εν είδη ευχής

Πέντε αισθήσεις και κάτι

Αν δεν είχες γεννηθεί, απλά θα ήταν ένας άλλος κόσμος. Χειρότερος.
Κάθε φορά που έβγαινα στο δρόμο, δεν θα είχα να σε ψάξω, δεν θα μπέρδευα τη μορφή σου με άλλη καμία, όλα τα ξανθά μαλλιά θα ήταν τα ίδια. Και ξέρεις, δεν μου αρέσουν τα ξανθά.

Αν δεν είχες γεννηθεί, δεν θα είχα λόγο στην έννοια «έρωτας».
Στις συζητήσεις δεν θα μπορούσα να πω τι σημαίνει, και η καρδιά μου θα έχανε το προνόμιο να ανεβάζει τους χτύπους της στη θύμησή σου. Να θέλει να σε σκεφτεί κι ας χτυπήσει άσχημα.

Αν δεν είχες γεννηθεί, το σπίτι μου θα ήταν άδειο. Σε καμία γωνιά δεν θα σε έβλεπα, στο κρεβάτι θα κοιμόμουν ακόμα διαγώνια, εγωιστικά. Δεν θα με ένοιαζε να αφήσω το ψυγείο ανοιχτό και να αφήσω όλο το ψύχος να πλάσει την ψυχή μου.

Αν δεν είχες γεννηθεί, εγώ δεν θα είχα ταξιδέψει πουθενά σου λέω. Το μυαλό μου ποτέ δεν θα είχε φανταστεί να πάει εδώ κι εκεί, δεν θα είχε ποτέ ονειρευτεί πράσινες θάλασσες και γεμάτες βαλίτσες. Και ποτέ δεν θα παρατούσα τα δροσερά φορέματα που τόσο αγαπώ για να ντυθώ ζεστά και να ρθω να σε βρω.

Αν δεν είχες γεννηθεί, γεύση δεν θα είχα. Δεν θα είχα φανταστεί ποτέ μου τη ζωή χωρίς αλάτι και ποτέ δεν θα αγαπούσα τα μπερδέματα. Ποτέ δεν θα ήξερα τι σημαίνει να γεύεσαι τη σάρκα, να αφιερώνεις τα χείλη σου σε διαδρομές που θυμίζουν σαπούνι και αγάπη. Χωρίς τη μυρωδιά σου, κρίνα θα φάνταζαν τα στάχυα κι εγώ κήπο ποτέ μου δεν θα έφτιαχνα.

Αν δεν είχες γεννηθεί, μάλλον χωρίς ακοή θα ήμουν. Δεν θα γνώριζα τι σημαίνει θλιμμένος τόνος και τι ρυθμός. Τα γαλλικά μου θα ήταν ακόμα σκονισμένα. Φωνές δεν θα ξεχώριζα, και δεν θα σχηματιζόταν χαμόγελο στα χείλη μου με τη χροιά σου.

Αν δεν είχες γεννηθεί, θα έπιανα χωρίς να νιώθω. Γιατί, τι να θέλω να νιώθω, αν δε νιώθω εσένα. Αν δεν έχω το δικό σου σώμα να ακουμπήσω, αν δεν έχω τα δικά σου χείλη να φιλήσω και να πάρω πνοή. Γιατί να θέλω να νιώθω, αν δεν είναι δικά σου τα χέρια που με κρατάνε, και δικά σου τα μαλλιά που θα χαϊδέψω. Πως μπορώ να ζητάω τη σπατάλη μιας αίσθησης αλλιώς;

Αν δεν είχες γεννηθεί, τώρα δε θα έγραφα. Κενή θα ήταν η ψυχή μου από λέξεις, θα ήξερα μόνο το αλφάβητο χωρίς να θέλω να το ενώσω. Αγράμματη δηλαδή. Γιατί, τι άλλο να θέλω να πω, πέρα από το «σ΄αγαπώ». Αξίζει αλλιώς να ξοδεύω τα γράμματα που με τόσο κόπο φτιάχτηκαν;

Αν δεν είχες γεννηθεί, εγώ «θέλω» δεν θα είχα. Δεν θα ζητούσα ποτέ τις εκδρομές και ποτέ δεν θα περίμενα να μου χρησιμεύσουν οι αριθμοί οι ασύρματοι. Ποτέ δεν θα έπλαθα κόσμους που να απαιτούν άλλον έναν, και πάντα κοριτσάκι θα έμενα, σκέψεις γυναικείες δεν θα έκανα.

Αν δεν είχες γεννηθεί, θα γινόντουσαν περίεργα πράγματα στον κόσμο, μα την αλήθεια. Το μέλλον θα ήταν ήδη εδώ, γιατί διαφορά με το παρόν δεν θα είχε, και το παρελθόν που τόσο θέλω να θυμάμαι δεν θα είχε ποτέ φτιαχτεί.

Αν δεν είχες γεννηθεί, τα άστρα δεν θα είχαν συνωμοτήσει, οι θεοί δεν θα είχαν χτυπήσει τα σκήπτρα τους επιτακτικά για μια νέα γέννηση. Αν δεν είχες γεννηθεί, δύο άνθρωποι δεν θα είχαν ενωθεί ποτέ για να κάνουν εμένα πράξη.
Αν δεν είχες γεννηθεί, αγέννητη θα ήμουν.
Σίγουρα.