Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

αναιτια


ειναι περιεργη η ζωη, σου λεω.
ειναι περιεργα ομορφη, καμια φορα και ασχημη, δεν πειραζει.
γινεται ασχημη επιτηδες, για να σε θαμπωνει με την ομορφια της που και που.

ετσι ειναι η ζωη.

γκριζα, βροχερη, λιγο θλιμμενη, λιγο αυτοκαταστροφικη.
παιρνει τη μορφη ενος ανεκπληρωτου έρωτα, μιας βαρετης δουλειάς, μιας κακης ταινιας ή ενος τρύπιου ρούχου.
συνηθως ειναι ενα μονιμο ντεζαβου η ζωη μας.
πραγματα που ειχαμε και δεν εχουμε, πραγματα που νομιζαμε οτι ειχαμε και ποτε δεν αποκτησαμε, πραγματα που παντα θα ξεχναμε.
ειναι η εικονα σου καμια φορα, που με γεμιζει θλίψη και δεν ξερω πως να τη διώξω και μόνο να τρώω και να ψωνίζω ξέρω.

μα η ζωή, ειναι φορες που ξεπερναει τον καλυτερο της εαυτο.

γινεται μια πραγματικη κυρια.

μιλαει γαλλικα και σε παιρνει απ το χερι να πατε βολτα.
γινεται ποταμος και γεφυρα, πουα βιτρινες και ακριβα κρασια.
γινεται ηλιος εκτυφλωτικος και εισιτηριο χωρις επιστροφη.
γινεται ενα πρωινο τεμπελικο.
γινεται αμυγδαλιες ανθισμενες και βιβλια κιτρινισμενα.
γινεται λογια και αγκαλιες, φωτογραφιες κρεμασμενες στο λαιμο σου.
γινεται θεατρα και καμπαρε και μουσικες και φωτα που σε ζαλιζουν και και βηματα που σε στροβιλιζουν και σε στροβιλιζουν και σε στροβιλιζουν και σε στροβιλιζουν...

γιατι ειμαι εδω. χωρις να ξερω το γιατι, κι ας εχω ξεχασει πια, κι ας εχω μπερδευτει. και ανακαλυπτω την ομορφια απ την αρχη.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

spot on

Παναγιώτα Κ. είπε...

Πάντα να την ανακαλύπτεις αυτή την ομορφιά σαν να είναι η πρώτη φορά για να σε εκπλήσσει και να σε γεμίζει αναπάντεχη χαρά!