ρολοι

βαθια και λυπημενη
και παντα ερωτευμενη.
χαμενη και ξανακερδισμενη
χαμενη και παλι εδω θα με βρουνε.
και στο καρουζελ της ζωης ζαλισμενη,
μισοκλειστα ματια,
να ψαχνω ουρανο.

και πες μου εσυ,
αν μπορουσες, δε θα μου δινες τα ματια σου να δω τι βλεπεις;
δε θα μου δινες τα αυτια σου να ακουσω οτι ακους,
το δερμα σου να ανατριχιασω σε καθε ανθος της ημερας;
γιατι δηλαδη μονο η δικια μου η καρδια να γεννηθηκε διπλη;

βαθια και λυπημενη,
και μεθυσμενη απο τον αφρο της ζωης,
κι απο τον πατο κι απο την επιφανεια.

και μη ζητας αλλα,
η μερα ειναι μεγαλη καθε φορα.