Μέρος, θέρος, ειρήνη

Να λες την κάθε μέρα όπως θες. Και όπως σε εξημερώνει να την ονομάζεις. Να την προφέρεις με της κάθε ώρας την ψυχή, με εκείνο το δάκρυ το σάλιο το αίμα που βγαίνει από το κορμί σου εκείνο το λεπτό, να μην κρατάς, να μην κλωτσάς, να μη μικραίνεις. Η μέρα είναι μικρή μα μεγαλώνει πάλι, και αν τολμήσεις να την ξεζουμίσεις επαρκώς, ξεφλούδισέ την πρώτα από την πίκρα, βρεγμένος θα βρεθείς γλυκά μέχρι το πρώτο φως να βγει ξανά. Απόρησε στο σάστισμα της μέρας με μάτια ορθάνοιχτα, άσε το νου να κυματίσει υγρός και τσακισμένος στους αγέρηδες που σπέρνει η πλάση, δε θα παγώσει. Κι ύστερα πλύσου, ντύσου ή γδύσου, και δέξου τη θερμότητα που μπάζει απ’ το δικό σου το παράθυρο και μόνο, άπληστα. Μου δίνεις κάτιτις να σκέφτομαι, να τρώω, άσε της κάμαρας την πόρτα σου λίγο γυρτή.