το δελτιο των 9

Στο δελτιο των 9
μιλανε πολυ.

Μιλανε για κριση. Οικονομικη.
Μιλανε για τυφωνες.
Μιλανε για σεισμους.

Στο δελτιο των 9
μιλανε μιλανε μιλανε.

Μιλανε για φονους, για δυστυχηματα, για ληστειες.
Για τριτους κοσμους και αδικιες εις βαρος της ιστοριας.

Στο δελτιο των 9
φορανε τα σακακια τους και τα ταγιερ τους και μιλανε για
απωλειες και καταστροφες και σεναρια τρομου.

Γιατι κανεις ομως δε μιλαει
για αλλη μια νυχτα που κοιμηθηκα μακρυα σου;

καθημερινα

Ο ηλιος βουταει και οι ωκεανοι φλεγονται.
Το φεγγαρι κρυβεται.
Σε τι ομορφο κοσμο ζουμε.

ρεμ

θυμασαι εκεινη τη μερα,
μπορει να ηταν και μεσημερι,
βασικα, σιγουρα βραδυ πλησιαζε,
κι ημασταν οι τρεις μας,
δεν ειμασταν μονο οι τρεις μας αλλα στο νου μου ετσι εχουν τα πραγματα.
κι ειχαμε περασει ωραια, στριμωγμενοι σ ενα σπιτι ολοι μαζι.
και το πλοιο μας πηγαινε πισω.
Δυστυχως.
Και εγω ειχα πεσει σε μια λαθος αγκαλια
μα εσυ με κοιταζες διχως να ιδρωνεις.
Παρα μονο μου χαμογελαγες.
Παντα αυτο ηξερες να κανεις,
να χαμογελας.

Και ειναι κ εκεινη η φωτογραφια,
απο το μπαλκονι να σας κοιταζω στο τραπεζι στην αυλη.
Καλοκαιρι παλι.
Παντα καλοκαιρι.
Αφου το μυριζω.

Τελοςπαντων.
Σας ειδα στον υπνο μου.

υποθετω

Με ρωτας που ειμαι.
Που να ειμαι.
Εδω, με το σημειωματαριο αγκαλια,
να γραφω για τα γλαροπουλια,
με μολυβι να αποτυπωνω τις σκιες τους,
για να κανω ησυχια βλεπεις,
μην τυχον και μου ξεφυγουν.
Ενω εσυ,
εσυ βλεπεις τα γλαροπουλια εκει εξω.
Καποια μερα ισως να μου πεις πως ειναι στ'αληθεια...

