Πανεπιστημίου

Ήταν άδεια η πόλη εκείνο το βράδυ

το θυμάμαι σα να τανε χθές. 

Την άκουγα, 

την ένιωθα,

κενή,

γεμάτη απο εμάς,

εμένα κι εσένα.

Ήταν άδεια η Πανεπιστημίου, 

κι εμείς κατηφορίζαμε,

και ήταν όμορφη η Πανεπιστημίου,

δεν την είχα ξαναδεί, 

όχι μαζί σου, 

έτσι όπως με κράταγες,

έτσι όπως με κοίταγες,

όχι, 

δεν τον ήξερα το δρόμο αυτό,

και ήταν άδεια η Πανεπιστημίου και όμορφη,

και δε μ ένοιαζε,

δεκάρα δεν έδινα,

εγώ γεμάτη την έβλεπα,

άδεια και επιβλητική,

και δε μ ένοιαζε, αλήθεια σου λέω.

Είναι άδεια η Πανεπιστημίου,

αδειάζει συχνά πυκνά,

τα βράδια πάντα άδεια είναι,

και ξέρεις, τα βράδια πάντα έρχονται,

ανελλιπώς,

πιστά τα βράδια τα άδεια,

μα τώρα με νοιάζει. 

Είναι άδεια η Πανεπιστημίου 

και πως με πειράζει αυτό.