προσδοκια

Βλεπω τους κουρασμενους αντρες στο μετρο,
με τα παπουτσια τα αχαρα, τα μαυρα,
καποιοι κομψοι λιγακι παραπανω φορανε λουστρινι,
καποιοι λιγο πιο ακομψοι στριμωχνουν το ποδι τους σε παπουτσια μυτερα.
Και παντα οι ιδιες καλτσες, λεπτες, παντα εως εκει που βλεπεις το ποδι γυμνο λιγα εκατοστα, και υστερα μπατζακι.
Δε φταινε παντα αυτοι,
συνηθως οχι,
παντα μια γυναικα ειναι υπευθυνη για οτι κρινεις σ εναν αντρα,
μεσα και εξω.
Μια γυναικα που περιμενει,
μια γυναικα που καποτε ολοι αυτοι οι αντρες οι θαμποι ερωτευτηκαν,
κι ισως ακομα ερωτας ειναι,
μα τωρα πια ειναι και κουρασμενοι.
 Και τους βλεπω, τους κοιταζω, τους παρατηρω,
με τα σακακια τους,
και τους χαρτοφυλακες,
και την κουραση περασμενη στα στεφανια των ματιων τους.
Να πανε σπιτι, να ακουμπησουν ολη την κουραση τους στο τραπεζι,
και να τη φτυσουν σε μια μπυρα μεσα,
κι ισως τη χωσουν μεσα σε καποιο τυχαιο δαντελωτο, εξισου κουρασμενο εσωρουχο.
Κι αναρωτιεμαι,
αραγε θα θυμηθουνε να παρουνε στη γυναικα που ερωτευτηκαν το εβδομαδιαιο περιοδικο που αγαπαει;