Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

Κατα καρδίαν...


Καθίστε αναπαυτικά και πάρτε την κούπα με τον καφέ στο χέρι. Σταυρώστε τα πόδια, βάλτε μια χαλαρή μουσικούλα και απενοχοποιηθείτε. Τα σοβαρά θα τα πούμε αργότερα. Για την ώρα ας πούμε ένα παραμυθάκι.

Το αγόρι γνώρισε το κορίτσι όταν πηγαίνανε ακόμα σχολείο. Αυτή όμορφη, ένα μελαχροινό κοριτσάκι του μπαμπα, κι αυτός ένας μελλοντικός άντρας, γλυκομίλητος και αποφασιστικός. Ήταν έρωτας με την πρώτια ματιά. Περνάγανε χρόνο μαζί, κοιταζόντουσαν για ώρες, χασκογελάγανε χωρίς λόγο και όλα τα σχετικά. Το κοριτσάκι δεν ήξερε απο τέτοια πράγματα, έτρεξε να πει στο μπαμπά του τι της συμβαίνει, και πόσο δυνατά χτυπάει η καρδιά της για πρώτη φορά. Ο μπαμπάς ταράχτηκε, αποφάσισε πως το κοριτσάκι του είναι πολύ μικρό για αυτά τα πράγματα, και φοβήθηκε πως αυτός ο αλήτης θα την πλήγωνε ανεπανόρθωτα αργά ή γρήγορα. Πολύ πριν το κοριτσάκι δώσει εισαγωγικές εξετάσεις, ο μπαμπάς του το έστειλε σε μια μακρινή και γκρίζα χώρα να σπουδάσει. Απείλησε το αγοράκι με κάθε δυνατό μέσο, έκοψε οποιαδήποτε μεταξύ τους επαφή και πλέον κοιμόταν ήσυχος. Το αγόρι δεν είχε ανάγκη απο απειλές. Βρέθηκε κρεμασμένο στο πάρκο που είχαν δώσει το πρώτο τους φιλί με ένα σκληρό σημείωμα για τον μπαμπά και ένα ερωτικό για το κορίτσι. Το κορίτσι εξακολουθεί να βρίσκεται στην ίδια μακρινή και γκρίζα χώρα, σε μοναστήρι, αρνούμενη κάθε επαφή με την πραγματικότητα.

Στα δικά μας τώρα.

Κατά το λεξικό, εγκληματικότητα είναι ο χαρακτήρας του εγκληματία, η ροπή προς το έγκλημα. 2. το σύνολο των εγκλημάτων που διαπράττονται σε μια κοινωνία ή κοινωνική ομάδα και σε μια χρονική περίοδο (η συχνότητά τους, η αναλογία τους προς τον πληθυσμό κτλ.

Το αγόρι είναι νεκρό, το κορίτσι καταδικασμένο. Κι όμως, κανείς δεν τους ακούμπησε. Ποιός φταίει; Ποιός είναι ο εγκληματίας στην ιστορία μας; Κανένας και όλοι. Αν εξαιρέσουμε τα βιβλία, τα όρια της εγκληματικότητας είναι πολύ ρευστά.

Και εδώ, κανένας δεν μπορεί να παρέμβει, να αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη. Κανένας νόμος δεν υπάρχει γι αυτή την μικρή ιστορία και μακάρι να υπήρχε για να τον αγνοήσουμε.

Αν θέλουμε να μιλήσουμε πιο σοβαρά, ναι, υπάρχουν αρκετές υποθέσεις καταδικαστέες απο όλους μας . Κλεψιές, βιασμοί, δολοφονίες. Αλλά ποιός θα κρίνει τον εργοδότη και ποιός τον ξένο που αναγκάστηκε να κλέψει για να ζήσει αφού δουλειά δεν θα του δώσουν ποτέ; Ποιός θα μιλήσει για ψυχικά εγκλήματα, λεκτική βία, καταπίεση; Αν ζούμε σε έναν κόσμο με νόμους, υπάρχουν πολλοί ακόμα που μας διαφεύγουν.

Ναι, όλοι είμαστε εν δυνάμει εγκληματίες. Έστω και εν αγνοία μας.

Σύμφωνοι, η εγκληματικότητα στην Ελλάδα ανεβαίνει. Εγκληματικότητα απο λαθρομετανάστες, απο ανήλικους, απο αλλοδαπούς, απο ενήλικους, απο ντόπιους και απο υπεράνω πάσης υποψίας ανθρώπους. Ναι, οι καταστάσεις μας οδηγούν.

Αν κοιτάξουμε γύρω μας, αν θέλουμε πραγματικά να δούμε, θα βρούμε εκατοντάδες ατιμώρητα εγκλήματα, εγκλήματα σε σπίτια και σε βίλες, πίσω απο κλειστές πόρτες, εγκλήματα μέσα σε σκουριασμένες ψυχές, εγκλήματα σε χώρους ιερούς, σε χώρους ανείπωτους, εγκλήματα που ποτέ δεν θα φτάσουν στη δικαιοσύνη. Και αργά η γρήγορα, θα συνειδητοποιήσουμε πως ο μόνος ικανός να μας κρίνει και να μας στείλει στην κόλαση για τις αμαρτίες μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.


3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ εύστοχη η ιστορία, ακριβώς μες στο ψητό. Μίλησε απο μόνη της, κατέδωσε τους εγκληματίες της απο τη πρώτη φράση. Σώστα είπες όλοι είμαστε εν δυνάμει εγκληματίες. Άλλωστε μια ισχνή και σχεδόν αδιόρατη γραμμή μας χωρίζει στην ζωή μας απο την τρέλα και το έγκλημα,(για όσους έβλεπαν 10-εντολή θα καταλάβουν).

Van είπε...

Πολύ ωραία προσέγγιση, μεταφορική αλλά και πολύ αληθινή. Όλοι μπορούμε να γίνουμε εγκληματίες αν οι συνθήκες το προκαλέσουν. Εύστοχο και αυτό που είπες περί ατιμωρησίας των εγκληματών από την ελίτ...

eiRiniOn είπε...

Μ'αρέσει αυτός ο διαφορετικός τρόπος που επέλεξες να παρουσιάσεις ένα τόσο μεγάλο κοινωνικό θέμα. Μπορεί να λείπουν οι στατιστικές και τα νούμερα, αλλά σίγουρα όχι η ουσία της ελληνικής πραγματικότητας.