ασκήσεις θάρρους

Σε "άκουσα" κουρασμένο. H φωνή σου να σέρνεται, τα υγρά σύμφωνα να χάνονται, το χαμογελο να πέφτει. Θέλησα να ανοίξω τα χέρια να το πιάσω να το ακουμπήσω στο κομοδινο να το πάρεις αύριο, μα τα χέρια μου ειναι παιδικά, δεν αντέχουν τέτοια βάρη.
Ένιωσα για λίγο να είμαι δίπλα σου, να σου ρουφάω την κούραση, να νιώθω την ανάσα σου να πέφτει ελαφριά στο μαξιλάρι, και να ξυπνάς με άλλα μάτια. Πιο καθαρά, πιο...παλιά.
Και μετά γύρισα πλευρό.
Γιατί κ εγώ κουρασμένη είμαι.

δεν υπηρξε

δως μου ένα λόγο

Ο μπαμπάς μου είναι έξυπνος.
Όχι επειδη τον αγαπάω, αλλά να, με καταλαβαίνει.
Και ξέρεις τι μου είπε σήμερα, μεταξύ μπύρας και διακοπών;
"Αν όσα σε ενοχλούν στον άλλον δεν είναι αρκετά για να σε κάνουν να τον ξεχάσεις, τότε κυνήγησέ το."
Κι εγώ τον μπαμπά μου τον ακούω.

γεμιστά

Θα θελα να πω πολλά, αλλά λέω να κόψω τις κακές συνήθειες.
Νιώθω τόσο περίεργα.
Ανυπομονώ να φύγω και ανυπομονώ να γυρίσω.
Ανυπομονώ να περάσει ο καιρός.
Ανυπομονώ να γεμίσω εικόνες, και ο Χριστόφορος μου το υποσχέθηκε, "είναι μόνο η αρχή".
Ανυπομονώ για εκείνη τη στιγμή, καποιοι θα με καταλάβουν.
Το μόνο που θέλω ειναι χρόνος παραγεμισμένος.
Χρόνος γεμάτος, για να μη νιώθω τα λάθη.
Χρόνος γεμάτος για να μην αναζητώ.
Για να μην ξοδεύω.
Για να μην περιμένω.
Για να γίνω ψυχρή.
Χρόνος γεμάτος απο πολλά μικρα τίποτα και καμποσα κάτι, για να καταλάβω πόσο χαζή είμαι που τόσο καιρό νόμιζα οτι ζούσα κατι αληθινό ενώ τη ζωή σου στη ζητάνε επι πληρωμή, δεν την χαρίζεις.