ζωές

Μπορεί να βρεθήκαμε σε μια άλλη ζωή, όλοι μαζί,
εμεις οι ποιητές, οι αυτοκαταστροφικοί και ζαλισμένοι.
Μπορεί να περπατήσαμε στα ίδια δάση και να είδαμε τους ίδιους ήλιους,
να γευτήκαμε τις ίδιες ηδονές και να μεθύσαμε με τους ίδιους καρπούς.
Μπορεί να ζήσαμε παρέα σε μια άλλη εποχή, μια πιο ποιητική και πιο θλιμμένη,
μια εποχή γεμάτη χρώματα και αντανακλάσεις.
Μπορεί τα δάκρυα μας να λέρωσαν το ίδιο πάτωμα,
και μπορεί το μυαλό μας να ξεχάστηκε στους ίδιους τοίχους και τα ίδια σύννεφα.

Θυμάσαι που χαθήκαμε στους ήρωες του Καραγάτση, τρέξαμε στο νησί της Γλαύκης,
περπατήσαμε στα σοκάκια τα μπλε και τα άσπρα;
Ή τοτε που χυθήκαμε σε γρασίδι σέπια, και ζωγραφίζαμε τις νότες των πουλιών;
Και τότε που διαβάζαμε με ένα τσιγάρο σε ενα τρεμάμενο χέρι;

Όταν τα τραγούδια είχαν φωνή,
και τα λόγια δύναμη,
και οι μπογιές χρώμα,
και το καθε βήμα έμπνευση.

Ίσως να ζήσαμε σε κάποια άλλη εποχή,
και πάντα θα θρηνούμε την απουσία της.

Εμεις οι ονειροπαρμένοι δεν ανήκουμε εδώ καμιά φορα, απλοι παρατηρητές γινόμαστε.