Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

Που πανε τα ποδηλατα οταν πεθαινουν

Δεν θα θελα να το κανω πιο μελο απ οτι ειναι.
Αλλα ειναι που οταν ειδα την κλειδαρια να στεκει μονη της ενιωσα γυμνη.
Ενιωσα αδικημενη, γιατι ειναι αδικο να παιρνεις απο καποιον ετσι απροσμενα κατι που τοσο ευκολα τον κανει χαρουμενο.
Δεν ειναι οτι δεν θα ξαναβρω ποδηλατο. Υπαρχουν πολλα, και πιο ομορφα απ το δικο μου, αν και αυτο το λεω σιγανα γιατι σιγουρα ειναι καπου εδω κοντα και ακουει τις σκεψεις μου.
Μα να, ειναι που ηταν το πρωτο "ενηλικο" ποδηλατο μου.
Και ηταν τοσο παιδικο...
Ειχε καλαθακι με πλαστικα λουλουδια, ειχε πολυχρωμες ακτινες, ειχε και ροζ κορδελες.
Και ηταν ασπρο. Που εμενα το ασπρο δε μ αρεσει. Αλλα στ' αληθεια του πηγαινε.
Και ειχε και μια ομορφη αρχη...
Ηταν μεσημερι που καναμε την πρωτη μας βολτα, καλοκαιρι,αυτο με τις ροζ κορδελες του κι εγω με το κοκκινο καρο μου φορεμα.
Ημασταν ομορφη εικονα νομιζω, και ενιωθα τοσο χαρουμενη πανω του, γιατι με εκανε να νιωσω οπως ενιωθα εκεινα τα καλοκαιρια... Ελευθερη.
Και ηρθα να σε βρω.
Λαχανισα λιγο στην ανηφορα και πιεζα τα πεταλια πιο δυνατα γιατι βιαζομουν να φτασω να σε βρω να μοιραστω τη μικρη μου ευτυχια μ'ενα μεγαλο χαμογελο.
Καναμε ερωτα.
Εγω με το κοκκινο καρο μου φορεμα κι εσυ γυμνος, να χαζευω τα ομορφα σου χερια.
Και βγηκαμε παλι στη ζεστη του μεσημεριου, εσυ με τον γαλαζιο ανεμο και εγω με την Καζαμπλανκα, ετσι ηθελα να τη λεω.
Και δεν πρεπει να πηγαμε μακρυα, ισαμε τον πεζοδρομο τον αδειο και σπιτι μου, μα στ'ορκιζομαι, πιο μακρυα δεν εχω φτασει με τη δυναμη των ποδιων μου.
Τωρα καποιος θα σ'εχει κρυψει, θα σε βαψει με ενα αχαρο χρωμα, θα σου βγαλει το καλαθακι με τα λουλουδια τα κοκκινα και τα κιτρινα, θα σου λυσει τις κορδελες και θα σου βγαλω τα χρωματα απ'τις ακτινες.
Θα σε αφησει κι εσενα γυμνο.
Και στα ονειρα μου θα ρχομαι με το κοκκινο καρο μου φορεμα, θα σε ντυνω με χρωματα και ακτιδες απ'τον ηλιο και μαζι θα φτανουμε μεχρι την Καζαμπλανκα.

11 σχόλια:

Levina είπε...

Aχ καλή μου Nalia, με πόνεσε αυτό που έγραψες πως θα του αλλάξει κάποιος το χρώμα του , θα του πάρει τις κορδέλες και τα λουλούδια του ... κάτι που εσύ το ζούσες, ήταν δεμένο με αναμνήσεις σου! Πόσο πολύ θα ήθελα να το ξαναβρείς!
Μα αν αυτό δεν γίνει θα πάρεις ένα καινούργιο, θα γράψεις καινούργιες ιστορίες και αναμνήσεις μαζί του! Δύσκολο ... μα μόνο τον θάνατο δεν μπορούμε να διορθώσουμε!

Χαμογέλα
σου στέλνω ένα φιλί
και σου εύχομαι Καλό Πάσχα !

Ανώνυμος είπε...

Μου έχουν κλέψει πολλές φορές ποδήλατο...
Έτσι δεν έχω νιώσει ποτέ!!
Κ μου κάνει εντυπωση(ευχάριστη!!) που υπάρχπυν συναισθήματα για τα ποδ'ηλατα!!

Ελπίζω το επόμενο που θα πάρεις να σε γεμίσει με τις διπλάσιες αναμνήσεις!!

Παναγιώτα Κ. είπε...

Έεεελα, μωρέεεεε...και δεν προλάβαμε να το δούμε, που εμένα σίγουρα θα μ' άρεσε έτσι όπως το περιγράφεις. Αλλά ένα να θυμάσαι, όπως σ' αγάπησε (όσο σουρεαλιστικό κι αν είναι) δεν θα αγαπήσει κανέναν άλλον, είσαι η μαμά του. Τέλος.

Lyriel Bee είπε...

Σου κλέψαν το ποδήλατο?? Πόσο νευριάζω και στεναχωριέμαι με κάτι τέτοια. Έτσι κι εγώ συνδέομαι με τα πράγματά μου, και αν κάτι συμβεί το παίρνω πολύ βαρέως.. Εύχομαι να το ξαναβρεις Νάλια μου!! Αν όχι, είμαι σίγουρη ότι και το επόμενο θα είναι εξίσου όμορφο και αγαπημένο :)
Καλό Πάσχα κοριτσάκι μου !

Little princess είπε...

δεν ειχα ποτε ποδηλατο... για να ειμαι ειληκρινεις ειχα οταν ημουν τριων-τεσσαρων ενα τρικυκλο το οποιο δεν εχω ιδεα που ειναι τωρα... κι ενα μικρο για την παιδικη μ ηλικια με το οποιο εμαθα ισσοροπια βγαζοντας τα ροδακια... το αγαπουσα πολυ... κυριως το τρικυκλο μου... αν το ειχα ακομα θα ανεβαινα ακομα πανω και θα εκανα... σαν μικρο παιδι... με τα παιδικα μου ρουχα! φιλακια καλο απογευμα!

χαμένη σε ένα ατέρμονο όνειρο είπε...

ποια χέρια θα σ'ακουμπούν τώρα..ποιο σώμα θα σ'αγκαλιάζει.. τώρα που ανήκεις σε άλλον. μα γίνεται να παίρνεις έτσι, αυθαίρετα κάτι που σου δίνει ζωή? άδικος κόσμος. άδικα όλα.
μακάρι να το βρεις ξανά γλυκιά μου Νalia. θα το δεις. μια ζεστή καλοκαιρινή ημέρα, καθώς θα ανεβαίνεις την ίδια ανηφόρα, θα το δεις. θα στέκει εκεί, στο σημείο όπου τώρα βρίσκεται η άδεια κλειδαριά. και θα είναι όμορφο, πιο όμορφο από πριν. θα σε περιμένει να το καβαλήσεις ξανά, με το κόκκινο καρό σου φόρεμα, να εξερευνήσετε μαζί τον κόσμο, να πάτε πέρα από τους ορίζοντες του ονείρου.

_UnHoLy^MaRtYr_ είπε...

A woman weeping about an imaginary fall from a bicycle
"the bicycle has been stolen" he knows
it waits outside her door, asleep
a piece of [i]tailleur[/i] on the brake: --

[i]"her hair was all disheveled and her clothes were torn"[/i]
enemies had grabbed the wheel, they upset her and threw
her to the ground, she said
she had a knob on her forehead from the fall -
when he places his hand there he finds nothing
only the shift of veins he once painted.

This girlishness should feed on mirrors,
if there had been a fairy tale...to influence
her noise about damnation and enemies,
mystical exhortations he dislikes -
[i]she moved around the room so nervously,[/i]

She tells him to repent:
[i]"you are a cactus of stars."[/i]

-Barbara Guest, το πρώτο μέρος από το Dora Maar. Περί ποδηλάτων, το μοιράζομαι :p

rainmaker's phantom είπε...

Κρίμα για το ποδήλατο, λυπάμαι.
Ωστόσο το κείμενο νομίζω ότι είναι αριστούργημα πραγματικά!
Καλό Πάσχα=)

Summertime Blues είπε...

Χριστός ανέστη!
λες να το ξαναβρείς το ποδηλατάκι σου;
αλλά στη ζωή, αν και δεν το παίρνουμε πάντα εύκολα απόφαση, ίσως χρειάζονται οι αλλαγές.
όπως και να έχει.
αναστάσιμο φιλί από μένα για σένα με αγάπη.

Λιακάδα ☼ είπε...

Τι γλυκό ...
Δε φανταζόμουν ότι θα αισθανόμουν έτσι διαβάζοντας για ένα ποδήλατο...

ΧΡΥΣΑΝΘΗ είπε...

Μην ξεχνάς τις ανεμώνες...:-)