θόλος

Θα δεις τη σκιά της

να τρέμει στον τοίχο

καθώς χάνεται μέσα στο άπειρο.

Η μαύρη της γούνα σεντόνι που ντύνει τη νύχτα

και γλύφει τους τοίχους τους στρογγυλούς.

Περνάει αθόρυβα

και ποτέ δεν θα δείξει πως ξέρει πολλά,

ποτέ δεν θα μάθεις τι κάνει τα βράδια,

όταν μονάχη μένει με τους θεούς.

Τα φώτα όταν σβήνουν

σαν κλέφτης στα σκαλιά ακροπατά.

Γλιστράει απ’ το άνοιγμα και μπαίνει στο θόλο,

κοιτάει αριστερά δεξιά.

Βεβαία πως όλο το σύμπαν της ανήκει ολοκληρωτικά

το ξύλινο πάτωμα κάνει μια βόλτα

και στέκεται εμπρός στα κουμπιά.

Μαύρες πατούσες χαϊδεύουν με πείσμα τις εντολές,

και ξάφνου ο κόσμος ανοίγεται εμπρός της,

μια φλούδα ουρανός.

Το τηλεσκόπιο κατεβαίνει στα μέτρα της

και τα πράσινα μάτια της

γουρλώνουν,

διαστέλλονται οι κόρες,

σμίγουν τα φρύδια,

καθώς από μπροστά της περνάνε αστέρια με ουρές,

και γαλαξίες,

και ήλιοι,

και δαχτυλίδια πασπαλισμένα με αστερόσκονη,

και μαίνονται μάχες στο μαγεμένο στερέωμα,

γιατί τ΄ άστρα ζηλεύουν το σμαράγδι των ματιών της κρυφά

και  σβήνουν και χάνονται,

και αυτή νιαουρίζει εκστατικά

στη θέα του μπλε του γαλάζιου του μοβ και του ροζ.

Κι όταν αποκαμωμένη από τη δράση

χάσει το ενδιαφέρον της,

ακροβατεί στη γωνία που η σελήνη τρυπώνει,

και λούζεται με φεγγαρόφωτο.

Και κάπως έτσι την παίρνει το ξημέρωμα

με μάτια μισοκλεισμένα ηδονικά

καθ΄ ότι το στερέωμα όλο φωτίζει γι΄ αυτήν,

με πόδια τεντωμένα κομψά,

μουστάκια κεραίες που μιλάνε με το διάστημα,

κ η υγρή της μύτη ροζ πέρλα περιστρεφόμενη σε τροχιά. 

Το πρωί δεν θα βρεις ούτε δείγμα,

πως κάποιος δάμασε τους  γαλαξίες.