Οι κερασιες σου με ακολουθουν
οπου κι αν παω,
σαν μιας πριγκιπισσας
παγωμενης
μεσα στην ανοιξη ακολουθοι.
Με περιβαλλουν ασφυκτικα γλυκα
με τα ανθισμενα ξιφη τους,
κρατανε τους ανεπιθυμητους μακρυα.
Οι κερασιες σου κι ας μην εχουν αρωμα
μυριζουν,
με υπνωτιζουνε,
με κανουν παιδι.
Να τρεξω να κοψω τα ανθη σου,
κι ας τα χωσω αδιαφορα στις τσεπες μου μετα.
(τα ωραιοτερα, μεγαλυτερα ψεμματα ο ιδιος σου ο εαυτος θα σου τα πει. μην κανεις τον κοπο απο αλλους να τα δεχτεις)
