Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

νυχτερίδες κι αράχνες

Αναρωτιέμαι,
κάποια βράδια,
εκεί,
γύρω στις εφτά και γύρω στις τρεις,
γύρω στα χαράματα τα εκωφαντικά τα βουβά,
αν αναρωτιέσαι για ποιόν γράφω
κι αν γράφω για σένα
κι αν θα γράψω κάποια στιγμή κάτι
αν πετάξω ένα ψίχουλο
ή ένα σπασμένο γυαλί κοφτερό τοσοδούλι
να το πατήσεις
να καταλάβεις,
να σιγουρευτείς,
οτι
εντάξει
σε σκέφτομαι
οτι καμία στιγμή δεν χάνεται
όλα κάπου πάνε κάπου σφηνώνουν.
Αναρωτιέμαι
τις ώρες που κοιτάζω το ταβάνι και τα δευτερόλεπτα που δεν με απασχολεί κάτι άλλο,
αν αναρωτιέσαι
αν βρεις μια θέση στα δάχτυλα που χτυπάνε τα πλήκτρα,
αν κάπου σε μπλέξω κι εσένα
μεταξύ ούζου χαράματος ρεκορ και νυχτερίδων.
Λοιπόν σε μπλέκω,
μπλέκεσαι,
έχεις μια θέση,
δεν αντικαθιστάς τίποτα και δεν αντικαθίστασαι,
όπως ουδείς ασφαλώς,
σε μπλέκω στα δάχτυλά μου όταν κοιτάζω το ταβάνι,
σε αγγίζω
με μάτια κλειστά σε φιλάω στο λαιμό
κι ύστερα φεύγω τρέχοντας να προλάβω την πραγματικότητα. 

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

κλεφτες ματιες,πισω απο μια μαντρα που χρονια αναρωτιεμαι τι κρυβει.ποτε τακτικα ποτε ατακτα χοροπηδω σαν παιδι απο περιεργεια και χωρις να ξερω το γιατι παντα μου τραβουσε το ενδιαφερον.η μυρωδιες?το μυστηριο?αραγε ειχα βρεθει ποτε μεσα της?περπατησα στον κηπο της?εχω καποιες θολες αναμνησεις...σαν αυτες τις παιδικης ηλικιας.θολες και δυνατες συναμα.θυμαμαι χαρακτηριστικα ενα λουλουδι που μυριζε υπεροχα αλλα ειχε και μακρια κοφτερα αγκαθια.αραγε αυτο ειναι που με κανει να ριχνω τις κλεφτες μου ματιες?το αρωμα του ανθους του ειναι που με κανει να αψηφω τα τρυπηματα?σημερα αποφασισα να ριξω μια σαιτα με ενα διστιχο γραμμενο στο ενα της φτερο.για να το δει ο κηπουρος.παει καπως ετσι "απο κοντα εμεθυσα στο μυρο του κορμιου της κι'απο ιστους εμεθυσα στο μυρο του μυαλου της"