Για φαντασου.
Να πεσει πανω μας αυτος ο μανδυας ο κεντημενος αστερια
(τον ουρανο ζωγραφιζω)
και να μας σκεπασει.
Και να μπλεχτουνε τα χερια μας μες στα φωτακια τα πυρινα.
Και να μπλεχτουνε τα ποδια μας στις πυγολαμπιδες του στερεωματος.
Και να μπλεχτουνε τα λογια μας σε μια νυχτα φλεγομενη
και σκοτεινη, βαθια,
και απαστραπτουσα.
3 σχόλια:
...μου'χεις λείψει...αυτό.
Τι όμορφες εικόνες βγαίνουν μέσα από τα λόγια σου, που είναι αληθινά διαμάντια!!!
Θα ήταν.. υπέροχο!
Δημοσίευση σχολίου