Πάλι ταξίδι. Φέτος έχω ταξιδέψει τόσο πολυ...
Και στο ορκίζομαι, ήρθα μέχρι εκεί αποφασισμένη.
Δεν γίνεται άλλο, αφού εσύ έφυγες εγώ γιατί να μένω.
Και ήμουν σίγουρη οτι παίρνοντας το αεροπλάνο της επιστροφής θα έβγαζα μια ανάσα ανακούφισης κι όλας.
Και μετά χτύπησε η πόρτα. Μπήκες μέσα σα να μην έφυγες ποτέ, σα να μην ξέχασες το φιλί μου ούτε για μια μέρα.
Όχι, δεν είσαι ο τύπος που με παρασέρνει και με βάζει στη δίνη του. Όχι, μη ζηλέψει κανείς σας. Δεν είναι ένας μυστηριώδης τύπος το αγόρι μου, δεν είναι ένας άλλος επαναστάτης χωρίς αιτία, ούτε σέξυ διαστροφικός σύντροφος. Δεν μου δίνει τα φώτα του για το τελευταίο κύμα μουσικής ούτε θα συζητήσουμε ποτέ για την επετειακή έκδοση της "Μπαλάντας του Λυπημένου Καφενείου". Όχι. Δεν μου δίνει τίποτα δικό μου.
Μου δίνει τον εαυτό του κι αν θέλω τον παίρνω.
Κι εγώ μάλλον θα περιμένω.
Μέχρι την επόμενη κρίση.
"Wenn wir zusammen sind, ist alles andere pupsegal."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου