Δεν ξέρω που ασημίζει η ελιά,
δεν ξέρω.
Δεν ξέρω που χρυσαφίζει το στάχυ και που ο κάμπος πρασινίζει και που τα νερά της λίμνης γίνονται διάφανα καθώς υποκύπτουν κάτω από κάποιον ήλιο.
Δεν ξέρω πάνω στα πούσια όταν πέφτουν τα άδεια τζιτζίκια πόσες χιλιάδες αποχρώσεις παίρνουν τα φτερά τους.
Δεν ξέρω.
Δεν ξέρω τι ώρα παίρνουν το καλύτερό τους πράσινο τα πεύκα, και πότε πρέπει να δώσεις ραντεβού με τους πύργους για να θαυμάσεις το λευκό τους.
Πότε η θάλασσα γίνεται μπλε βαθύ, γαλάζιο τιρκουάζ.
Ούτε αυτό το ξέρω.
Κι αν δεν τα ξέρω αυτά, σήμερα, ένα αδιάφορο, σχεδόν ζεστό, σχεδόν υποφερτό, σχεδόν μεσημέρι σχεδόν, σήμερα δεν ξέρω τίποτα νομίζω.
