πυρ και υδωρ

O Κουμανταρέας τα ειπε καλα.
Ειμαστε τοσο κουρασμενοι ανθρωποι, πως να δεχτουμε το βαρος μιας αγκαλιας κουρασμενης και φορτωμενης θλιψη, πως να δεχτουμε το βαρος ενος μυαλου μπερδεμενου;

Ξυπναμε μονοι, περναμε λουρακι στα θελω μας, τα βγαζουμε βολτα να τα δουνε ολοι, μπορει να συγκινησουμε καποιον και να χαιδεψει το κατοικιδιο μας, αλλα μονοι θα γυρισουμε παλι σπιτι, εμεις και τα διψασμενα, λαχανιασμενα θελω μας.

Ειμαστε ανθρωποι μόνοι, που μετα απο πολλα τραγουδια και ταινιες και βιβλια γυρευουν την αγαπη.
Και περιμενουμε να αγαπηθουμε σαν σταρ του σινεμα, αχρωμοι ανθρωποι και άοσμοι.

Μα ποιος αγαπησε μια αφισα;
Ποιος ανθρωπος μυαλωμενος αφοσιωθηκε σε ενα Θεο χωρις να τον αμφισβητησει επειδη δεν τον αγγιζει;

Μονο μια στιγμη κανει την αγαπη να ερθει και να φωλιασει στα σωθικα σου.

Εκεινη η στιγμη που τα φωτα σβηνουν και η αυλαια πεφτει και τα δακρυα τρεχουν και δεχεσαι να χωθεις στην αγκαλια καποιου χωρις καμια πληροφορια και κανενα ανταλλαγμα.
Εκεινη η στιγμη που δε μιλας για να ντυσεις τη σιωπη, που δε χαμογελας για να καμουφλαρεις το κενο, που ξεβαφεσαι και λυνεσαι και μοιραζεσαι τη φωτια σου, το βαρος ολου σου του κοσμου του τοσο αβασταχτου.
Μονο εκεινη τη στιγμή τη γυμνη γινεσαι ανθρωπος με σαρκα και οστα, ετοιμος να αγαπησει και να αγαπηθει.

(Εκλαψα στα χερια σου και ενιωσα να σου δινω ολη μου την υδρογειο)