καθρεφτίσματα

Σε κοιτάζω κλεφτά καθώς ντύνεσαι να φύγεις, σε λίγο θα κλείσω την πόρτα πίσω μας κι εσύ δεν θα έχεις κλειδιά για να επιστρέψεις. Σε κοιτάζω μετρημένα, πεταχτά, όχι αχόρταγα, αυτό είναι ένα δικαίωμα που δεν μου έχω δώσει. Ακόμα. Σε κοιτάζω καθώς μαζεύεις αφηρημένα τα μπλεγμένα σου ρούχα απ το πάτωμα, φοράς το πουκάμισο, ντύνεις τα ωραία σου χέρια σκέφτομαι, μαύρες κάλτσες, τις έβγαλες σκέφτομαι και χαμογελάω, ένα τζιν. Δεν καταγράφω τις κινήσεις σου, τα χρώματά σου, απλά ξεπατικώνω την φιγούρα σου για να περάσω ίσως αργότερα τις δικές μου γραμμές, τις δικές μου αποχρώσεις, όχι τις δανεικές, αυτές που σου χαρίζει η κίτρινη λάμπα που σε χρωματίζει πλάι στο κρεβάτι. Σε κοιτάζω μέσα απ τον καθρέφτη, καθώς περνάω το αιλάινερ στα μάτια, λεπτή γραμμή, δεν θέλω να προκαλέσω απόψε, απόψε είμαι ερωτευμένη. Απόψε θέλω να σου πω, άσε με να περάσω τα δάχτυλά μου από τα μαλλιά σου, άσε με να σου δώσω ένα φιλί που θα χαρτογραφήσει το πάχος των χειλιών σου, άσε τα χέρια μου να κάνουν μια βόλτα στους ώμους σου καθώς θα σου υγραίνω τον λοβό, έτσι, μόνο και μόνο για να κλείσεις τα μάτια. Άσε με να καταγράψω το χρώμα των ματιών σου. Σε κοιτάω κλεφτά, με την επιμονή ενός σκύλου που έχει ήδη φάει, δεν είσαι κάτι, δεν είμαι κάτι, ήπιαμε απλά ένα πρώτο ποτό και σε λίγο η πόρτα θα κλείσει, θα χωρίσουν οι δρόμοι μας δίχως φιλί, έτσι προστάζουν οι περιστάσεις αν και απόψε δεν τις ζύγισα καλά, κουμπώνω τη φούστα μου, βάζεις παπούτσια, μείνε λίγο ακόμα στον καθρέφτη, απόψε θα μπορούσα να σε ερωτευτώ.