Τετάρτη. Μια απλή, συνηθισμένη Τετάρτη, Οκτώβρη μήνα, όταν όλα τα σχολεία έχουν κάνει αγιασμό και όταν όλα τα βιβλία έχουν μοιραστεί. Κι όμως, για κάποιους ήταν σήμερα η πρώτη μέρα στο σχολείο, τρόπον τινά. Επίδοξοι δημοσιογράφοι και δημοσιογραφίνες, μια μικροσκοπική αίθουσα να ασφυκτιά απο εξίσου μικρούς Κακαουνάκηδες, Πανούτσους, μικρές Όλγες και μικρές Μάρες. Ακόμα και μια μικρή Μενεγάκη εντόπισα. Φοιτητές στην πρώτη τους μέρα της μετουσίωσης μιας φαντασίωσης σε κάτι πιο απτό. Φοιτητές να προσπαθούν να εντυπωσιάσουν, να κάνουν επίδειξη γνώσεων ή απλά να προσπαθούν να τους πάρει με καλό μάτι ο καθηγητής, ο δάσκαλος. Φοιτητές έτοιμοι να κατακτήσουν μια θέση στο πάνθεον των καναλιών, των ρεπορτάζ, έστω και των πάνελ. Κι εγώ κάπου εκεί, να κοιτάζω συγκεντρωμένη, προσπαθώντας να αφουγκραστώ το παλλόμενο περιβάλλον, αφού εγώ καμία θέση δεν έχω εκεί μέσα, ίσως να τους πιάνω και μια καρέκλα τζάμπα. Χωρίς το άγχος των υπολοίπων, ένιωσα και εγώ σαν την πρώτη μου μέρα στο σχολείο, πιάνοντας κάτι πρωτόγνωρο, κάτι που πάντα σνόμπαρα. Νιώθω μικρή, ακούω πράγματα που με ξεπερνάνε, με κάνουν και αναρωτιέμαι, ίσως και να κλείνω τα αυτιά καμιά φορά. Σημειώνω πράγματα, θέλω να τα θυμηθώ, μπορεί αύριο να τα έχω ξεχάσει, μουτζουρώνω το χαρτί μου. Συγκεντρώνομαι, αφαιρούμαι. Κι όμως, είμαι εδώ, και αυτό που διαβάζεις είναι η πρώτη μου εργασία για τον κύριο μας. Και για να την κάνω πάει να πει ότι, μπορεί να μας λείπουν οι κιμωλίες, οι χάρακες, τα πράσινα θρανία, μπορεί στα διαλείματα να μην παίζουμε κυνηγητό, αλλά εγώ την νεά μου αρχή θα την κάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου