Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

ψεματα

Οσο το χρονο τον αφηνω να περναει,
ακοπα,
μα οχι παντα,
γιατι ξερει και να μου ξεγλιστραει,
οσο εγω παιρνω ανασες απο βροχη και κλικ μονοτονα,
τοσο πιο βιαια μου λειπεις,
σα να
σαν
σαν
σαν να επρεπε να εισαι παντα εδω.
Και πιο διεστραμμενα.
Μα πως να τα γραψω αυτα,
αφου θα πρεπει μετα να τα δεχτω. 

3 σχόλια:

χαμένη σε ένα ατέρμονο όνειρο είπε...

τόσο όμορφο.
τόσο αληθινό



μας έλειψες κοριτσάκι =)

Lyriel Bee είπε...

Αυτό είναι το πιο δύσκολο απ'όλα. Να το δεχτούμε. Η αντίσταση πονάει παραπάνω όμως..

Παναγιώτα Κ. είπε...

Να 'το, ξανά, το κορίτσι που λείπει!!!
:-)