φυλαξε με

Το εχω εδω διπλα μου.
Οταν βγηκα εξω το πηρα μαζι μου. Σα φυλαχτο, ή σαν πολυτιμο θησαυρο ή κατι τετοιο τελος παντων.
Οταν βγαινω εξω, συνηθως φτιαχνομαι και στολιζομαι, ακομα κι αν δεν υπαρχει καποιος ιδιαιτερος λογος.
Αυτη τη φορα εβαλα απλα τη φορμα μου, το φουτερ, και ουτε καν επιασα τα μαλλια μου.
Γιατι αυτη τη φορα σημασια δεν ειχε το πως ειμαι, το πως δειχνω.
Αυτη τη φορα σημασια ειχε οτι διαβασα αυτο το βιβλιο.
Και τιποτα αλλο δε θα μπορουσε να με κανει να νιωσω ομορφοτερα.
Μπορει να διαβαζεις δεκαδες βιβλια το μηνα. Εκατονταδες το χρονο.
Μπορει να παρακολουθεις καθε νεα κυκλοφορια και καθε επετειακη εκδοση.
Μπορει το πρωι να πινεις τον καφε σου με τον ηρωα του ταδε βιβλιου, και το βραδυ να κουκουλωνεσαι με την ηρωιδα του δεινα βιβλιου.
Ετσι ειναι αυτα.
Μα μονο μια στις τοσες, και δεν τολμω να πω καν στις ποσες, μονο μια, λεω, θα τελειωσεις το βιβλιο, ανημπορος να αφησεις στο τελευταιο κεφαλαιο και εξω απτη ζωη σου μια για παντα τον κοσμο εκεινο που σου δανεισε σε μια στιγμη θεικης εκρηξης καποιος συγγραφεας.
Σημερα μολις, στα εικοσιτρια μου χρονια, και ντρεπομαι που αργησα τοσα χρονια, τελειωσα το "Φυλακα στη σικαλη".
Δεν ειναι οτι ειχε καποια φοβερη υποθεση, καποια σατανικη πλοκη.
Ουτε καν οτι ειχε πολυπλοκους χαρακτηρες ή λεπτομερειακες περιγραφες.
Ειναι απλα που ο ηρωας δεν ειναι κατι σπουδαιο και ομως ταυτιζεσαι.
Και ειναι που η τελευταια του παραγραφος με πηρε και με πεταξε στο ταβανι και στο πατωμα μαζι.
Το τελος μετραει παντα, βιβλιο η οχι.
Για τιποτα δεν μπρεις τελικα να βγαλεις ολοκληρωμενο συμπερασμα αν δε φτασει το τελος του.
Ειτε προκειται για βιβλιο ειτε για ανθρωπινη σχεση, ειτε για καποια σκεψη.
Διαβαζοντας το βιβλιο, και κλεινοντας το, με αφησε να κοιταζω τον τοιχο διχωςνα ξερω τι να κανω, διχως να ξερω τι να σκεφτω, διχως να θελω να σταματησει η δινη του.
Μεγαλειωδες συναισθημα, δε συμφωνειτε;
Σαν καποιος να εισεβαλλε στις πιο κρυφες μου σκεψεις, σαν να ανακατεψε με ενα ξυλαρακι το μπετο της φαιας ουσιας μου, σα να με ποτισε. Σα να με υπνωτισε.
Και μου θυμισε...
Μου θυμισε τις μερες εκεινες του σχολειου που ο κοσμος αυτος δε μου ηταν αρκετος, και ελεγα θα φυγω και ξεκιναγα να φτιαχνω το σακιδιο μου για να φυγω και εψαχνα να βαλω μεσα τα απαραιτητα επειδη ετσι κανουν οι μεγαλοι μονο που δεν ηξερα τι να παρω μαζι μου γιατι τοτε δεν ειχα απαραιτητα.
Τοτε που ο κοσμος δεν ηταν στρογγυλος μα ουτε επιπεδος ουτε τιποτα, ηταν απλα ο κοσμος που μπορω με μια δρασκελεια και μια σοκολατα στο χερι να κανω δικο μου.
Τοτε που αγνοουσα τους ανθρωπους που δε συμπαθουσα και ολοι μου το συγχωρουσαν γιατι τοτε δεν ειχα σημασια.
Και μου θυμισε το τωρα.
Το τωρα που αφιερωνω σε σενα και σενα και σενα που θελοντας και μη μου αφηνετε μια πληγη ή μια πινελια για να συνεχισω να γινομαι αυτος ο ανθρωπινος καμβας που καθε ανθρωπος γινεται.

" D.B. asked me what I thought about all this stuff I just finished telling you about. I didn’t know what the hell to say. If you want to know the truth, I don’t know what I think about it. I’m sorry I told so many people about it. About all I know is, I sort of miss everybody I told about. Even old Stradlater and Ackley, for instance. I think I even miss that goddam Maurice. It’s funny. Don’t ever tell anybody anything. If you do, you start missing everybody."

Το τελος μετραει σας λεω.

