Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

στα θρανια


Καμιά φορά, ξέρεις οτι απλά έχεις κάνει αρκετά.
Ξέρεις οτι δεν μπορείς να πέσεις πιο χαμηλά, και όσο Λέων και να είσαι την περηφάνια σου την δοκίμασες υπέρ του δέοντος.
Καμιά φορά βγαίνεις κ απτο σπίτι, κι όταν λεω βγαίνεις δεν εννοώ απλά να σέρνεις το κουφάρι σου, τα ξέρουμε αυτά.
Εννοώ να είσαι εκεί ολόκληρος.
Και όταν βγαίνεις ολόκληρος λοιπόν, αυτές τις κάποιες φορές, περνάς ωραία ρε γαμώτο.
Ε, κάπου εκεί νιώθεις οτι το έκανες το ταξίδι σου, πήγες μέχρι εκεί που μπορούσες, μπορεί και πιο πέρα.
Αλλά η απόσταση πρέπει να μοιράζεται, ξερεις.
Για αυτό ακριβώς, σταματάς να προχωράς.
Ανοίγεις τα μάτια, και το παλεύεις.
Ίαως κάποια πράγματα να τα υπερεκτίμησες σου λέω.
Και ίσως κάποια άλλα να τα υποτίμησες χωρίς λόγο, πρόσεξε.
Δεν θα σε αφήσω να ξανακάνεις τέτοια λάθη.
Θα σε πιέσω, θα γίνω ο δάσκαλός σου.
Θα σε χτυπάω με τη βέργα όταν κάνεις λάθη, να με φοβάσαι.
Μόνο τη μοναξιά μη φοβάσαι.
Μην είσαι κουτή.
Το ξέρεις οτι δεν είσαι μόνη σου.
Μονη σου θα μείνεις αν συνεχίσεις να κλαψουρίζεις για τελειωμένα πάθη που μάλλον της φαντασίας σου ήτανε κ αυτά. Όλα θέλουν δύο, σκέψου το.
Δε θέλω χαζομάρες, στο ξαναλέω.
Αν νομίζεις οτι μπορείς να περπατήσεις κι άλλο, κάντο.
Αλλά μη γυρίσεις κλαίγοντας.
Τα θελες και τα παθες.
Έλα, πιάσε το χέρι μου και στηρίξου.
Δεν θα σου πω οτι είναι εύκολο.
Αλλά τα δύσκολα τα ξέρεις. Δεν περιμενεις εμένα να στα πω. Πες απλά το ναι.

2 σχόλια:

Παναγιώτα Κ. είπε...

Αν κάνεις το βήμα, τότε ήδη τα έχεις καταφέρει, αρκεί να αντέξεις ως το τέλος του δρόμου...και θ' αντέξεις.

-K- με Κ κεφαλαίο είπε...

Αν τα λάθη δεν είναι για εμάς,τότε για ποιους?? Έχουν μια πικρή "γλύκα" που πάντα θα είναι ενδιαφέρουσα...Φαντάσου πόσο βαρετή θα ήταν η ζωή χωρίς αυτά! Το θέμα είναι να μην τα πληρώσεις ακριβά...