Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

φυλαξε με

Το εχω εδω διπλα μου.
Οταν βγηκα εξω το πηρα μαζι μου. Σα φυλαχτο, ή σαν πολυτιμο θησαυρο ή κατι τετοιο τελος παντων.
Οταν βγαινω εξω, συνηθως φτιαχνομαι και στολιζομαι, ακομα κι αν δεν υπαρχει καποιος ιδιαιτερος λογος.
Αυτη τη φορα εβαλα απλα τη φορμα μου, το φουτερ, και ουτε καν επιασα τα μαλλια μου.
Γιατι αυτη τη φορα σημασια δεν ειχε το πως ειμαι, το πως δειχνω.
Αυτη τη φορα σημασια ειχε οτι διαβασα αυτο το βιβλιο.
Και τιποτα αλλο δε θα μπορουσε να με κανει να νιωσω ομορφοτερα.
Μπορει να διαβαζεις δεκαδες βιβλια το μηνα. Εκατονταδες το χρονο.
Μπορει να παρακολουθεις καθε νεα κυκλοφορια και καθε επετειακη εκδοση.
Μπορει το πρωι να πινεις τον καφε σου με τον ηρωα του ταδε βιβλιου, και το βραδυ να κουκουλωνεσαι με την ηρωιδα του δεινα βιβλιου.
Ετσι ειναι αυτα.
Μα μονο μια στις τοσες, και δεν τολμω να πω καν στις ποσες, μονο μια, λεω, θα τελειωσεις το βιβλιο, ανημπορος να αφησεις στο τελευταιο κεφαλαιο και εξω απτη ζωη σου μια για παντα τον κοσμο εκεινο που σου δανεισε σε μια στιγμη θεικης εκρηξης καποιος συγγραφεας.
Σημερα μολις, στα εικοσιτρια μου χρονια, και ντρεπομαι που αργησα τοσα χρονια, τελειωσα το "Φυλακα στη σικαλη".
Δεν ειναι οτι ειχε καποια φοβερη υποθεση, καποια σατανικη πλοκη.
Ουτε καν οτι ειχε πολυπλοκους χαρακτηρες ή λεπτομερειακες περιγραφες.
Ειναι απλα που ο ηρωας δεν ειναι κατι σπουδαιο και ομως ταυτιζεσαι.
Και ειναι που η τελευταια του παραγραφος με πηρε και με πεταξε στο ταβανι και στο πατωμα μαζι.
Το τελος μετραει παντα, βιβλιο η οχι.
Για τιποτα δεν μπρεις τελικα να βγαλεις ολοκληρωμενο συμπερασμα αν δε φτασει το τελος του.
Ειτε προκειται για βιβλιο ειτε για ανθρωπινη σχεση, ειτε για καποια σκεψη.
Διαβαζοντας το βιβλιο, και κλεινοντας το, με αφησε να κοιταζω τον τοιχο διχωςνα ξερω τι να κανω, διχως να ξερω τι να σκεφτω, διχως να θελω να σταματησει η δινη του.
Μεγαλειωδες συναισθημα, δε συμφωνειτε;
Σαν καποιος να εισεβαλλε στις πιο κρυφες μου σκεψεις, σαν να ανακατεψε με ενα ξυλαρακι το μπετο της φαιας ουσιας μου, σα να με ποτισε. Σα να με υπνωτισε.
Και μου θυμισε...
Μου θυμισε τις μερες εκεινες του σχολειου που ο κοσμος αυτος δε μου ηταν αρκετος, και ελεγα θα φυγω και ξεκιναγα να φτιαχνω το σακιδιο μου για να φυγω και εψαχνα να βαλω μεσα τα απαραιτητα επειδη ετσι κανουν οι μεγαλοι μονο που δεν ηξερα τι να παρω μαζι μου γιατι τοτε δεν ειχα απαραιτητα.
Τοτε που ο κοσμος δεν ηταν στρογγυλος μα ουτε επιπεδος ουτε τιποτα, ηταν απλα ο κοσμος που μπορω με μια δρασκελεια και μια σοκολατα στο χερι να κανω δικο μου.
Τοτε που αγνοουσα τους ανθρωπους που δε συμπαθουσα και ολοι μου το συγχωρουσαν γιατι τοτε δεν ειχα σημασια.
Και μου θυμισε το τωρα.
Το τωρα που αφιερωνω σε σενα και σενα και σενα που θελοντας και μη μου αφηνετε μια πληγη ή μια πινελια για να συνεχισω να γινομαι αυτος ο ανθρωπινος καμβας που καθε ανθρωπος γινεται.