εxτραordinαρy

Εξτραορντινερι Λαιβς, αυτο πρεπει να μας συμβαινει αγαπητοι μου.
Και ναι.
Αν ζουσα πιο πολυ,
πιο εντονα θελω να πω,
αν το σπιτι μου ηταν ο δρομος
και δεν ειχα τερμα στην καθε ημερα,
αν η μερα δεν ειχε ωρες,
και οι ωρες δεν ειχαν χρωμα,
κι αν δεν εφτυνα το φαι μου
κι αν δεν αρνιομουν τους ανθρωπους.
Αν ζουσα σ ενα τσιρκο
και εβγαινα απο κουρτινες πολυχρωμες μεσα
και κοιμομουν σε πολυχρωμα μαξιλαρια
με μια τιγρη αγκαλια,
αν ημουν τσιγγανα που διαβαζει τη μοιρα
και τα βραχιολια της σε κανουν να καρδιοχτυπας.
Αν τα δεκαοχτω μου τα ειχα γιορτασει σε μια ερημο τυλιγμενη,
κι αν τα χριστουγεννα δεν ελεγα τα καλαντα,
αν ο τζιμ μορισσον μου ειχε μιλησει
κι αν ειχα φαει τα μουτρα μου ηθελημενα.
Αν γυρναγα απο πορτα σε πορτα και ρωταγα αν υπαρχει θεος,
και αν στα δεντρα σκαρφαλωνα τα βραδυα του χειμωνα
τζιτζικια κυνηγωντας,
αν τα καλοκαιρια εκανα σπιτι μου μια βαρκα
χωρις πυξιδα ανταμα,
χωρις αγκυρα καν,
αν εφτιαχνα στεφανια απο λουλουδια
διχως να ειναι πρωτομαγια,
αν εβλεπα φαντασματα και καβαλουσα αλογο,
και φυσικα αν μου κλεινανε τα αστερια το ματι,
και αν τραβαγα τα μαργαριταρια σα μαγνητης,
εκει που θα κανα βουτιες στο μαυρικιο.
Αν καθε μου νυχτα ηταν μαγικη,
με φεγγαρια να κυλανε στα μαλλια μου,
κι αν τα ονειρα μου ζωντανευαν τα βραδια,
κι αν καποια μερα ενας λορενς της αραβιας με αρπαζε
μια για παντα.
Αν σκορπαγα χρυσοσκονη ανεβασμενη σε ταρατσες,
αν ζουσα σε πυργο σερνοντας τα φορεματα μου,
αν ειχα διαμερισμα στη σεληνη,
αν εμπενα σε καθε σκηνη καθε βιβλιου
να κανω σαματα,
αν ετρωγα μονο μπλε φραουλες,
και αν ειχα εξασκησει την τηλεπαθεια.
Αν ημουν σουπερ ηρωας,
κι αν εκλεβα καρδιες
σε βαζα να τις κραταω,
αν πεταγα,
κι αν ημουν ο αδαμ κι η ευα.
Τοτε ναι, ισως ειχα να γραψω για κατι διαφορετικο,
τοτε ναι, ισως να σας ανατιναζα το μυαλο με μια μου προταση.

Μα ειμαι εδω, στο δωματιο μου,
τυλιγμενη σε μια κουβερτα που δε συμπαθω καν,
με το χαιλαιτ της βραδυας να ειναι η γατα που κοιμαται στα ποδια μου.
Συγνωμη.

παουζ

Η ζωη χθες βραδυ περασε γρηγορα. Πολυ γρήγορα.
Ξέρεις ποσο γρηγορα περναει η ζωη σ αυτα τα μαγαζια
με τα φωτα που ωρες ωρες δεν υπαρχουν και ωρες ωρες σε τυφλωνουν
και με τα ποτα που αλλαζουν χερια
και τις μουσικες που χορευεις και δεν ακους.
Χορευεις γρηγορα μιλας γρηγορα κοιτας γρηγορα μεθας γρηγορα.
Ενιωσα το χρονο να περναει εκει μεσα.
Κι οπως χορευα απεναντι σου,γρηγορα,καλεσα το χρονο να κανει ενα παουζ
και να ρθει να καθισει στον ωμο μου μια στιγμη.
Και σε κοιταξα.Βαθια στα ματια.
Εσυ χορευες, εγω οχι.
Αφου ειχα σταματησει το χρονο σου λεω.
Σε κοιταξα απο πανω μεχρι κατω, μεσα στα ματια και πισω απ αυτια,
τα μαλλια σου, κι εκεινη την τουφα λιγο περισσοτερο. Και τα παπουτσια σου.
Και ψιθυρισα στο αυτι του χρονου "Για ποσο ακομα θα ειναι ερωτευμενος μαζι μου αυτος ο ανθρωπος;"
Δεν πηρα απαντηση φυσικα.
Αλλα ειπα να πιστεψω τον Αινσταιν.
Ο χρονος ειναι μια απλη εφευρεση του ανθρωπου.
Κι εγω τον αγνοω.