Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

και με ρωτας γιατι να φυγω απο δω


Μια μερα δυο στιγμες.

Ενα γατακι νιαουριζε 4 μερες. Κανεις δεν εκανε τιποτα για να το σωσει. Κανενας δεν πηδηξε το ξενο μπαλκονι να το πιασει. Κανενας δεν το ταισε. Πριν βιαστειτε να με βαλετε κ εμενα μαζι με αυτους, εγω δεν μπορουσα να κανω τιποτα απο αυτα. Εγω απλα φωναξα την πυροσβεστικη και τη φιλοζωικη και χτυπησα κουδουνια και μου ειπανε «θα αντεξει μωρε, δεν παθαινουν τιποτα αυτα», οταν πια το γατακι κρεμοταν 3 ωρες απο μια τεντα για να μην πεσει απο τον τριτο. Εγω εκανα οτι μπορουσα και το ειδα να πεφτει και να ξεψυχαει στα χερια μου οταν ετρεξα να το σωσω. Εγω το εθαψα στο χωμα, οπως του αξιζε. Ηταν γκρι. Και η μυτη του ματωμενη.

Μια ομαδα ΜΑΤ χτυπαει ενα κοριτσι εξω απο το μαγαζι. Μετα δακρυγονα. Πολλα δακρυγονα, αληθεια. Φασαρια. Φωτιες. Κοκκινα ματια και φωνες και χερια που τρεμουν.

Σε ολους εσας που διψατε για επανασταση και πεθαινετε να αναβιωσετε τις μερες του Πολυτεχνιου.

Ζουμε σε εναν ασχημο κοσμο. Περιτριγυρισμενοι απο ασχημους ανθρωπους που δεν δινουν δεκαρα για μια γατισια ψυχη και δεν ανατριχιαζουν οταν η μποτα τους αγγιζει σαρκα.

Ζουμε σε εναν ασχημο κοσμο φτιαγμενο απο ασχημους ανθρωπους. Και οσες επαναστασεις και να κανετε, οση βια και να ανταποδωσετε, κι εσεις ασχημοι θα ειστε.
Δε θα τους αλλαξετε. Οι ανθρωποι με την ψυχη βουτηγμενη στη βια αιωνες τωρα δε θα αλλαξουνε το DNA τους για γαρυφαλλα και περιστερια.

Ζουμε σε εναν ασχημο κοσμο που μονο με μια ολικη καταστροφη θα ξαναζησει. Μακρια απο εμας.

Κι εγω φοβαμαι, φοβαμαι, φοβαμαι.
Δεν ειμαι γενναια, ουτε και θελω να γινω, ευχαριστω.
Οταν πια δε θα τρεμω οταν ακουω πυροβολισμους θα κλαψω για την ψυχη μου.

Εγω φοβαμαι, φοβαμαι, φοβαμαι.

Μονο να φυγω θελω, απο τις ασχημες πολεις που μας κανουνε ολους τσε γκεβαρα για τη μαγκια.

Εγω ειμαι ανθρωπος, και κλαιω, και μονο μια αγκαλια μπορει να διωξει την απανθρωπια απο διπλα μου, οχι μια σφαιρα.

Ζουμε σε εναν ασχημο κοσμο σας λεω.

Και δεν το καταλαβα τωρα, τωρα το ειδα. 

4 σχόλια:

xristina είπε...

"Ζουμε σε εναν ασχημο κοσμο. Περιτριγυρισμενοι απο ασχημους ανθρωπους που δεν δινουν δεκαρα για μια γατισια ψυχη και δεν ανατριχιαζουν οταν η μποτα τους αγγιζει σαρκα."

σε εκείνο το σημείο τα είπες όλα...υπάρχουν άνθρωποι που δεν δίνουν δεκάρα για μια γατίσια ψυχή, υπάρχουν άνθρωποι που δεν ανατριχιάζουν οταν η μπότα τους αγγίζει σάρκα...
να συμπληρώσω κι άλλο ένα που αντιλήφθηκα και μας το είπε κάποιος πριν λίγο καιρό...

υπάρχουν και άνθρωποι που κλωτσάνε την μπότα (μπότα, ματ...όπως θες πες το) απλά γιατί τους αρέσει που ανεβαίνει η αδρεναλίνη τους...εκεί να δεις παράνοια...υπάρχουν δύο όψεις μερικές φορές στο νόμισμα, δεν είναι όλα για λύπηση

την καλησπέρα μου

Nalia είπε...

συμφωνω απολυτα γι αυτο και απευθυνομαι στους "επαναστατες". γιατι στο τελος ολοι τον ιδιο τρομο προκαλουν....
καλησπερα!

xristina είπε...

αναλόγως του σκοπού...προκαλούν η δεν προκαλούν τρόμο

καλησπέρα

Παναγιώτα Κ. είπε...

Τον κόσμο Σοφάκι, θα τον αλλάξουμε εμείς, όχι με βία, ξέρεις την άποψή μου γι' αυτή. Βία ποτέ, ούτε ως απάντηση στη βία, είναι πολύ εύκολο να γίνεις ότι στηλιτεύεις.
Αλλά η πραγματική επανάσταση είναι να μην γίνω εγώ, να μη γίνεις εσύ και καθένας ξεχωριστά ένας μέσα στο σωρό. Αυτών που έχουν εξουσία και την επιδεικνύουν κι αυτών που την θέλουν με πρόφαση μια "ιδέα". Οι ιδέες δεν χρειάζονται όπλα, χρειάζονται μυαλά. Αυτό κι αν είναι όπλο, δυνατό και πανίσχυρο...