Σάββατο 16 Απριλίου 2011

νοστος

Μπηκα στο λεοφορειο κλαιγοντας. Θα με επαιρνε μακρια απο όλα. Εκλαιγα σε όλη τη διαδρομη. Τη μισησα με την πρωτη ματια.
Αθήνα.
18, με λιγο μυαλο, οχι πως τωρα αλλαξε κατι, με αλλα θελω, και αλλα ρουχα.
Την πρωτη φορα που πηγα να παρω ψωμι με μια παλια φορμα στη γειτονια χωρις να με νοιαζουν οι γυρω μου, θυμαμαι έλαμπε ο ήλιος και φοραγα τα γυαλιά μου, εκεινη ακριβως τη μερα ερωτευτηκα τα Εξαρχεια.

Aρχισε να μου αποκαλυπτεται σιγα σιγα.
Μαζι με μια σκια για φιλο ειδαμε τα βραδυα να ξημερωνουν, το ουζο να τελειωνει, οι δρομοι να μεγαλωνουν και να στενευουν.
Μαζι με ενα συννεφο για συντροφο ειδα τις μερες να μεγαλωνουν, τα τραπεζια να γεμιζουν, τα αμαξια να κορναρουν, ο θολος να επεκτεινεται.
Μαζι με τρια μικρα κοριτσακια μαθαμε τα σοκακια και τους αναστεναγμους.

Θελησα να παιξω κρυφτο μαζι της.
Εβγαινα μονη μου αργα το βραδυ και νωρις το πρωι, εγω κι αυτη να με ψαχνει και να τη χανω και να αναστεναζω και να κρυφογελαω.

Σιγα σιγα τα δακρυα ξεραθηκαν στο καθισμα του λεοφορειου.
Η ζωη μου εγινε ενα σπίτι. Εζησε μισο εδω μισο εκει, περασμενα μεγαλεια μιας μοιρασμενης ζωης.

Και μετα βγηκε απο τη χειμερια ναρκη. Η ζωή μου.

Σαν καποιος να της εβαλε φωτια. Αναψε ολα της τα φωτα, για μενα μονο.
Ξερασε μια λαβα καυτη απο ονοματα δρομων και ανθρωπων. Και αυτα με τη σειρα τους κρατησαν τη φωτια αναμενη.

Η σκια μου ειπε οτι την αγαπω την Αθήνα. Τον κοιταξα αγριεμενη. "Εγω κι αυτη δεν θα ειμαστε ποτε μαζι" του ειπα. Δε με ειρωνευτηκε. Δεν το συνηθιζε. Απλα με ρωτησε αν θα εφευγα.

Σαν τον εραστη που δεν πρεπει να εχεις, κι ομως πώς τον ποθεις...
Σαν το τελευταιο ποτηρι κρασι που δισταζεις να πιεις γιατι ξερεις οτι δε θα σου βγει σε καλο.

Μια μερα μαζι της. Να τη δω, να την αγγίξω, να τη μυρισω.
Να μπω στο σπιτι μου που τίποτα πια δε μου θυμιζει και ολα ειναι εκει, δικα μου, μου διηγουνται ιστοριες που πια νιωθω στα κοκαλα μου.
Να ετοιμαστω μπροστα απο τον καθρεφτη που καποτε μου εδειχνε εσενα.
Να χορεψω και να αργησω γιατι δεν ξερω τι να βαλω, δεν εχω ρουχα σου λεω.
Να χαιρετησω και να περπατησω, να αισθανθω.
Να νιωσω οτι ανηκω. Και παλι να την μισησω. Και να την αγαπησω ξανα απ την αρχη.

Μια μερα στην Αθήνα.
Μια ζωη στην Αθήνα.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

όλοι δεν ονειρευόμαστε την επιστροφή?

κι ας ξεχνιόμαστε μέσα στις μέρες.

Παναγιώτα Κ. είπε...

Το ένα κοριτσάκι θέλει πολύ να την ξανα αγαπήσεις, να την ξαναμισήσεις, αλλά πάνω απ' όλα να ξαναζήσεις σ' αυτήν την πόλη. Να ζήσεις όμως, αληθινά. ουσιαστικά, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή και κάθε άνθρωπο...Αλλά έχεις λίγο ακόμη στο "εκεί" για να γίνει το "εδώ" ακόμη πιο κατάλληλο να υποδεχτεί εσένα ολοκαίνουργια κι όμως το ίδιο οικεία:-)

ΧΡΥΣΑΝΘΗ είπε...

Πιο πολύ από όλα πάντα θα μείνουν οι μυρωδιές και οι στιγμές που θα πιστοποιούν ότι πέρασες κι εσύ από εκεί! Είναι χαραγμένο στην ιστορία της Αθήνας πλέον... Πόσο ωραίο και μελαγχολικό είναι αυτό ταυτόχρονα;