" D.B. asked me what I thought about all this stuff I just finished telling you about. I didn’t know what the hell to say. If you want to know the truth, I don’t know what I think about it. I’m sorry I told so many people about it. About all I know is, I sort of miss everybody I told about. Even old Stradlater and Ackley, for instance. I think I even miss that goddam Maurice. It’s funny. Don’t ever tell anybody anything. If you do, you start missing everybody."

Το τελος μετραει σας λεω.

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κάθε βιβλίο είναι πολλές φορές ένας καθρέφτης...κοιτάς και βλέπεις εσένα..

Summertime Blues είπε...

έχω την εντύπωση ότι είχα βάλει ένα σχόλιο εδώ...

Nalia είπε...

summer egw den ida tpt!kane ena repeat pls!

Lyriel Bee είπε...

Πόσο σε νιώθω ...
Είναι φορές που κλαίς όταν τελειώνει ένα βιβλίο. Αλλά, περιμένεις τα χρόνια να περάσουν, για να το ξανανοίξεις, και τότε, θα το δεις με άλλα μάτια, θα προσέξεις άλλες κρυμμένες γωνιές του και το ταξίδι ξαναρχίζει ;)

Fake Plastic Blogger είπε...

Κάποια ανακάλυψε τον Salinger. Εύγε! :)

Summertime Blues είπε...

αδύνατον να θυμηθώ τί είχα γράψει.
κάτι σαν κάθε τέλος είναι και μια νέα αρχή;
κάτι τέτοιο;
ίσως.
πάντως η δρασκελιά κι η σοκολάτα με άγγιξαν! έτσι είναι αυτά...
αλλά είναι η αρχή ή το τέλος;
όταν τελειώνει ένα βιβλίο ο σπόρος της σκέψης του συγγραψέα μόλις έχει μπολιάσει την ύπαρξή μας. κι αυτό ολοκληρώνεται με το τέλος του βιβλίου 0 αν είμαστε συνεπείς αναγνώστες. αλλά είναι το τέλος ή η αρχή;
πω πω! και μόλις ξύπνησα.
καλημέρα.

Παναγιώτα Κ. είπε...

Ώστε διαβάσαμε το Φύλακα στη σίκαλη, ε; Δυο χρόνια έχω τη φίλη-φιλόλογο να μιλάει εκστασιασμένη γι' αυτό και έφτασε στο σημείο να βρει τη λίστα με τα 100 καλύτερα βιβλία της παγκόσμιας λογοτεχνίας και τα διαβάζει ένα-ένα! Αρχίζω και νιώθω τοσοδούλα...(Αλλά μόλις διάβασα τον Ξένο του Καμύ&νιώθω ευτυχής!)

Nalia είπε...

nai panagiwta mu, to diavasa!ap oti katalaves emina me tis kaliteres entyposis:) o ksenos tou kamy episis oreo, an kai vary. se provlimatizi...
na thn akus ti fili filologo xixi

Δaνaη's είπε...

το βιβλίο δε το έχω διαβάσει..
αλλά μου άρεσε τόσο η ανάρτηση σου, που σίγουρα θα το διαβάσω σύντομα!!

όντως το τέλος ειναι αυτό που μετράει πάντα.. <3