Οι Ατρόμητοι

Ελευθερία Λόγου. Ελευθερία Πράξεων. Προσωπικά Δεδομένα. Θα έπρεπε να μπορώ να μιλήσω για όλα αυτά, να πω και εγώ την δικιά μου άποψη, να ορθώσω το ανάστημά μου, παριστάνοντας και λίγο την θιγμένη, και να ξεδιπλώσω ένα προσωπικό δράμα, έναν πύρινο λόγο έστω. Αλλά, λυπάμαι, δεν έχω. Ω ναι, σκύβω το κεφάλι ταπεινωμένη, μη χτυπάτε άλλο, το ανίδεο κοριτσάκι κλαίει και βουρκώνει μα για ελευθερία λόγου και προσωπικά δεδομένα δεν μπορεί επ ουδενί να μιλήσει. Γιατί αυτό το κοριτσάκι, μεγάλωσε σε μια οικογένεια, και ακόμα χειρότερα, σε μια κοινωνία, που τίποτα δεν του απαγορεύτηκε. Και εδώ που τα λέμε, δεν έχει και τίποτα σοβαρά δεδομένα για να παραβιαστούν.

Όλα μια χαρά μας ήρθαν, δόξα τω ...

Σαν παιδιά, και τις βλακείες μας τις είπαμε, και τις μικροεπαναστάσεις μας τις κάναμε, ε, κι αν μας μείνει και ένα μικρό απωθημένο που τελικά δεν βρίσαμε εκείνο τον καθηγητή ή δεν πολέμήσαμε πιό σθεναρά για το δίκιο μας απέναντι στους γονείς μας, ε, δεν πάθαμε και τίποτα.

Ναι, ναι, καταλαβαίνω, μιλάω πολύ γενικά και κάποιοι ίσως να μη συμφωνούν. Συγνώμη κυρίες μου και κύριοι, θα μιλήσω όσο πιο συγκεκριμένα και προσωπικά μπορώ.

Για μένα, ελευθερία λόγου είναι να μπορώ να λέω ότι μου κατεβαίνει. Και πιστέψτε με, μου κατεβαίνουν πολλά. Και τις περισσότερες φορές τα λέω. Δεν θα φοβηθώ έναν φίλο, έναν καθηγητή, έναν γκόμενο, έναν συμμαθητή, γιατί ότι και να πω το λέω και το πιστεύω, και έχω κι αυτό το ηλίθιο σύνδρομο δικαιοσύνης, που με κάνει ώρες ώρες να πνίγομαι και να σου φτύσω όλα όσα έχω στο κεφάλι μου, ακόμα κι αν αυτά σε λερώσουν.

Τώρα, το αν υπάρχουν και κάποιες άλλες λέξεις που ποτέ δεν θα πω, είναι γιατί πολύ απλά φοβάμαι. Ναι, το παραδέχομαι, είμαι κι εγώ τρομοκρατημένη απο το βίαιο αυτό καθεστώς, που μας υποχρεώνει να κλείνουμε το στοματάκι μας σε οτιδήποτε δύσμορφο, δύσπεπτο και δυσλειτουργικό. Και τι καταπίεση ε; Μα γιατί να μη μας αφήνουν να τα κάνουμε όλα μπάχαλο, να πετάμε απόψεις σαν απασφαλισμένες χειροβομβίδες, να πολεμάμε καθημερινά και να χανόμαστε σε μια δίνη απο λόγια, λόγια, λόγια, ανούσια λόγια, λόγια που συνήθως μοναδικό λόγο ύπαρξή τους έχουν την αντίδραση. Μα τι κρίμα να μας βάζουν ένα φρένο...Για να μην καταλήξουμε όλοι ένα μεγάλο, παγκόσμιο φρενοκομείο. Μα το μεγαλύτερο κρίμα ξέρετε ποιό είναι; Το φρένο κανείς δεν μας το βάζει. Ε, ψιτ, σ' εσένα μιλάω μικρέ επαναστάτη. Έχουμε βολευτεί ντε, αυτό συμβαίνει! Μόνο εμείς ξέρουμε να τα κάνουμε αυτά στον εαυτό μας, για να έχουμε μετά να λέμε οτι μας κλείσανε το στόμα αλλιώς εμείς...

Αλλιώς εμείς θα μεγαλουργούσαμε. Θα φέρναμε τα πάνω κάτω σπέρνοντας το δίκαιο και στο τέλος θα υπογράφαμε και με το σπαθί μας!

Το παρακάναμε με τα κρύα αστεία.

Όσο για τα προσωπικά δεδομένα, αν δεν κοιτάς το κινητό μου και αν δεν μου στέλνεις πορνογραφικά emails, που για άλλους μπορεί να μην είναι ούτε αυτό πρόβλημα, τότε μια χαρά ήρεμη θα κοιμηθώ.

Να κρύψω τί; Την ηλικία μου, το σχολείο μου, τους φίλους μου; Τί απο όλα αυτά θα με τραυματίσει; Όσο για τους εγκληματίες πάσης φύσεως, μικροκλέφτες, μεγαλοεμπόρους και τα συναφή, ποσώς με ενδιαφέρει. Ας μην κυκλοφορείτε βρε παιδιά, και προς Θεού, όχι, μην κάνετε λογαριασμό στο Facebook, θα μπουκάρουν στο σπίτι σας σε χρόνο ντε τε.

Λαμόγια φυλαχτείτε. Οι υπόλοιποι μπορούμε και να ηρεμήσουμε.

Ναι, μπορεί και να έχω επιδεικτικά άναρχο μυαλό. Αλλά γιατί να δείχνω τρομαγμένη, απο τη στιγμή που τίποτα απο όλα αυτά δε με φοβίζει; Δέχομαι τον αντίλογο, ίσως και να νιώσω φόβο δικαιολογημένα αν μάθω κάποια κρυμμένη αλήθεια. Για την ώρα όμως, αφήστε με να λεω όσα θέλω, να δίνω όσα θέλω, κι αν αργότερα το μετανιώσω, κακό του κεφαλιού μου τέλος πάντων.