θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω

Σα να ξύνεις μια βαθιά πληγή
Σα να χάνεις το πορτοφόλι με το μισθό σου
Σα να πεθαίνει ο σκύλος σου
Σα να χάνεις το τελευταίο λεοφωρείο
Σα να σπας το πόδι σου στις διακοπές
Σα να σου καίγεται το φαγητό που ετοίμαζες όλη μέρα
Σα να λερώνεται το μόνο πλυμένο ρούχο σου
Σα να σκίζεται το γράμμα που σου είχε αφήσει η μαμά σου πριν πεθάνει
Σα να χαλάει μια όμορφη φωτογραφία
Σα να νυστάζεις και να μην μπορείς να κοιμηθείς
Σα να χάνεις το παιδί σου πριν το γεννήσεις
Σα να αποκαλύπτονται όλα σου τα ψέμματα
Σα να μαθαίνεις οτι όλα είναι ένα ψέμμα
Σα να χαλάει η κασέτα της παιδικής σου ηλικίας
Σα να πεθαίνει ο ήρωας χωρίς να του αξίζει
Σα να δίνεις την καρδιά σου και να σου λένε οτι δεν είναι συμβατή
Σα να περιμένεις το φιλί της ζωής και να σου δίνουν ένα χαστούκι

Έτσι κάπως είναι να περιμένεις απο τον άνθρωπό σου να σου πει οτι του λείπεις, οτι θα πάρει το πρώτο αεροπλάνο να ρθει να σε βρει, και αντ'αυτού να σε ρωτάει τι να μαγειρέψει σήμερα

Μέλλοντας

Θα σ'αγαπώ
Θα σε σκέφτομαι και θα μου λείπεις κάθε στιγμή
Θα σε ζητώ σε όσα σε έχασα και σε όσα δεν θα φύγουν ποτέ απο πάνω μου
Θα νιώθω την παρουσία σου όταν πίνω κάτι παραπάνω, να είσαι εκεί για να μου πεις για ηρέμησε
Θα βλέπω το χαμόγελο σου κάθε που θα φοράω τα γυαλιά μου
Θα είσαι ο αέρας που μπλέκεται στα πόδια μου κάθε που θα ανεμίζει ένα φόρεμά μου
Θα είσαι το χαρτομάντηλό μου, μη γελάς
Θα είσαι στις κατσαρόλες ο ατμός και στα σεντόνια οι ζάρες
Θα σ'ακούω στις φράουλες και τα κεράσια και το κρασί μου
Θα είσαι δίπλα μου όταν πέφτω και όταν ονειρεύομαι σε γλώσσες κωδικές
Θα είσαι πάντα η έκτη αίσθηση, αυτό που ένιωσα χωρίς ν'αγγίξω
Το άπιαστο
'Ετσι θα μείνεις
Θα είσαι πάντα όλα όσα ονειρεύονται οι ιππότες για τις δεσποσύνες τους
Όλα όσα κάποιος άντρας θα ήθελε να είναι για κάποια γυναίκα
Κάτι άλλο δεν έχω να σου δώσω
Γι'αυτό τώρα μπορείς να φύγεις
Σε αφήνω
Άσε με
Γειά

Σήμερα

Δεν αξίζει.

φύσα ντε

Θα γίνω μονότονη αν επαναλάβω οτι για να κρατήσεις κάποιον υπάρχουν τα χέρια;

Θα γίνω αινιγματική αν πω οτι τελευταία γυμνάζομαι;

Θα γίνω ρομαντική αν δηλώσω Φλορεντίνο Αρίσα γένους θυληκού;

Θα καταντήσω κουραστική αν επισημοποιήσω την αγάπη μου για φευγιό;

Θα καταλήξω μουτζουρωμένη αν στην ερώτηση είσαι έτοιμη απαντήσω γεννήθηκα έτοιμη;

Θα χάσω ή θα κερδίσω;

Τόσα φορέματα ποιός αέρας θα τα πάρει;

Τι φρούτα θα τρώω το καλοκαίρι;

Και οι εφημερίες;

Και το μωρό;

Και η Άνδρος;

Με σκόρπισες ξανά στους πέντε ανέμους
και τώρα πια μ' αυτούς θα ταξιδεύω.

ελαφρά τη ευθύνη

Θα μπορούσα να σου φερθώ άσχημα. Να σου πω πόσο με απογοητεύεις και πόσο λυπάμαι. Θα μπορούσα να σε βρίσω και να σου πω πως δεν θέλω να σε ξέρω. Ίσως έτσι να αντιδρούσες. Αλλά δεν με νοιάζει πια. Το παίρνω σαν μια παράλληλη ανάσα τώρα.
Έλα μαζί μου για λίγο.

Κάτσε δίπλα μου.

Είμαστε στον καναπέ, η τηλεόραση κλειστή και σου χω βάλει μια ακόμη περίεργη μουσική. Πάντα ήθελα να σου μάθω...
Είναι απόγευμα. Πάλι φάγαμε πολύ και μόλις ξυπνήσαμε απο το μεσημεριανό ύπνο. Πάλι δεν ήθελα να κοιμηθώ αλλά οι οριζόντιες στιγμές μαζί σου ειναι κάτι που δεν αναπληρώνεται.

Στον καναπέ λοιπόν.

Φοράω την πυτζάμα με τις γαλάζιες ρίγες και εσύ τη φόρμα σου. Φοράμε κ οι δύο τα γυαλάκια μας. Και δεν φοράω μολύβι. Μόνο το όστρακο έχω πάνω μου. Και τον ήλιο πια.
Με παίρνεις μια αγκαλιά που μυρίζει ηρεμία, θυμίζει το παιδάκι με την αγαπημένη του κούκλα. Εκεί, σφιχτά, για κανέναν άλλον.

Μου δίνεις ένα φιλί. Στο μάγουλο.

Σκύβεις στο αυτί μου και μου λες "..."

Λυπάμαι, δεν θα σου πω τι μου λες. Είναι για δυνατούς λύτες.

Το μόνο που ξέρω είναι οτι σε φιλάω ρουφηχτά και μένω κρεμασμένη απ'το λαιμό σου, να σε μυρίζω. Χαμογελάω τόσο που νομίζω οτι θα σπάσουν τα γυαλιά μου. Κρακ.

Ντούκου ντούκου.

Ποτέ δεν θα καταλάβεις τη μαγική στιγμή που τα λίγα γίνονται πολλά και το 1 μένει πίσω απ' το 2.

Ποτέ δε θα μάθεις την ομορφιά του λάθους.

Ποτέ δε θα νιώσεις το γλυκό βάρος των υπέροχων ευθυνών.

Λυπάμαι για σένα.

Αλλά εγώ είμαι ακόμα εδώ, να κάνω λάθη και να χτυπάω το κεφάλι μου. Και να μ'αρέσει. Εσύ αν θες φύγε, λάθη υπάρχουν παντού. Δεν θα με γλιτώσεις απ'αυτά, μη χαίρεσαι.