παουζ

Η ζωη χθες βραδυ περασε γρηγορα. Πολυ γρήγορα.
Ξέρεις ποσο γρηγορα περναει η ζωη σ αυτα τα μαγαζια
με τα φωτα που ωρες ωρες δεν υπαρχουν και ωρες ωρες σε τυφλωνουν
και με τα ποτα που αλλαζουν χερια
και τις μουσικες που χορευεις και δεν ακους.
Χορευεις γρηγορα μιλας γρηγορα κοιτας γρηγορα μεθας γρηγορα.
Ενιωσα το χρονο να περναει εκει μεσα.
Κι οπως χορευα απεναντι σου,γρηγορα,καλεσα το χρονο να κανει ενα παουζ
και να ρθει να καθισει στον ωμο μου μια στιγμη.
Και σε κοιταξα.Βαθια στα ματια.
Εσυ χορευες, εγω οχι.
Αφου ειχα σταματησει το χρονο σου λεω.
Σε κοιταξα απο πανω μεχρι κατω, μεσα στα ματια και πισω απ αυτια,
τα μαλλια σου, κι εκεινη την τουφα λιγο περισσοτερο. Και τα παπουτσια σου.
Και ψιθυρισα στο αυτι του χρονου "Για ποσο ακομα θα ειναι ερωτευμενος μαζι μου αυτος ο ανθρωπος;"
Δεν πηρα απαντηση φυσικα.
Αλλα ειπα να πιστεψω τον Αινσταιν.
Ο χρονος ειναι μια απλη εφευρεση του ανθρωπου.
Κι εγω τον αγνοω.