μιλάω για τον έρωτα;


Σχέση είναι πάνω απ όλα η αγκαλιά το βράδυ. Αγκαλιά δυνατή. Αγκαλιά μπλεγμένη. Να γίνεσαι ένα.


Πήρα μια απόφαση και θέλω να ακολουθήσουν κι άλλοι το καραβάνι. Τίποτα δεν είναι σίγουρο. Τίποτα δεν είναι προσδιορίσιμο, τίποτα δεν είναι συγκρίσιμο και τίποτα δεν είναι αμετάβλητο. Γι αυτό και δεν αξίζει να κουράζομαι. Θα το αφήσω όπως είναι, και αυτό και όλα τα άλλα. Εκτός κι αν βρω το νόημα της ζωής.
Μέχρι τότε, μέχρι όποτε, θα αναζητώ σοκολάτες στο διπλανό μαξιλάρι.


Υ.Γ. Κάποτε, ξαπλωμένη δίπλα του, είχα πει οτι αν είχα ουρα θα την κουνούσα απο χαρά. Αυτό είναι σχέση.

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

τρέξε λόλα τρέξε

Ο χρόνος είναι τόσο σχετικός.

Έχω τόσα ρολόγια στο συρτάρι, στην κουζίνα, στον τοίχο του χολ. Και ποιό να πιστέψω για πες μου. Ο χρόνος τρέχει σαν τρελός.
Τρέχει όταν είμαι στη δουλειά, τρέχει όταν βγάζω φωτογραφίες, τρέχει όταν χάνομαι σε παριζιάνικες νύχτες, τρέχει όταν πάω σε πάρτυ και όταν φεύγω για διήμερο. Ο χρόνος χάνεται κάπου μέσα σε όλα όσα κάνω, και πριν καν το καταλάβω με έχει φτάσει κ με έχει περάσει ήδη χίλιες φορές. Ο χρόνος καμιά φορά τρέχει εις βάρος μου, μα κάποιες άλλες με συμφέρει. Πλησιάζουν οι ζεστές μέρες. Ξέρεις, μέρες που δε σκέφτομαι, απλά νιώθω τον ήλιο πάνω μου και μου είναι αρκετό.

Έχω ένα παράπονο όμως. Δεν ξέρω αν πρέπει να αλλάξω σπίτι ή απλά μυαλό. Σίγουρα κάτι δεν πάει καλά σου λέω. Ίσως φταίνε οι φωτογραφίες που κατέβασα, ή τα έπιπλα που έβαψα για καμουφλαζ. Αλλά το σπίτι όλο είναι τόσο άδικο μαζί μου.

Ο χρόνος στο σπίτι μου σταματάει.

Κοιμάμαι πάντα απτην πλευρά σου.

Κι αν το σπίτι σε ήξερε λίγο καλύτερα, θα ήξερε οτι δεν αξίζει.